ΝΕΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΚΡΙΣΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ ΖΗΛΩΤΕΣ ΥΒΡΙΖΟΥΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΛΟΓΟΥΣ, ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Η ΒΙΝΤΕΟ, ΜΕ ΒΑΣΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΛΗΞΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Έχουμε ήδη αναφερθεί και παλαιότερα στο φαινόμενο της υβριστικής ή σφόδρα πολεμικής αναφοράς κάποιων μέσω διαδικτύου σε επισκόπους της Εκκλησίας.

http://enotitapisteos.blogspot.gr/2014/04/blog-post_5.html και

http://enotitapisteos.blogspot.gr/2014/03/blog-post_24.html

Οι συγκεκριμένοι πολέμιοι συνήθως αποδεικνύονται υβριστές και συκοφάντες, ενώ αποδεικνύουν εμπράκτως πως δεν ενδιαφέρονται για διάλογο, αλλά αποκλειστικά για μονόλογο και κατίσχυση των απόψεών τους, γι’ αυτό και πολύ-επικολλούν κατά «πλημμυρικό τρόπο» ανακυκλούμενα κείμενα τρίτων. Ως φαινόμενο θυμίζει τους μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτές, όπως λέει ο άγιος Νεκτάριος; http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/agios-nektarios/character_of_non-awared_zealot.htm Τα μέσα που χρησιμοποιούν ως «αποδεικτικά» είναι κείμενα παλιοημερολογιτών, αποσπασματικές αναφορές σε κείμενα επισκόπων, φωτογραφίες επισκόπων μαζί με ετεροδόξους ή ετεροθρήσκους (συνήθως με εντέχνως καθοδηγητικούς υποτίτλους) και βίντεο από γενόμενες εκκλησιαστικές ακολουθίες ή συναντήσεις με ετεροδόξους ή ετεροθρήσκους.

Β. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Τα κείμενα αυτά εντοπίζονται συνήθως σε διαδικτυακά ιστολόγια και περιοδικά παλιοημερολογιτών. Περιέχουν εξόφθαλμα προσβλητικές και εμπρηστικές αναφορές σε συγκεκριμένους ιερείς ή επισκόπους, στους οποίους αμέσως ή εμμέσως προσάπτουν τις βαρύτατες κατηγορίες, όπως «προδότες της Εκκλησίας», «αιρετικοί»,  «αιρεσιάρχες», «ουνίτες», «ανθέλληνες», «μασόνοι», «υποκριτές», «βλάσφημοι», «ψευδεπίσκοποι», «τουρκόφιλοι», «παπόφιλοι», «παιδόφιλοι», «ομοφυλόφιλοι»! Αντιλαμβάνεται κανείς ότι μιλάμε για φαινόμενο που έχει προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και καταπίπτει σε ύβρεις πεζοδρομιακού χαρακτήρα, άρα στην πραγματικότητα είναι ανάξιο λόγου. Οι συγκεκριμένοι φιλοκατήγοροι ιερέων, επισκόπων, πατριαρχών (ακόμη και νεοφανών αγίων!) αντιγράφουν σωρηδόν παρόμοια κείμενα, από τα οποία προκύπτει έκδηλη ετεροκατηγορία, εμπάθεια και μίσος προς τους κατηγορουμένους, αλλά και έκδηλη αυτοδικαίωση ως «φύλακες της ορθοδοξίας», «πατερικοί», «γνήσιοι» κλπ.

Γ. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ / ΒΙΝΤΕΟ

Οι φωτογραφίες προέρχονται από συναντήσεις ορθοδόξων με ετεροδόξους ή ετεροθρήσκους στο πλαίσιο επιστημονικών συνεδρίων, ακαδημαϊκών ομιλιών, απονομών ακαδημαϊκών τίτλων, συναντήσεων διαλόγων θεολογικών ή αλληλογνωριμίας ή ειρήνης, ομιλιών εντός ναών ορθοδόξων, αλλοδόξων ή αλλοθρήσκων κλπ. Οι φιλοκατήγοροι ανάγουν σε «ένοχο» κάθε ορθόδοξο που συμφωτογραφείται με ετεροδόξους ή ετεροθρήσκους, αδιαφόρως περίστασης. Υπάρχουν ενίοτε και συμπροσευχές με ετεροδόξους, οι οποίες δεν γίνονται αποδεκτές από ιερούς κανόνες, γεγονός που προβάλλεται ως «απαγορευμένη συλλειτουργία», ακόμη και ως «ειδωλολατρία» ή «προσχώρηση στον καθολικισμό, στον ιουδαϊσμό ή στο ισλάμ» αντιστοίχως! Η υπερβολή διέπει όλες τις σχετικές επεξηγήσεις των φωτογραφιών και των βίντεο, τα οποία αναγορεύονται σε «πλήρη αποδεικτικά μέσα» μιας δήθεν εν εξελίξει συντελούμενης προδοσίας της ορθόδοξης πίστης ή αποστασίας από αυτήν!

Δ. ΚΡΙΣΗ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ

Το φαινόμενο θα μπορούσε να είναι απλώς τραγελαφικό, εάν ήταν μεμονωμένο. Δυστυχώς είναι μόνο τραγικό, διότι ομοιάζει εξαιρετικά με την παραβολή φαρισαίου και τελώνου http://www.saint.gr/99/saint.aspx και διότι έχει τεράστια διασπορά στο ελληνόφωνο «ορθόδοξο» ίντερνετ. Διαπιστώνουμε καθημερινά σε ιστολόγια, που παρουσιάζονται σαν «ορθόδοξα», την ύπαρξη προβατόσχημων λύκων (διαφόρων παλιοημερολογιτών, νεοζηλωτών και λοιπών αυτοαποσχισμένων), οι οποίοι καλλιεργούν φανατισμό, εκκλησιαστική ανταρσία και έριδες. Σπανίζουν οι χρήσιμες και ψύχραιμες φωνές στο ελληνόφωνο ίντερνετ, το οποίο βρίθει από κραυγές μισαλλοδοξίας από υπερζέοντες «σούπερ ορθόδοξους» και πάσης φύσεως αυτόκλητους «εκκλησιαστικούς εισαγγελείς» και αυτοδιορισμένους «εκκλησιοσωτήρες». Ποιοι συνήθως είναι οι φιλοκατήγοροι και ποιοι οι στόχοι τους έχουμε αναλύσει στις ενότητες Γ’ και Ι’ από το http://enotitapisteos.blogspot.gr/2014/03/blog-post_24.html

Εντός Ιουνίου 2014 αναφέρθηκε στο επίκαιρο θέμα ο μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Τούς ἀγῶνες μας γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη νά τούς κάνουμε μέ ταπείνωση, μέ φόβο Θεοῦ καί μέ ἀγάπη καί πρός αὐτούς τούς αἱρετικούς ἀκόμη (τούς Παπικούς, γιά παράδειγμα), γιά τούς ὁποίους ἐπιθυμοῦμε τήν ἐπιστροφή τους ἀπό τήν πλάνη καί γι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο κάνουμε τούς διαλόγους μαζί τους. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι βλέπουμε παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἀλλά δέν θά γίνει ὁ κάθε Ἐπίσκοπος Σύνοδος γιά νά τιμωρεῖ τούς παραβάτες. Ἀφοῦ τούς παραβάτες τῶν Ἱερῶν Κανόνων τούς ἀνέχονται (πρός καιρόν ἴσως) ὅλοι οἱ Ἱεράρχες, ὑποχρεούμεθα ὅλοι νά ἀκολουθοῦμε τήν γραμμή τῶν Ἱεραρχῶν τῆς καθόλου Ἐκκλησίας. Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί… Ἐπιθυμῶ νά εἶστε ζηλωτές τῶν πατρώων παραδόσεων, ἀλλά ὁ ζῆλος σας γιά τήν πίστη μας νά ἐνεργεῖται ταπεινά καί ἐκκλησιολογικά, ὅπως σᾶς τό εἶπα στό σημερινό μου κήρυγμα. Μήν ἀκοῦτε τούς ἀκραίους πού σᾶς λένε γιά «ἀποτείχιση», γιά διακοπή δηλαδή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τό θρυλικό μας Πατριαρχεῖο γιά τίς παρατηρούμενες συμπροσευχές του μέ τούς παπικούς. Εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ οἱ φωνές αὐτές. Θά μείνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία μας, ἀγωνιζόμενοι γιά τήν σωτηρία μας, κλαίοντες μαζί μέ τά ἁμαρτήματά μας καί γιά τίς παρατηρούμενες παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀπό ἐκεῖ μάλιστα πού δέν τό περιμέναμε, καί ὡς τέκνα πιστά καί ζωντανά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας θά διακηρύσσουμε, μαζί μέ τόν τελευταῖο ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς (βλ. βιβλίο του ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ), ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση καί ὁ Οἰκουμενισμός παναίρεση! Γιά καλή μαθητεία σέ ὅσα σᾶς εἶπα παραπάνω σᾶς συνιστῶ νά διαβάσετε ἕνα ὡραῖο βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος πατρός Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ («Οἰκουμενισμός» καί «Ζηλωτισμός»).»

http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/24859-2014-06-12-09-20-57

Ε. ΚΥΡΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ-ΣΤΟΧΟΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΩΝ ΦΙΛΟΚΑΤΗΓΟΡΩΝ

Πρώτος στόχος των ανωτέρω φιλοκατηγόρων είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Εάν νομίζουμε πως ο σεβαστός Οικουμενικός Πατριάρχης καινοτομεί στα θέματα προσέγγισης των λατίνων με ειλικρινή στόχο την κατά Θεόν ένωση (και όχι την ουνιτική υποταγή, όπως λεν οι κατήγοροι), έχουμε άγνοια της ιστορίας και της εκκλησιαστικής πραγματικότητας. Σπάνιες περιπτώσεις, αλλά υπαρκτές, οι φωτεινές εξαιρέσεις μορφωμένων και πιστών ιεραρχών που ενδιαφέρονταν αληθινά να τηρήσουν τα λόγια του Κυρίου και να προσπαθήσουν για το «ίνα πάντες εν ώσι».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης εργάζεται ακαταπόνητα υπέρ του ποιμνίου και υπέρ της επιστροφής των αλλοδόξων στην Εκκλησία. Επιδεικνύει αυταπάρνηση, υπομονή, καταλλαγή, αγάπη, ευγένεια και ταπεινότητα σε σημείο θεάρεστο, αλλά δυστυχώς και σε σημείο παρεξήγησης από κάποιους ομοδόξους και από κάποιους συνέλληνες.

Τα κείμενα που επικαλούνται συνήθως οι φιλοκατήγοροι περιέχουν μονόπλευρη και αποσπασματική προβολή των κινήσεων και λόγων αυτού. Πρόκειται για ίδιον των θελόντων εξάγαι προδιαγεγραμμένα συμπεράσματα. Δεν διαβάζουν και δεν προβάλλουν π.χ. τις ωραίες αναφορές του Πατριάρχη υπέρ της Ρωμιοσύνης, υπέρ της λειτουργίας της Αγιά-Σοφιάς ως εκκλησία, υπέρ της συναλληλίας και αλληλογνωριμίας των ανθρώπων, υπέρ της ανάγκης διαφύλαξης του περιβάλλοντος, υπέρ της ανάγκης ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων κλπ. Οι φιλοκατήγοροι δυσμενώς σχολιάζουν ακόμη και το γεγονός ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τυγχάνει παγκόσμιας αναγνώρισης από πανεπιστήμια, θεσμούς, πνευματικούς και πολιτικούς ηγέτες, ενώ γίνεται παράδειγμα προς μίμηση στο φλέγον θέμα των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών πολιτισμών, θρησκειών ή εθνικών καταγωγών.

Συχνά αναφέρονται σε δήθεν απόσπασμα λόγου του Πατριάρχη, όπου αυτός μίλησε πράγματι περί «προπατόρων που κληροδότησαν σε εμάς (ορθοδόξους και λατίνους) τη διαίρεση». Αυτό ΘΕΛΟΥΝ να το παρεξηγούν και να το διαστρέφουν! Μιλά ο Πατριάρχης εδώ με πολλή ευγένεια προς τους λατίνους, στο πλαίσιο των σχετικών διαλόγων, και αναφέρεται στους ΔΥΤΙΚΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ προπάτορες που κατέθεσαν εν έτει 1054 το ανάθεμα στην τράπεζα της Αγίας Σοφίας και όσους ακόμη εισήγαγαν ανεπίτρεπτες καινοτομίες στη Δυτική Ορθόδοξη Εκκλησία προ του Σχίσματος, όπως το φιλιόκβε. Ας μην ξεχνούμε ότι ο πάπας Ρώμης ήταν ορθόδοξος έως το έτος 1054. Αυτούς ακριβώς εννοεί, αλλά κάποιοι ΘΕΛΟΥΝ να υπονοήσουν πως εννοεί και τους Ανατολικούς ορθοδόξους προπάτορες.

Άλλοτε αναφέρονται σε δήθεν υποτιμητικούς λόγους του Πατριάρχη για τους ήρωες αγωνιστές του 1821. Πρόκειται για τόσο μεγάλο ψέμα, για τόσο γελοία συκοφαντία, που δεν υπάρχει κανείς λόγος ο Οικουμενικός Πατριάρχης να δώσει αξία στους αήθεις συκοφάντες και να διαψεύσει επισήμως ότι προσέβαλε κάποτε δημοσίως τους αγωνιστές. Η Λογική τούς ζητά να παράσχουν το πλήρες περιεχόμενο, περίσταση, τόπο, χρόνο, ακροατήριο κατά τα οποία δήθεν «εκφώνησε» τέτοιον λόγο ο Πατριάρχης, αλλά οι φιλοκατήγοροι συνηθίζουν να προβαίνουν σε ηθική μείωση του «αμφισβητία» ή να παραπέμπουν σε... ζηλωτικές και νεοζηλωτικές ιστοσελίδες, ποτέ στον πρωτότυπο (δήθεν) λόγο του Πατριάρχη... Οι φιλοκατήγοροι «αμελούν» να συνειδητοποιήσουν ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν ζει στην… Αθήνα, αλλά στην Κωνσταντινούπολη των 20 εκατομμυρίων μουσουλμάνων, σε ένα κράτος όπου συχνά εκφράζεται η βούληση περί δολοφονίας του από ακραίους ισλαμιστές ή ανθέλληνες εθνικιστές. , ένα κράτος που αντιμετωπίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως μέσο πολιτικής πίεσης στην εξωτερική πολιτική και ως «σάκκο πυγμαχίας» για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Ο Πατριάρχης διεξάγει πολύπλευρο αγώνα να τηρεί ευαίσθητες ισορροπίες με τον τουρκικό πολιτικό κόσμο, ιδιαίτερα στις ποιμαντικές του ευθύνες που εκτείνονται σε μητροπόλεις και ενορίες σε όλη σχεδόν την υφήλιο, αλλά και ως προστάτης και πνευματικός πατέρας ευάριθμης ελληνικής μειονότητας στην σημερινή Τουρκία και αγνώστου αριθμού κρυπτοχριστιανών Τούρκων.

Επίσης, κάθε θετική ενέργεια του τουρκικού κράτους προς το Πατριαρχείο, προς τους χριστιανούς ορθοδόξους, προς όλους τους χριστιανούς και τις μειονότητες της Τουρκίας κλπ ΑΞΙΖΕΙ επιβράβευσης, ώστε να έχει συνέχεια και επανάληψη. Εάν το Πατριαρχείο έκανε λεονταρισμούς έναντι του κράτους που το περιβάλλει, απλά θα πετύχαινε την άμεση εξόντωσή του. Είναι ευτύχημα που πηδαλιούχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι ιεράρχης συνετός, διπλωμάτης, πιστός και πολύπλευρα μορφωμένος. Ένα φυσικό παράδειγμα είναι ότι και οι ιτιές λυγίζουν στον αέρα, χωρίς να σπάζουν...

Παραθέτουμε ενδεικτικά κι άλλες δηλώσεις που έκανε δημοσίως ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και τις οποίες ποτέ δεν προβάλλουν οι κατήγοροί του, νεοζηλωτές και παλιοημερολογίτες:

1. «Ευγνωμονούμε τον Θεό των Πατέρων μας διότι μας αξίωσε να γεννηθούμε μέσα σ’ αυτήν την Εκκλησία και να βαπτισθούμε μέσα στην κολυμβήθρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και διατηρούμε αυτή την σώζουσαν πίστιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας ακαινοτόμητον και ακατάτμητον. Πολλές φορές, όπως γνωρίζετε, υπάρχουν οι εντός εισαγωγικών «υπερ-Ορθόδοξοι», οι οποίοι κατηγορούν το Πατριαρχείο μας και τας άλλας Ορθοδόξους Εκκλησίας διότι διεξάγουν διαλόγους με τους μη Ορθοδόξους Αδελφούς μας, διότι έχουμε διαφόρους επικοινωνίας και ανταλλαγές επισκέψεων. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά στον 21ο αιώνα, να μέναμε απομονωμένοι μέσα στο κέλυφός μας ο καθένας με αυτάρκειαν και αυταρέσκειαν, χωρίς να επικοινωνούμε, χωρίς να διαλεγόμεθα, χωρίς να δίδουμε μαρτυρία της Ορθοδόξου Πίστεως μας;»

http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2009/08/blog-post_31.html

2. «η Πρωτόθρονη Εκκλησία της Ορθοδοξίας – εφόσον τεθεί ζήτημα - διεκδικεί να επαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία για τον αρχικό σκοπό για τον οποίο κτίσθηκε, δηλαδή ως χριστιανικός Ναός.»

3. «Για εμάς τους Έλληνες είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου. Έχουμε το μοναδικό προνόμιο η Καινή Διαθήκη να έχει γραφεί στη δική μας γλώσσα, στην γλώσσα των πατέρων μας... Παρακαλώ τους εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα να διδάσκουν την ελληνική γλώσσα όσο μπορούν πλουσιότερα στους μαθητές τους»

http://www.amen.gr/article17124

Στ. ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΔΙΑΣΑΦΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΑΝ «ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΕΝΟΧΗΣ»

1) Δεν είναι ένδειξη υποταγής, ούτε εξουνιτισμού (όπως αληθινά θα ήθελαν κάποιοι, ώστε να πλήξουν ηθικά την Εκκλησία) το χειροφίλημα μεμονωμένων ορθοδόξων επισκόπων σε λατίνους. Αυτό είναι άλλωστε ΑΜΟΙΒΑΙΟ, αλλά αποκρύπτεται συστηματικά από τους φιλοκατηγόρους των ορθοδόξων η άλλη πλευρά. Από πλευράς ορθοδόξων είναι μόνο μια παρεξηγήσιμη (από απλούς, από φανατικούς και από μη γνωρίζοντες) ανθρώπινη ενέργεια στο πλαίσιο της εκδήλωσης ανθρώπινου ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς ξένους θρησκευτικούς λειτουργούς. Τι θα έλεγαν οι κατήγοροι εάν έβλεπαν φωτογραφίες του Ιησού Χριστού να συναγελάζεται με φαρισαίους, πόρνες, τελώνες, κακούς και πονηρούς της εποχής του; Θα τον κατηγορούσαν ως οικουμενιστή ή ως όμοιο αυτών με τους οποίους διαλέγεται; Από πότε ο διάλογος είναι κακός; Από πότε καταργήθηκε η αγάπη προς τον συνάνθρωπο;

Δείτε την ενότητα Η’ από το

http://enotitapisteos.blogspot.gr/2014/03/blog-post_24.html

2) Δεν είναι νέο φαινόμενο οι συμπροσευχές ορθοδόξων με αλλοδόξους. Είναι πάμπολλα τα δείγματα απαγορευμένων συμπροσευχών, ακόμη και συλλειτουργιών, ορθοδόξων με λατίνους κατά τον 19ο και 20ό αιώνα ή παλιότερα. Πολλά τέτοια περιστατικά αναφέρονται στο βιβλίο «Τα δύο άκρα: οικουμενισμός και ζηλωτισμός» του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Κων. Παπαρρηγόπουλου, στην «Ιστορία» του Βασίλη Στεφανίδη κλπ. Ενδεικτικά μπορεί κάθε καλόπιστος να διαβάσει ή να δει έστω το κάτωθι:

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2013/09/blog-post_5459.html

Αλήθεια, νομίζουν κάποιοι πως είναι ικανά τέτοια περιστατικά να μειώσουν ή να εκμηδενίσουν την Εκκλησία, αυτή για την οποία ο Κύριος είπε «πύλαι άδου ου κατισχύσουσι αυτής»; Δεν μαρτυρά έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον Κύριο μια τέτοια άποψη;

Ακόμη και ο ομολογητής άγιος Μάρκος Ευγενικός συμμετείχε στη ληστρική σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας με σκοπό την ένωση με τους λατίνους, ακόμη και αυτός συμπροσευχήθηκε με τους αιρετικούς λατίνους, αποκάλεσε «αγιότατο» τον τότε πάπα, ζήτησε από αυτόν ευλογία, συμμετείχε σε κοινές θείες λειτουργίες, εσπερινούς και κηδεία, όπου προεστώς της λατρευτικής σύναξης ήταν ο ίδιος ο πάπας Ρώμης.

http://fdathanasiou.wordpress.com/2014/01/18/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1/

3) Ειδικά με τους λατίνους η Εκκλησία καλείται να υπερβεί περίπου 1.000 χρόνια πολεμικών ενεργειών, αλληλοαπομόνωσης, συσσωρευμένων απωθημένων και έμπρακτης εχθρότητας. Κατόπιν ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ η Εκκλησία βρίσκεται σε επίσημο διάλογο με τους λατίνους και με κάθε άνθρωπο καλής πίστης, ώστε να επιτευχθεί (θα είναι θαύμα, εάν ποτέ γίνει) η ενότητα. Οι αλληλοαφορισμοί του 1054 εξυπηρετούν σήμερα την αλληλοπολεμική ή όχι; Εάν ναι, καλώς ήρθησαν, έστω και εν έτει 1964, ώστε να ανοίξει η οδός του διαλόγου, παρότι αυτή είναι μακρά και επίπονη. Τι πιο φυσικό οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας και των λατίνων να εκδηλώνουν αγάπη και σεβασμό στο πλαίσιο της προσπάθειας αλληλοκατανόησης, ακόμη και ένωσης; Είναι η υπέρτατη αρετή και η μεγίστη εντολή του Κυρίου (η αγάπη) τόσο παρεξηγήσιμη, τόσο παρεξηγημένη και τόσο διαβαλλόμενη από κάποιους που λέγονται χριστιανοί; Τι «χριστιανοί» είναι αυτοί εάν παρεξηγούν ή ακόμη και λοιδορούν κάθε κίνηση προσέγγισης των ανθρώπων διά της αγάπης; Μόνο οι κακοπροαίρετοι και οι κακόπιστοι παρεξηγούν την… αγάπη! Η Εκκλησία βρίσκεται σε διάλογο με τον απώτατο πόθο της ένωσης, όπως ο Κύριος ζήτησε κατ' επανάληψη από τους ανθρώπους («ίνα πάντες εν ώσι» κλπ). Ο Κύριος θέλει να είμαστε όλοι ένα μεταξύ μας και ένα μαζί Του. Λέτε να λυπηθεί ο Κύριος εάν ένα δισεκατομμύριο λατίνων γίνουν ορθόδοξοι και μπορούν πλέον να κοινωνούν ορθοδόξως; Μήπως ΜΙΣΟΥΜΕ τους συνανθρώπους μας λατίνους και ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να γίνουν ορθόδοξοι;! Ήδη από τη δεκαετία του '70, ο τότε πάπας Ρώμης φίλησε το πόδι και το χέρι του Χαλκηδόνος Μελίτωνος, όντως προς ένδειξη συγγνώμης και υποταγής προς τους ορθοδόξους. Όντως προς ένδειξη υποταγής ζήτησε ευλογία ο πάπας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στα Ιεροσόλυμα εντός Μαΐου 2014. Το περιστατικό μεταξύ πάπα και Πατριάρχη είναι επιβεβαίωση ότι οι λατίνοι αντιλαμβάνονται σταδιακά μέσω του θεολογικού διαλόγου κάποια από τα μεγάλα σφάλματα του ρωμαιοκαθολικισμού. Υποχωρήσεις τους καταγράφονται ήδη στην αναγνώριση των ορθοδόξων μυστηρίων ως απολύτως εγκύρων, στο θέμα του πρωτείου του πάπα Ρώμης, στη γενική αγαμία του λατινικού κλήρου, στα άζυμα κλπ. Στις 27/5/2014 ο ίδιος ο πάπας Ρώμης, αναφερόμενος από τηλεοράσεως στα σκάνδαλα παιδεραστίας του Βατικανού, να λέει ότι «το δόγμα της αγαμίας του κλήρου δεν είναι ένα μη αναστρέψιμο δόγμα». Εύγε στον πολύμοχθο, ευλαβέστατο, μεθοδικότατο και πολλαπλώς ονειδιζόμενο με εξ οικείων βέλη Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο! Μακάρι να γίνει η κατά Θεόν ένωση των διεστώτων! Μακάρι να επανενωθούν οι χριστιανοί στην Εκκλησία, αν είναι δυνατόν και όλοι οι άνθρωποι! Τι άλλο θα μπορούσε να είναι οδηγός εύρεσης της κοινής μελλοντικής πορείας ορθοδόξων και λατίνων, παρά η όντως κοινή παρελθούσα πορεία των Ανατολικών ορθοδόξων με τους Δυτικούς ορθοδόξους;

http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/24537-2014-05-25-17-47-58

4) Στον πατριαρχικό ναό Αγίου Γεωργίου, στο Φανάρι, το 2006, δεν έγινε μνημόνευση ή μνημόσυνο του αιρετικού πάπα Ρώμης, όπως συχνά οι παλιοημερολογίτες λεν. Εψάλη μία ευχή, ένα πολυχρόνιο υπέρ υγείας του, αυτό είναι όλο, πράγμα που σε παλιοημερολογίτικα περιοδικά και ιστολόγια έχει διαστραφεί και έχει λάβει διαστάσεις που δεν έχει. Αυτό εψάλη ως ένδειξη καλής θέλησης από μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως μέρος της καταλλαγής με τους λατίνους.

Θα προτιμούσαμε να μην έχει υπάρξει καν, αφού είναι πολλοί οι μη ευρισκόμενοι σε θέση να αντιληφθούν την διαφορά, ιδίως όταν έχει ομοιότητα με πολυχρόνια που απευθύνονται σε αρχιερείς. Η μνημόνευση επισκόπου είναι κάτι εντελώς άλλο, είναι μία βασική λειτουργική και εκκλησιαστική πρακτική, που έχει οργανική σχέση με την εκκλησιαστική ενότητα και με την ευλόγηση του Αγίου Ποτηρίου, με το ίδιο το Σώμα και Αίμα Χριστού. Είναι όμως γνωστό τοις πάσι (εκτός των κακόπιστων) πως όχι μόνο δεν υπάρχει εκκλησιαστική ενότητα της Εκκλησίας με τους λατίνους, αλλά και ότι παρότι οι εν λόγω διάλογοι μεταξύ τους έχουν κάποια θετικά αποτελέσματα, δεν έχουν όμως υπερβεί τις δυσθεώρητες υφιστάμενες διαφορές. Η εκκλησιαστική ενότητα και η μνημόνευση κανονικού επισκόπου απέχει παρασάγγας από τη συγκεκριμένη ευχή προς τον Θεό, υπέρ του αιρετικού πάπα Ρώμης. Το ότι δεν υπάρχει εκκλησιαστική κοινωνία ορθοδόξων και λατίνων ομολογεί συχνά-πυκνά και ο πάπας Ρώμης, αλλά κάποιοι επιμένουν πως «έγινε κρυφά η ένωση των εκκλησιών ήδη από το έτος 1965»!

5) Πολλοί παρεξηγούν τις προσφωνήσεις μεταξύ ορθοδόξων και λατίνων ή ορθοδόξων και αλλοθρήσκων.

-Πώς θα σας φαινόταν να συζητούν οι κληρικοί ορθοδόξων και λατίνων με αγάπη, αλληλοσεβασμό και ειλικρινή πόθο για υπέρβαση των υφισταμένων εμποδίων προς την ένωση, με ακριβοδίκαιη έρευνα του τι ακριβώς εστί «Εκκλησία» βάσει των κοινών παραδοχών της κοινής πορείας των πρώτων 1.054 ετών της χριστιανοσύνης, εάν αντάλλασσαν προσφωνήσεις όπως «Αγαπητέ αιρετικέ και κακόδοξε ρασοφόρε των ορθοδόξων/λατίνων» κλπ. Εννοείται πως σε αυτό το πλαίσιο ευγενείας οι μεν θα μιλήσουν για «ρωμαιοκαθολικούς επισκόπους» και οι δε για «ορθοδόξους επισκόπους».

-Πώς θα σας φαινόταν να συζητούν οι κληρικοί ορθοδόξων και μουσουλμάνων με αγάπη, αλληλοσεβασμό και ειλικρινή πόθο για ειρήνη στις χώρες που συνυπάρχουν, εάν αντάλλασσαν ονομασίες όπως «Το βλάσφημο και ειδωλολατρικό κοράνιο/ευαγγέλιο» κλπ. Εννοείται πως σε αυτό το πλαίσιο ευγενείας οι μεν θα μιλήσουν για «ιερό ευαγγέλιο» και οι δε για «άγιο κοράνιο».

http://www.romfea.gr/epikairotita/20659-2013-11-28-10-45-43

Ζ. ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΡΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΣΧΕΣΕΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως μας λέει:

«Πρώτο χρέος του επισκόπου είναι να επιμελείται και να στηρίζει την ευσέβεια και να καταρτίζει στη θεάρεστη πολιτεία τους ορθοδόξους που η Εκκλησία τού εμπιστεύτηκε. Δεύτερο έργο (μετά από το πρώτο) είναι να αγωνίζεται για να κερδίσει και τους ανθρώπους άλλης θρησκείας ή άλλης ομολογίας και να συναγάγει όσους πλανώνται στα σκότη της ασεβείας ή της αίρεσης. Αυτό όχι με άλλον τρόπο, αλλά με τη διδασκαλία του ορθού λόγου και με το παράδειγμα της πράξης του ευαγγελικού πολιτεύματος. Οι δογματικές διαφορές σχετίζονται μόνο με την πίστη, χωρίς να επηρεάζουν την αγάπη. Το δόγμα δεν αντιμάχεται την αγάπη! Είναι πολύ πιθανόν να ελκύσει προς το μέρος του ο επίσκοπος και την ετερόδοξη εκκλησία, που κρίνει από εσφαλμένο πρίσμα κάποιο δογματικό ζήτημα. Ο στόχος είναι καθαρά ποιμαντικός και αφορά στη σωτηρία. Ο ίδιος ο Κύριος ζήτησε να εργαζόμαστε για τον αδελφό μας, να αναλαμβάνουμε τα δικά του βάρη, να είμαστε ενωμένοι μεταξύ μας και ενωμένοι με Αυτόν, να είμαστε όλοι ένα.»

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/agios-nektarios/peri_twn_sxesewn_me_airetikoys.htm

Δεν είναι τυχαίο ότι ο άγιος Νεκτάριος γνώρισε ύβρεις και πολεμική από μερίδα παλιοημερολογιτών, ευτυχώς μικρή. Σχετικά με αυτό αφορίστηκε συνοδικώς από την Εκκλησία της Ελλάδος η διαβόητη παλιοημερολογίτισσα «μοναχή Μαγδαληνή» και χαρακτηρίστηκαν επισήμως αιρετικές οι συγγραφές της ομάδας της.

Η. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το να κατηγορεί κανείς τους άλλους είναι πολύ πιο εύκολο από το να αναλαμβάνει δράση, ερχόμενος στη θέση τους. Κάποιοι κατηγορούν περίπου ως ανήθικους τους νέους ιερείς ή εν γένει τους ιερείς της Εκκλησίας («δεν αφήνουν γένεια», «καπνίζουν», «ασωτεύουν», «δεν νηστεύουν», «είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι», «είναι ουνίτες» κλπ). Αναρωτιέται κανείς πόσο άδικο έχει αυτή η γενίκευση και πόσο λίγο γνωρίζουν οι κατήγοροι τους ιερείς. Δεν ξέρουμε ότι είναι πολύ βαρύ παράπτωμα η κατάκριση και η ιεροκατηγορία; Από πού αντλούν κάποιοι το δικαίωμα σε τέτοια κατάκριση και ιεροκατηγορία, ποιος τους διόρισε κριτές της ηθικής των άλλων; Οι απλοί ιερείς, οι επίσκοποι και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, τους οποίους κάποιοι με σφοδρότητα δημοσίως ευτελίζουν, δεν έχουν καν τη δυνατότητα αντιλόγου στο ίδιο βήμα. Επομένως, είναι κατάφωρα άδικο αυτό που κάνουν, υπερβαίνουν τα όρια της συκοφαντίας και της μονόπλευρης πολεμικής.

Ας αυτοαναρωτηθούμε με ειλικρίνεια:

-ΘΕΛΟΥΜΕ να γίνουν ορθόδοξοι οι λατίνοι;

-Εάν ναι, με ποιες ενέργειες θα εργαζόμασταν εμείς γι’ αυτό, εάν ήμασταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης;

-Γιατί δεν γίνατε ΕΜΕΙΣ Οικουμενικός Πατριάρχης στη θέση του Οικουμενικού Πατριάρχη, αναλαμβάνοντας εμείς οι ίδιοι το πολύμοχθο, πολυεπίπεδο, απαιτητικότατο και βαρύτατο έργο του, αντί να τον κατακρίνουμε από την άνεση του πληκτρολογίου μας;

Ο Κύριος να μας φωτίζει πάντοτε!

Μ.Γ.