«ουδέ αίμα μαρτυρίου ημπορεί να εξαλείψη την αμαρτίαν του χωρισμού της Εκκλησίας και της διαιρέσεως, και το να σχίση τινάς την Εκκλησίαν είναι χειρότερον κακόν από το να πέση εις αίρεσιν» Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τετάρτη 1 Μαΐου 2019

Απάντηση στο κείμενο παλαιοημερολογίτη ιερομονάχου "Γιατί ακολουθούμε το παλαιό ημερολόγιο"


Έπεσε στην αντίληψή μας το παρακάτω κείμενο με παλαιοημερολογίτικα επιχειρήματα και επειδή δεν μας πείθει ούτε μια φράση του, κρίναμε σκόπιμο να απαντήσουμε τεκμηριωμένα. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Η αρίθμηση μέσα σε κόκκινες παρενθέσεις αντιστοιχεί στις απαντήσεις μας, κάτω από το εν λόγω κείμενο. 

ΓΙΑΤΙ  ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ  ΤΟ  ΠΑΛΑΙΟ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου.

Εἶναι μεγάλο θέμα τό ἡμερολογιακό! Δέν εἶναι παρονυχίδα! Ἔχουν γραφεῖ πολλά. Δέν ἐξαντλεῖται σ᾿αὐτές τίς λίγες σκέψεις πού ἀκολουθοῦν. Οἱ λίγες σκέψεις πού καταθέτουμε (μέ ἁπλά λόγια ἀλλά μέ  ἀδιάσειστα στοιχεῖα),  ἀποτελοῦν μιά  μικρή περίληψη τοῦ ὅλου θέματος καί ἕνα ἐρέθισμα γιά ἔρευνα. Θέλουμε καί πρός τούς νέους μας πού ἐρωτοῦν νά προσφέρουμε μιά σύντομη ἀλλά τεκμηριωμένη ἀπάντηση, ὥστε νά κατέχουν τό  θέμα σέ ὅλες του τίς διαστάσεις  καί στή συνέχεια, μέ δική τους περαιτέρω ἔρευνα νά ἐμπλουτισθοῦν περισσότερο. Θά ὑπογραμμισθοῦν, λοιπόν, κάποια σημεῖα, χάριν ἐνημερώσεως ὅσων ἐρωτοῦν.[1]


1) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό ἔτος 1924 δέν ἔγινε γιά λόγους δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, ὅπως εἰπώθηκε καί σήμερα σκοπίμως λέγεται, ἀφοῦ ὑπῆρχαν προτάσεις καί γιά τήν καθιέρωση ἄλλων, τελειωτέρων ἡμερολογίων στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἔγινε (1) για λόγους οἰκουμενιστικούς! Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλά παναίρεση, μωσαϊκό  αἱρέσεων, θρησκειῶν καί πλανῶν. Ἀποσκοπεῖ στήν ἀδογμάτιστη ἕνωση τῶν πάντων! Ἐξισώνει τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα. Ἐπιζητεῖ νά ἑνώσει τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μέ τίς δυτικές λεγόμενες ὁμολογίες (παπικούς, προτεστάντες, ἀγγλικανούς) καί στή συνέχεια μέ ὅλες τίς…θρησκεῖες, ἀφοῦ κάθε θρησκεία καί κάθε ὁμολογία θά κρατήσει τά δικά της πιστεύματα… [2]   Πολύ παλαιά ἄρχισε νά κηρύττεται τό ἄθεο κήρυγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί σήμερα εἴμαστε θεατές τῆς μεγάλης μάχης πού διεξάγεται  μεταξύ οἰκουμενιστῶν καί ἀντιοικουμενιστῶν - ἀνθενωτικῶν στήν Ἑλλάδα μας, στό χῶρο τοῦ νέου ἡμερολογίου.[3] Ἐσχάτως, παρόμοια μάχη διεξάγεται στή γειτονική Σερβία, ὅπου διώκεται ἕνας εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος, ὁ Ἀρτέμιος, ἀπό τόν σφόδρα οἰκουμενιστή νέο πατριάρχη Εἰρηναῖο καί τούς τρεῖς ἐπισκόπους προδότες τῶν ἀρχῶν τοῦ μεγάλου ἀντιοικουμενιστοῦ Γέροντός των, μακαριστοῦ π. Ἰουστῖνου Πόποβιτς[4]. Καί οἱ ἀντιοικουμενιστές  τῆς πατρίδος μας (οἱ πλέον εἰλικρινεῖς), πολύ δικαίως φρονοῦν καί  κηρύττουν ὅτι καί αὐτοί καί ὁ λαός πού ἀκολουθεῖ, ὅλοι (2) μολύνονται  σάν τα
ά συγκοινωνοῦντα  δοχεῖα (ὅπως ἔγραψαν) ἀπό τή μυστηριακή ἐπικοινωνία τους μέ τούς ἀνωτάτους  ταγούς τῆς ἐκκλησίας στήν ὁποία ἀνήκουν. Καί αὐτό συμβαίνει λόγῳ τῆς μεταφορᾶς τῆς σήψης ἀπό τήν κοινωνία τῶν ποιμένων τους μετά  τῶν κατακρίτων αἱρετικῶν.  Ὅλα ὅμως ξεκίνησαν ἀπό τή δῆθεν ἀθῶα ἡμερολογιακή μεταβολή, ὡς πρῶτο πρακτικό βῆμα τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς (οἰκουμενιστικῆς στήν οὐσία) κινήσεως……. 

2) Μέ οἰκουμενιστική διάθεση καί μέ τό πνεῦμα τοῦ «συγκρητισμοῦ», ὅπως λέγεται, ἔλαβε χώρα καί ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 στήν Ἐλλάδα, γιά λόγους προσεγγίσεως (3) τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως. Αὐτά διέτασσε ἡ αἱρετική ἐγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920, ἡ ὁποία μιλοῦσε καθαρά γιά τήν ἐξεύρεση ἑνός κοινοῦ ἡμερολογίου,«πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν ὅλων τῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν», δηλαδή γιά νά συνεορτάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τούς παπικούς (4), ὅπως γίνεται σήμερα μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό νέο ἡμερολόγιο.[5] Ὅταν ἑορτάζονται μέ τό νέο Χριστούγεννα, γιορτάζουν ταυτόχρονα καί οἱ παπικοί, ὅπως τό λένε καί τά ΜΜΕ. Ὅταν ἑορτάζουν μέ τό παλαιό τά Χριστούγεννα, τότε ἑορτάζει καί ἡ Βηθλεέμ στά Ἱεροσόλυμα καί τό Ἅγιον Ὅρος. Μέ τό παλαιό γυρίζει  καί  τό ρεῦμα τοῦ  ποταμοῦ Ἰορδάνου κατά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, ὡς γνωστό, ὅπως  εἶναι γνωστό καί τό γεγονός τῆς «νεφέλης» πού ἐμφανίζεται κατά τήν ἑορτή  τῆς Μεταμορφώσεως στό ὅρος Θαβώρ κ.ἄ.

3) Τό παλαιό ἡμερολόγιο διετήρησε τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας γιά 1600 χρόνια (8) (!), ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο μέχρι τό 1924. Ἡ Α΄ Οἰκουμενική σύνοδος (ἐκτός τῶν ἄλλων) καθιέρωσε (9) τό Ἰουλιανό (παλαιό) ἡμερολόγιο γιά νά ὑπάρχει ἑορτολογική καί ἐκκλησιαστική ἑνότητα σέ ὅλο τόν κόσμο, σέ  ὅλους τούς Χριστιανούς! Αὐτό εἶναι πολύ βασικό!!! Δέν ἐνδιαφέρεται ἡ  Ἐκκλησία γιά ἡμερολόγια, ἀλλά γιά τήν ἑνότητά της! Γιά τό πῶς ὅλοι  οἱ Χριστιανοί θά ἑορτάζουν τήν ἴδια μέρα τό ἴδιο ἐκκλησιαστικό γεγονός, λ.χ. Χριστούγεννα, Εὐαγγελισμό, Δεκαπενταύγουστο κλπ. Δέν ἀπασχόλησε τούς Ἁγίους ἐκείνους Πατέρες τό γεγονός τῆς πτώσεως τῆς ἰσημερίας  τό  ὁποῖο καί γνώριζαν καλά, ἀλλά προσπάθησαν γιά τό μεῖζον, τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα! Ἔτσι λοιπόν, τό παλαιό ἡμερολόγιο ἦταν τό κατάλληλο ὄργανο γιά νά διατηρήσει  αὐτήν τήν ἑνότητα, πού τόσο ἀγῶνα ἔκανε ἡ Ἐκκλησία  διαχρονικά γιά νά τήν διατηρήσει, ὅπως καί ἔγινε, γιά 1600 χρόνια ὅπως εἴπαμε. Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία (ὁμοιόμορφη τέλεση τῶν ἑορτῶν), τήν κατέλυσαν κάποιοι ἀσυνείδητοι  τό 1924 μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, τό ὁποῖο, ἐπαναλαμβάνουμε, ὡς ὄργανο τήν διασφάλιζε ἐπί τόσους αἰῶνες. Ἔνοχοι, λοιπόν,  γιά τήν πολυχρόνια διάσπαση καί τήν ἐκκλησιαστική ἀταξία πού ὑπάρχει στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἀπό  τό 1924, ὅπου  ἄλλοι γιορτάζουν, ἄλλοι ὄχι, (10) ἄλλοι νηστεύουν καί ἄλλοι καταλύουν, ἄλλοι ἔχουν Χριστούγε/ννα καί ἄλλοι ὄχι κλπ. εἶναι οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὄχι οἱ τοῦ παλαιοῦ!

4) Ὅ,τι  κάνει ἡ Ἐκκλησία, ὅτι ρυθμίζει γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν (ἀλλαγές, μεταρυθμίσεις κλπ.), τό πράττει  μέ ἀπόφαση συνοδική! Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱεραρχικό καί συνοδικό. Δέν κάνει κανείς (πατριάρχης, ἀρχιεπίσκοπος, ἐπίσκοπος κλπ.) ὅ,τι θέλει μόνος του αὐθαίρετα, δικτατορικά, ἐγωκεντρικά, ὅπως  συμβαίνει στόν παπισμό, ὅπου ἀποφασίζει μόνος του ὁ ποντίφηκας… Στήν Ὀρθοδοξία ὅ,τι γίνεται, γίνεται κατόπιν ἀποφάσεως, συλλογικῆς. Πρότυπο Συνοδικῆς ἀποφάσεως γιά τήν Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ ἡ ἀναφερόμενη στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» Α΄ Ἀποστολική Σύνοδος τό ἔτος 49 μ.Χ. Στή σύνοδο αὐτή «Πέτρος ἐδημηγόρησε, Ἰάκωβος ἔκρινε, ἀλλ᾿ ἡ κοινότης διώρησε καί ἔγραψε, οὐκ αὐθεντικῶς, οὐδέ ἀρχικῶς ἀλλά διακονικῶς».[6] Καί αὐτό ἐκφράζεται στό Βιβλίο τῶν Πράξεων μέ τή φράση: «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν». Αὐτό εἶναι τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, τό  συνοδικό.[7] Γιά τήν ἡμερολογιακή μεταβολή ὅμως, δέν τηρήθηκε τό συνοδικό σύστημα, οὔτε ὑπῆρχε ἀπόφαση ἐκκλησιαστική, οὔτε ἀπό Πατριαρχεῖο, οὔτε ἀπό μιά μεγάλη Πανορθόδοξη σύνοδο, ὅπως θά ἔπρεπε (ἀφοῦ ἀπό μεγάλη - Οἰκουμενική  -  σύνοδο εἶχε ρυθμιστεῖ), ἀλλά οὔτε καί ἀπό τήν τοπική σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (11) ! Τό γεγονός αὐτό ὁμολογοῦν σέ κείμενά τους  καί κάποιοι τοῦ νέου ἡμ. ἐπίσκοποι,  ὅπως ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης στό βιβλίο του «Ἀντιπαπικά». Καμία, λοιπόν,  ἀπόφαση ἀπό πουθενά! Μπῆκε «ἀπ᾿ τό παράθυρο» καί ὄχι ἀπ᾿ τήν πόρτα! Ἐπεβλήθηκε δυναστικά, πραξικοπηματικά, ἐπαναστατικά (μέ ἕνα τηλεγράφημα τοῦ ἀντάρτου ἀρχιεπισκόπου πρός τούς Συνοδικούς Μητροπολίτες!) καί γι᾿ αὐτό ἐπέφερε τό διχασμό καί ὅλα  τά κακά ἐπακόλουθα.

5) Τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου (ἤ διόρθωση ὅπως τήν ὀνόμασαν γιά   πιό εὔηχα!) τήν πραγματοποίησαν δύο ἀνώτατοι  ἐκκλησιαστικοί λειτουργοί, ἀνάξιοι ὅμως τῆς θέσεώς τους, ὅπως ἀποδείχτηκε. Ὁ πρῶτος, ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μασόνος 33 βαθμοῦ, μυηθείς στή στοά τῆς Κρήτης «Ἁρμονία». Ὁ δεύτερος, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, φιλομασόνος, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀρχιμανδρίτης τό 1918 μετεῖχε σέ μία ἐπιτροπή σχετικά μέ τό ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου καί γνωμοδοτώντας  τάχθηκε κατά τῆς ἀλλαγῆς  τοῦ ἡμερολογίου, γιά νά μήν καταστεῖ (ὅπως ἔλεγε ὀρθά) ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος σχισματική ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί τῶν πατριαρχείων πού ἀκολουθοῦσαν - ὅπως καί σήμερα ἀκολουθοῦν – τό π. ἡμερολόγιο. Τελικά, τό ἔτος 1924, ὁ ἴδιος αὐτός τό ἄλλαξε (12), (ὡς ἀρχιεπίσκοπος) καί δίχασε τό λαό τοῦ Θεοῦ (13). Γιατί λοιπόν κακολογοῦν τούς ἀκολουθοῦντας την παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (14) μας κάποιοι ἐκ τοῦ νέου ἡμ. χωρίς νά λαμβάνουν ὑπόψη τους τίς πηγές; Καί ἰδού! Ὁ ἱστορικός, ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας γράφει ὅτι ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος «ἐχρησιμοποίησε τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη προκειμένου νά παραπλανήσῃτούς τούς λοιπούς ἀρχιερεῖς καί νά ἐπιβάλῃ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου».[8] Καί οἱ δύο μεταρρυθμιστές εἶχαν φρικτό τέλος… Ὁ διαβόητος Μεταξάκης ὅταν πέθαινε φώναζε «βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν Ἐκκλησία»[9] (15)

6) Τήν ἀπάτη, τήν ἀναταραχή καί τίς συνέπειες τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας μετέφεραν οἱ ἀσυνείδητοι μεταρρυθμιστές καί τά ὄργανά τους καί στό εὐλογημένο «περιβόλι τῆς Παναγίας», τό Ἅγιον Ὅρος. Στήν ἀρχή (ἀπό τό ἔτος 1924) , ὅλες οἱ μονές ἀντέδρασαν, δέν ἀκολούθησαν την αὐθαίρετη μεταβολή καί διέκοψαν τήν μνημόνευση τοῦ τότε πατριάρχου τῆς καινοτομίας. Μόνη ἐξαίρεση, ἡ μονή…Βατοπεδίου! (Τυχαῖο;)…… Μετά ἀπό 3 χρόνια, δηλ. τό 1927, μέ τή φημολογία τῆς σύγκλησης μιᾶς  μεγάλης (δῆθεν) συνόδου, ἡ ὁποία θά τακτοποιοῦσε τό ἡμερολογιακό ζήτημα, οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες ἐξαπατήθηκαν ἀπό τον πατριαρχικό Μητροπολίτη - ἔξαρχο, Μαρωνείας Ἄνθιμο (ὁ ὁποῖος πῆγε καί ἔμεινε 24 μέρες στό Ἅγ. Ὅρος, μέχρι νά…τελειώσει τό ἔργο τῆς παραπλάνησης) καί ἐπανέκαμψαν! Δηλαδή ἐπανῆλθαν στην ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὥστε νά μποροῦν (ὅπως τούς εἶπε ὁ Ἄνθιμος) νά ἐκπροσωπηθοῦν καί νά γίνουν δεκτά τά αἰτήματά τους ἀπό  τή μέλλουσα νά συνέλθει τότε σύνοδο, ἡ ὁποία…δέν συνεκλίθη ποτέ!......  Ἡ διακοπεῖσα ὅμως ἐπικοινωνία  και ἡ μνημόνευση τοῦ πατριάρχου εἶχε ἀποκατασταθεῖ, ὅπως, δυστυχῶς, ὑπάρχει μέχρι σήμερα, με μοναδική ἐξαίρεση τή διωκόμενη μονή Ἐσφιγμένου καί τούς ὑπολοίπους ἁγιορείτες πατέρες, τούς λεγομένους ζηλωτές. Κατόρθωσαν λοιπόν νά ἁλώσουν καί τό Ἅγιον Ὅρος οἱ Οἰκουμενιστές καί νά μνημονεύεται ὁ προδότης τῶν ἱερῶν τῆς πίστεως, Βαρθολομαῖος[10](16)

7) Ἡ ἡμερολογιακή μεταβολή, ὄχι μόνο δέν ἔγινε δεκτή ἀπό τήν Ἐκκλησία τόσους αἰῶνες, γιά τό φόβο τοῦ ἐνδεχομένου διχασμοῦ, ἀλλά καί   ἔχει καταδικαστεῖ ἀπό Πανορθόδοξες Συνόδους, τά ἔτη 1583, 1587 και 1593. Δέν καταδικάστηκε μόνο τό παπικό πασχάλιο, ὅπως πολλοί λένε παραπλανητικά, ἀλλά καί τό ἡμερολόγιο (17)! Καί ναί μέν, οἱ τοῦ  νέου ἡμερολογίου δέν παρέλαβαν ἀπό τή Δύση τό νέο πασχάλιο καί γι᾿ αὐτό ἑορτάζουν τό Πάσχα  καί τίς ἀκίνητες ἑορτές τοῦ πασχαλίου κύκλου (Τριώδιο και Πεντηκοστάριο μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων) μαζί μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὅμως παρέλαβαν τό νέο ἡμερολόγιο (ἤ…διορθωμένο ὅπως τό λένε), γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς δυτικούς. Ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία τοῦ πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου (17ος αἰ.) παραθέτουμε τό σχετικό ἀπόσπασμα πού ἀναφέρεται στην καταδίκη τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἡ ὁποία ἔγινε ἀπό τή μεγάλη Σύνοδο στήν Κωνσταντινούπολη τό 1593, ἐπί Ἱερεμία τοῦ Τρανοῦ: «Δέκατον καί τελευταῖον, (σ.σ. ἡ σύνοδος ἀπεφάσισε) ἵνα τό Πάσχα γίνηται καθώς τό ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καί τό νέον καλεντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων νά ἀναθεματίζεται» .[11] (18) Ὁπότε γιατί νά ἁσπαζόμαστε κάτι πού ἡ Ἐκκλησία ἔχει συνοδικῶς ἀπορρίψει καί καταδικάσει; Για λόγους…ὑπακοῆς ὅπως λένε κάποιοι; Μά, ἡ ὑπακοή ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, ὄχι σ᾿ αὐτούς πού ἀγνόησαν τήν Ἐκκλησία καί ἔπραξαν ὅτι τούς εἶπε ἡ μασονία!!! (19)

8) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (20) καί αὐτό φαίνεται καθαρά σήμερα ὅπου οἱ μεγάλοι τῆς λεγομένης νόμῳ κρατούσης ἐκκλησίας, πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι κλπ. (ὅπως ὁ Χριστόδουλος τότε καί ὁ Βαρθολομαῖος τότε καί τώρα) συμπροσεύχονται μέ τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, τόν πάπα, τούς ἀγγλικανούς κ.ἄ. καί ἀναγνωρίζουν σ᾿ αὐτούς χάρη καί  μυστήρια, ἐνῶ τά ἀμφισβητοῦν στούς ἀκραιφνεῖς ὀρθοδόξους τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου (21)! Δηλαδή… ἔχουν μυστήρια οἱ παπικοί καί δέν ἔχουν οἱ παλαιοημερολογίτες Ὀρθόδοξοι! Αὐτή εἶναι ἡ νοοτροπία κάποιων ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου…… Λησμονοῦν, δυστυχῶς, ὅτι μέ τίς ἀναγνωρίσεις τῶν αἰρετικῶν πού κάνουν, καθίστανται «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ», ὅπως γράφει  ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί τό ἐπικαλεῖται ὁ Μεγάλος ἐκείνος Ὁμολογητής καί ἀτρόμητος ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν θεσμίων, Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦντας (22), μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». [12]  Καί δέν θά πρέπει , ἐπίσης, νά λησμονοῦμε αὐτό πού εἶχε πεῖ ἡ Παναγία μας ἐμφανιζομένη στόν μοναχό, λίγο πρίν τό διωγμό ἐπί πατριάρχου Ἰω. Βέκκου(13ος αἰ.) (23) τῶν ἀνθενωτικῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν: «Ἔρχονται οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου»! ! ! Καί ἡ Θεοτόκος, βεβαιως, ἐννοοῦσε τόν λατινόφρονα πατριάρχη, διότι ἐκεῖνος πῆγε στό περιβόλι της καί δίωξε καί ἔκαψε καί ἔπνιξε στή θάλασσα τούς ἀνθενωτικούς μοναχούς!  Πολύ μεγάλο κακό, λοιπόν, ἡ αἵρεση, ὄντως χωρισμός Θεοῦ! Καί εἶναι πολύ κακό τό νά ἐπικοινωνεῖς πνευματικά μέ αἱρετικό!  Νά γιατί οἱ τοῦ πατρίου ἑορτολογίου (24) πιστοί ἐμμένουν στήν πιστή  διατήρησή του, ὄχι γιά τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες καί τά λεπτά, ἀλλά πρός ἀποφυγήν τῆς κατακριτέας αὐτῆς ἐπιμίξεως[13]  

9) Τό ὅλο ἡμερολογιακό ζήτημα μέ τήν ἐξέλιξή του καί  τίς διαστάσεις του, ἦταν γνωστό σέ ἕναν μεγάλο θεολόγο καί πανεπιστημιακό καθηγητή, κορυφαῖο δογματολόγο τοῦ 20 αἰῶνος, τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Αὐτός, ὡς εἰδήμων περί τά θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά, γνώριζε ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀποτελοῦσε τόν πρῶτο λίθο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς μέσα στό πλαίσιο τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ψευδενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Γνώριζε καί τά περί διασπάσεως τῆς ἑνότητος στή Θεία Λατρεία καί ὅλους τούς πονηρούς σκοπούς καί τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταβολῆς. Καί, ἀκριβῶς ἐπειδή τά γνώριζε, εἶχε γράψει κάτι πάρα πολύ σημαντικό, τό ἑξῆς: «Τό ἡμερολογιακό, εἶναι «δογματικοκανονικόν ζήτημα»! Μποροῦν νά τόν ἀμφισβητήσουν οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅσοι ἀποκαλοῦν τούς παλαιοημερολογίτες σχισματικούς, αἱρετικούς, ἀνιέρους καί ἐκτός Ἐκκλησίας;;;;  

10) Ἐπίσης, τά ἱστορικά γεγονότα καί τό ὅλο πλαίσιο τοῦ θέματος, τυγχάνουν γνωστά στόν διακεκριμένο καί πασίγνωστο πρωτοπρεσβύτερο καί ὁμότιμο καθηγητή τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ὁποῖος εἶπε πολλές φορές δημοσίως, ὅτι οἱ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου εἶναι σωστοί κατά πάντα ἐφόσον ἀποτελοῦν μία τροχοπέδη (φρένο) στήν πορεία τῆς Ἐλλαδικῆς ἐκκλησίας πρός τόν Οἰκουμενισμό. (Προσωπικά δέ,  στήν ἐλαχιστότητά μου, τό ἔχει πεῖ πολλές φορές).  Ἐπίσης, ὁ ἴδιος, στό βιβλίο του «ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΦΩΣ», γράφει ὅτι ἡ ἡμερολογιακή ἀλλαγή ἔγινε γιά τήν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.[14] (Πλήρης δικαίωση καί ἀναγνώριση τοῦ τιμίου ἁγῶνος τῶν παλαιοημερολογιτῶν)! Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τά λόγια τοῦ κορυφαῖου θεολόγου καί ἱστορικοῦ τῶν ἡμερῶν μας; 

11) Οἱ καινοτόμοι ἀποκαλοῦν τούς ἐμμένοντες στά παραδεδομένα «παλαιοημερολογίτες» (25), δηλαδή….παλαιούς, ἐπειδή δέν δέχτηκαν να  ἀκολουθήσουν κάτι νέο, κάτι τό καινούργιο, ἐν προκειμένῳ τήν καινοτομία. Ὡραῖο σκεπτικό! Δέν εἶναι δυνατόν ὅμως κάθε φορά πού «ἀνανεώνονται» αὐτοί, νά «παλαιώνουμε» ἐμεῖς! Διότι μέ τή λογική αὐτή, ἐπειδή λ.χ. οἱ τοῦ νέου ἔχουν καινοτομήσει ἐν πολλοῖς καί στήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς  Βαπτίσεως καί σέ πολλούς ναούς σήμερα τελεῖται παπικό ράντισμα «δι᾿ ἐπιχύσεως» (26), θά πρέπει οἱ τοῦ παλαιοῦ, οἱ ὁποῖοι βαπτίζουν ὀρθόδοξα (27) καί κανονικά, νά ὀνομαστοῦν….παλαιοβαπτιστές! Ἀνάλογος χαρακτηρισμός θα πρέπει νά ἀποδοθεῖ σέ ὅσους σήμερα ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τίς καινοτομίες τῶν ἐπιχειρουμένων μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων (28) (βλ. Βόλος, Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν, ἤ μᾶλλον…Ἀκαδημία θεολογικῆς ἐκμαυλίσεως…), ἤ τῆς ἐξαγγελομένης μεταπατερικῆς θεολογίας (βλ. καί πάλι Βόλος) κοκ.!

12) Κάποιοι θερμοί «ἀπολογητές» τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, στήν προσπάθειά τους νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα, προβάλλουν μέ τήν τέχνη τῆς σοφιστείας διάφορα ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα γιά τό στενό τοῦ χώρου δέν ἀναφέρουμε, ἀλλά ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ κατά κόρον σέ πολλές μελέτες, κείμενα κλπ. ἀπό πολλούς συγγραφεῖς. Δεν πειράζει ὅμως! «Οἶδεν ἡ ἀλήθεια διωκομένη τρανοτέρως φαίνεσθαι», θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος και Ὁμολογητής Ταράσιος![15] Οἱ γνωστοί  μεγάλοι…συνήγοροι τῆς ὄντως κατακεκριμμένης μεταρρυθμίσεως, στούς ὁποίους στηρίζονται οἱ νεώτεροι, εἶναι οἱ ἀρχιμανδρίτες (πρό ἐτῶν μεταστάντες) Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί Ἰωήλ Γιαννακόπουλος, σοφοί κατά τά ἄλλα, ἀλλά τραγικά σφάλλοντες περί τό ἡμερολογιακό. Τούς θεωροῦν πολλοί ὡς…ἀλάθητους, ὅπως καί κάποιους γέροντες οἱ ὁποίοι τοποθετήθηκαν λανθασμένα στό συγκεκριμένο ζήτημα, ἀπό ἄγνοια ἤ ἄλλους ἄδηλους  λόγους, γνωστούς μόνο στόν Θεό. Καί τούς θεωροῦν ὡς αὐθεντίες! «Τό  εἶπε ὁ τάδε  πατήρ, ἦταν ἅγιος» κλπ.  Τά  μεμονωμένα πρόσωπα ὅμως δέν εἶναι δυνατόν  νά μή σφάλλουν ἐνίοτε καί νά μήν πλανῶνται, ὅση σοφία καί ἄν διαθέτουν! Καί ἅγιοι ἀκόμη ἔσφαλαν, ὡς ἄνθρωποι, διότι οἱ ἄγιοι δεν ἦσαν ἀλάθητοι ἀλλά ἦσαν ἀπλανεῖς. Μόνο ἡ Ἐκκλησία στό σύνολό της δέ σφάλλει, ὅταν ἐκφράζεται ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους.  Καί ἡ Ἐκκλησία περί τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἔχει ἀποφανθεῖ διαχρονικά. Δέν στηριζόμαστε λοιπόν  στά μεμονωμένα πρόσωπα, ἀλλά στήν Ἐκκλησία καί ἐμπιστευόμαστε τά πρόσωπα ὅταν αὐτά ἐκφράζουν τήν Ἐκκλησία διαχρονικῶς. Πέραν, ὅμως,  τῶν 2 προαναφερθέντων ἀρχιμανδριτῶν, τό 1982 συνέγραψε καί ὁ Χριστόδουλος, ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος τή γνωστή Διατριβή του περί τοῦ ἡμερολογιακοῦ, μέ τίς πολλές παραποιήσεις τῆς ἀληθείας καί τά αὐθαίρετα δικά του συμπεράσματα ἐπί τοῦ θέματος. Τήν ἐν  λόγῳ διατριβή χαρακτηρίζει πλῆθος παραπομπῶν καί πενία ἐπιχειρημάτων, ὅπως εὔστοχα ἔχει γραφεῖ… (29) Τά ἀνεδαφικά ἐπιχειρήματα τῶν συνηγόρων τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, κατατιθέντα σέ διάφορα πονήματα ἔχουν…….πολλάκις καί πλειστάκις ἀναιρεθεῖ. [16] 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ


 Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἔγινε παράνομα και ἀντικανονικά, προωθήθηκε ἀπό μασόνους καί Οἰκουμενιστές καί ἐπεβλήθηκε ἐπαναστατικά, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί τά πατριαρχεία. Ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία, διέσπασε τήν δισχιλιετή σχεδόν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία, προώθησε τά σχέδια  τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας (ἡ ὁποία θά ἔχει ἀρχηγό τόν..ἀντίχριστο), ἄνοιξε τήν  πόρτα καί γιά πολλές ἄλλες μεταρρυθμίσεις καί νεωτερισμούς πού ἤδη σήμερα βλέπουμε νά ἐνεργοῦνται  καί γενικά ἔφερε «τά πάνω κάτω» κατά τό κοινῶς λεγόμενο στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί στήν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδοξία. Οἱ ἀκολουθοῦντες (μέ πολλές στερήσεις, παλαιά καί μέ διωγμούς καί ποικίλες δυσκολίες), τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἦταν καί εἶναι λίγοι μέν (στήν Ἐλλάδα λίγοι, στόν κόσμο πάρα πολλοί), ἀλλά, εὐτυχῶς, εἶδαν καί διέγνωσαν μέ τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους ἀπό τότε τήν ἐπερχόμενη προδοσία!  Καί  γι᾿ αὐτό, μέ τή  χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Παναγίου Θεοῦ,  ἀντέδρασαν δυναμικά καί φώναξαν τό 1924 μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους προφητικά: «μᾶς φράγκεψαν, μᾶς φράγκεψαν»! ! ! (31)

  ΤΕΛΙΚΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ  Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕ !



[1] Γιά τό ἡμερολογιακό θέμα καί τή διασύνδεσή  του μέ τόν Οἰκουμενισμό, γράψαμε τό 2008 μία μελέτη μέ τόν τίτλο «Καί ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι» καί εἶναι στή διάθεση κάθε ἐνδιαφερόμενου.
[2] Ἀναφορικά με τον Οἰκουμενισμό, ὑπάρχει πολύ πλούσια βιβλιογραφία, ὅλο και αὐξανόμενη, στην ὁποία μπορεῖ κάθε ἐνδιαφερόμενος να προστρέξει.
[3] Ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου ἔγραφε δικαίως ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμός, τό φοβερόν τοῦτον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, τό δικέφαλον ἐκκλησιολογικόν τέρας, περισφίγγει ἀσφυκτικῶς διά τῶν πλοκάμων του ὁλόκληρον τό ἄχραντον Σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας»
[4] Ὁ μακαριστός Γέροντας, στό βιβλίο του «Ὀπρθόδοξος Ἐκκλησία και Οἰκουμενισμός», ἐκδ. Ὀρθόδ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974, γράφει: «Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης»…
[5] Ἡ κακόδοξη ἐγκύκλιος τοῦ 1920 πού ἀποτελεῖ τόν «καταστατικόν χάρτην» τῶν οἰκουμενιστῶν,κατά τά πρῶτα χρόνια τῆς ἑορτολογικῆς μεταβολῆς ἦταν ἄγνωστη (5),  στό λαό, ὅπως καί οἱ πραγματικές προθέσεις τῶν καινοτόμων νεωτεριστῶν. Γιά τό λόγο αὐτό, καί στά συγγράμματα καί τίς ἐγκυκλίους τοῦ ἀοιδίμου ἐκείνου ὁμολογητοῦ ἱεράρχου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (+1955), δέν ὑπῆρχαν σχετικές ἀναφορές, ἀλλά τό ὅλον θέμα ἑστιάζετο μόνο στό  σοβαρό ζήτημα  τῆς διασπάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος(6), πού ἔγινε ἀπό πλευρᾶς τῶν μεταρρυθμιστῶν. Ἡ ἐγκύκλιος πρωτοδημοσιεύεται τό ἔτος 1965 στά «Δογματικά καί Συμβολικά μνημεῖα» τοῦ καθηγητοῦ Ἰω. Καρμίρη καί στή συνέχεια ἀρχίζει ἡ ἀλυσίδα τῶν προδοσιῶν, (7) μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν παπικῶν ἀπό τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τή συμμετοχή τῆς καινοτόμου  ἐκκλησίας στό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, δηλ. αἱρέσεων καί ἀθέων διδασκαλιῶν) καί φθάνουμε στή σημερινή δεινή κατάσταση μέ τίς συμπροσευχές τοῦ Βαρθολομαῖου (καί ἄλλων) μέ τόν Πάπα καί τή μετάδοση τῆς νόσου τῆς αἱρέσεως μέσῳ τῶν Μυστηρίων σέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μαζί  του, κληρικούς καί λαϊκούς κλπ. Ὅλα ἔλαβαν χώρα μεθοδικά καί σήμερα ἔχουν πλέον τά πάντα ἀποκαλυφθεῖ. Ἔγιναν γνωστοί οἱ σκοποί καί οἱ προθέσεις τῶν προδοτῶν… καί  ὁ κάθε νουνεχής ἀντιλαμβάνεται τήν τραγική κατάληξη, ἡ ὁποία συνίσταται  σέ μία ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων αἰσθητηρίων καί σέ  ἕναν πνευματικό «Μιθριδατισμό» τῶν πιστῶν, διά τῆς σταδιακῆς πόσεως τοῦ δηλητηρίου τῆς αἱρέσεως σταδιακά…
[6] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίο Ι΄ Κεφ. Γ ΄Μέρος Α΄.
[7] Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἡ «σφραγίς τοῦ Πνεύματος» γράφει χαρακτηριστικά σέ μία ἐπιστολή του ὅτι «ἐν τοῖς θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς ζητήμασι ἰσχύει ἡ τῶν ἁγίων πατέρων καί τῆς ἱερᾶς συνόδου βουλή».
[8] Βλ. Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα,  «Ἐκκλ. Ἐλλάδος Ἐκκλ. Ἱστορία», τόμ. Γ΄, σελ. 1533 -1534 καί 1646 -1647.
[9] Αὐτά τά περί τοῦ κακοῦ  τέλους τῶν μεταρρυθμιστῶν, πρωτοδημοσίευσε ὁ μακαριστός ἐνάρετος Γέροντας τῆς Πάρου π. Φιλόθος Ζερβάκος. Βλ. «Τό νέον ἡμερολόγιον καί οἱ καρποί του,σελ. 34. Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος , λέει, σέ στιγμές μεταμελείας χτυποῦσε την κεφαλή του  μέ τά δύο του χέρια καί ἔλεγε: «Νά μήν τό ἔσωνα,νά μήν τό ἔσωνα. Αὐτός, αὐτός, ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μέ πῆρε στό λαιμό του»
[10] Βλ. ἱερομ. Θεοδωρήτου (+2007), «’Ορθοδοξία πολεμουμένη», Ἀθῆνα 2007,σελ. 97: «Δυστυχῶς, αὐτή ἡ ὑποτίμησις τοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας κορυφώθηκε μέ τήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος διά τῶν θρησκευτικῶν ἀδελφοτήτων. Ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960, μέλη τῶν ἀνωτέρω ὀργανώσεων κατέλαβαν σιγά –σιγά τάς ἠγουμενίας ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἄθωνος, μέ ἀποτέλεσμα νά μεταφυτευθῆ ἡ τακτική  καί ψυχολογία τους στόν ἱερό χῶρο. Ἔτσι φθάσαμε στη σημερινή τραγωδία, ὁ μέν ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ν᾿ ἀγκαλιάζη καί νά ἐπαινῆ τούς αἱρετικούς, οἱ δέ Ἁγιορεῖται νά τόν ἀκολουθοῦν…μετά πάσης εὐλαβείας, διώκοντες συγχρόνως τούς ἀντιπατριαρχικούς ζηλωτάς»
[11] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίον ΙΑ΄, Κεφ. ΙΑ΄.
[12] Βλ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστ. ΛΘ΄, MPG. 99, 1049D.
[13] Γιά τό λόγο αὐτό ἄλλωστε, οἱ ἀκολουθοῦντες τα πάτρια, ἀρνοῦνται την ἐκκλησιαστική κοινωνία  με ὅσες ἐκκλησές συμμετέχουν ἀμέσως ἤ ἐμμέσως στην οἰκουμενική κίνηση,ἀνεξάρτητα με το ποιο ἡμερολόγιο  ἀκολουθοῦν.
[14] Βλ. πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνοῦ, «Φῶτα καί φῶς», ἐκδ. ΑΘΩΣ, σελ. 42.
[15] Βλ. Πρακτικά Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.
[16] Βλ. Θεοδωρήτου ἱερομονάχου  Τό ἀντίδοτον, Ἀθῆνα 1991 (30), Αὐγουστῖνου μοναχοῦ - Ἁγιοβασιλειάτου, Μελέτη: «Τό ἡμερολογιακόν σχίσμα ἀπό ἱστορικῆς καί κανονικῆς ἀπόψεως ἐξεταζόμενον», σελίδες 477 κ.ἄ.




Οι απαντήσεις μας:

(1)    (α) Η αλλαγή του ημερολογίου το 1924 από την Εκκλησία της Ελλάδος έγινε (i) για να αρθεί το πρόβλημα του εορτασμού της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου μαζί με την εθνική επέτειο του 1821, το οποίο προέκυψε το 1923 δημιουργώντας αρνητικές εντυπώσεις, και (ii) για να εναρμονιστεί η Εκκλησία με τον 38ο Κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου «τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις καὶ ἡ τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων τάξις ἀκολουθείτω». Η άποψη του κειμένου που συσχετίζει τον οικουμενισμό με την αλλαγή του ημερολογίου είναι εντελώς υποκειμενική (βλ. επίσης σημ. 5(ζ) και σημ.20). Συμφωνούμε πως στόχος της Εκκλησίας ήταν η εξεύρεση ενός τελειότερου (από το γρηγοριανό και ιουλιανό, που έσφαλλαν) ημερολογίου, όμως η διατύπωση της συγκεκριμένης πρότασης του κειμένου οδηγεί σε λανθασμένο συμπέρασμα[1]. Διότι η αναζήτηση αυτή, όπως φαίνεται στη διδακτορική διατριβή (σχόλια 11-13) του μακαριστού Χριστόδουλου, γινόταν ΠΡΙΝ το 1923, δηλ. πριν εφαρμόσει η Πολιτεία το γρηγοριανό. Επομένως, το 1923 η Εκκλησία της Ελλάδος βρέθηκε προ τετελεσμένου γεγονότος, και κατ’ανάγκη το 1924 εφάρμοσε κι αυτή το ίδιο – όσον αφορά τις ακίνητες εορτές. Εκτός κι αν μπορεί κάποιος να αποδείξει μέσα από ιστορικά ντοκουμέντα ότι ακόμα και στο μεσοδιάστημα 1923-1924 η Εκκλησία συνέχιζε να ενδιαφέρεται για την αστρονομική ακρίβεια…! Σκέφτεστε να υιοθετούσε η Πολιτεία το γρηγοριανό και η Εκκλησία το πιο τέλειο και ακριβές που υπήρχε τότε; Νέα σύγχυση θα εδημιουργείτο!
(β) Στη συνέχεια μιλάτε για την αίρεση του οικουμενισμού. Συμφωνούμε με την άποψή σας. Απορούμε όμως, ποια η σχέση της αίρεσης του οικουμενισμού με το ν.ημερολόγιο; Ποιο πρόσωπο ποτέ της Εκκλησίας της Ελλάδος υιοθέτησε τις κακοδοξίες αυτής της αίρεσης; Κι αν κάποτε μπορεί να φάνηκε να συμβαίνει αυτό, αναρωτηθήκατε αν όντως αυτό το πρόσωπο πιστεύει τις κακοδοξίες, ή μήπως τις παραδέχτηκε προς στιγμήν για λόγους διπλωματίας ή ευγένειας προς κάποιους ετερόδοξους; Το ελέγξατε αυτό το θέμα, ή περάσατε κατευθείαν στη εύκολη διάγνωση ότι ο συγκεκριμένος κληρικός είναι αιρετικός; Μην ξεχνούμε τις προσπάθειες παλαιότερων αγίων για να επαναφέρουν στην Ορθοδοξία τους αιρετικούς (ο άγ. Κύριλλος με τον Νεστόριο, ο άγ.Μάρκος Ευγενικός με τους παπικούς κλπ). Αναρωτιόμαστε λοιπόν, οι παλαιοημερολογίτες-γοχ τι προσπάθειες έκαναν με τους (υποτιθέμενους) οικουμενιστές νεοημερολογίτες; Επιπλέον, ποιος από την Εκκλησία του ν.ημερολογίου διακήρυξε και επέμεινε (εφόσον για να χαρακτηρίσουμε κάποιον αιρετικό, θα πρέπει αυτός να εμμένει στις κακοδοξίες του) στις κακόδοξες διδασκαλίες της αίρεσης του οικουμενισμού, ότι δηλ. η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν κατέχει την πλήρη αλήθεια, κι ότι αυτή βρίσκεται διασκορπισμένη μέσα στο σύνολο των υπολοίπων χριστιανικών ομολογιών; Περισσότερα για το θέμα αυτό, εκθέτουμε και εδώ (παράγρ.Α1).

(2)    Μιλάτε για τους αντιοικουμενιστές που ομολογούν ότι μολύνονται από την εκκλησιαστική επικοινωνία με τους ανώτατους ταγούς της Εκκλησίας μας, οι οποίοι βρίσκονται σε κοινωνία με τους κατάκριτους αιρετικούς. Σας ρωτούμε λοιπόν:
(α) Πώς τους χαρακτηρίζετε ως «πλέον ειλικρινείς» αυτούς τους αντιοικουμενιστές όταν μένουν στα λόγια μόνο και δεν περνούν στην πράξη, δηλ. την εφαρμογή της αποτείχισης (την οποία ισχυρίζεστε ότι πράττετε όλοι οι παλαιοημερολογίτες); Είναι δυνατόν να αδρανούν για ένα τόσο σημαντικό θέμα, όπως και οι ίδιοι ομολογούν, δηλ. την μόλυνση της ψυχής τους από την αίρεση των κατακρίτων αιρετικών; Γιατί δεν σας ακολουθούν στο παλαιό ημερολόγιο αλλά συνεχίζουν να μολύνονται στο νέο;
(β) Σχετικά με τη μόλυνση, δείτε εδώ και εδώ και εδώ πάμπολλες περιπτώσεις οικουμενιστικών φαινομένων, πριν από την αλλαγή του ημερολογίου. Αν ισχυρίζεστε ότι εξαιτίας των σημερινών λυπηρών φαινομένων μολύνεται η Εκκλησία, τότε θα πρέπει να αναρωτηθείτε αν εσείς του λεγόμενου πατρίου ημερολογίου κατά πόσο είστε καθαροί κι αμόλυντοι, αφού είστε κι εσείς πνευματικοί "απόγονοι" αυτών των καταστάσεων. Μπορεί να ισχυριστείτε ότι σήμερα αυτά τα φαινόμενα έχουν πολλαπλασιαστεί σε σχέση με το παρελθόν, αλλά όταν λέτε ότι η ανάμιξη με αιρετικούς μολύνει την νεοημερολογίτικη Εκκλησία, και δεδομένων των περιπτώσεων πριν από το 1924, τότε ποιος μπορεί να ορίσει μετά από πόσες τέτοιες αναμίξεις θα μολυνθεί η Εκκλησία; Μία φορά μόνο αρκεί; Πέντε; μερικές χιλιάδες;  μετά από πόσες αναμίξεις με αιρετικούς λοιπόν μολύνεται (και ποιος το ορίζει αυτό) η Εκκλησία;[2] ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι πολλές από τις σημερινές κινήσεις δεν τις εγκρίνουμε, ούτε και χρησιμοποιούμε ως παραδείγματα προς μίμηση τις περιπτώσεις στους παραπάνω συνδέσμους.
(γ) Μιλάτε στο ίδιο σημείο για τους εκκλησιαστικούς μας ταγούς που βρίσκονται σε κοινωνία με τους κατάκριτους αιρετικούς. Απορούμε, πού την είδατε την κοινωνία; Κοινωνία σημαίνει ΣΥΝΕΧΗΣ μνημόνευση των αιρετικών, ΣΥΝΕΧΗΣ συμμετοχή στα «μυστήρια» των αιρετικών και σε κάθε ευκαιρία κλπ. Πιθανώς στο σημείο αυτό εννοείτε τις επαφές του Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τους παπικούς. Και πάλι σας ρωτούμε: Πού τα είδατε αυτά; Μήπως γίνεται συνεχής και σε κάθε ευκαιρία μνημόνευση του πάπα Ρώμης (είτε στο Πατριαρχείο Κων/πόλεως είτε οπουδήποτε αλλού), κατά τον ίδιο τρόπο και με την ίδια υπόσταση της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, της αναφοράς κατ’ ουσίαν σε εκκλησιαστική κανονική εξάρτηση; Ουδέποτε σε Θεία Λειτουργία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο (και πιθανώς ούτε σε άλλον Ορθόδοξο ναό) μνημονεύτηκε ο Πάπας! Ωστόσο, αναφέρθηκαν-μνημονεύτηκαν στην τελετή της Δοξολογίας με την ευκαιρία της συμπαρουσίας τους, τόσο ο Πάπας Βενέδικτος το 2006 όσο και ο Πάπας Φραγκίσκος το 2014, κατά την θρονική εορτή του Πατριαρχείου. Είδατε μήπως κάποιον άλλο Ορθόδοξο κληρικό να μνημονεύει συνεχώς αιρετικούς ή να παραβρίσκεται συνεχώς σε ναούς αιρετικών ή να συμμετέχει συνεχώς στα «μυστήρια» των αιρετικών (τονίζουμε το «ΣΥΝΕΧΩΣ» διότι μόνον έτσι νοείται η ΚΟΙΝΩΝΙΑ); Εννοείται ότι καμιά μνημόνευση αιρετικού δεν την εγκρίνει το ορθόδοξο αισθητήριο του πιστού λαού, όμως άλλη βαρύτητα έχει η μνημόνευση κάποιου αιρετικού στη Θεία Λειτουργία και άλλη η αναφορά σε μια ευχαριστηριακή τελετή Δοξολογίας στο Πατριαρχείο, εν όψει μάλιστα του διαχριστιανικού διαλόγου και της ειλικρινούς προσπάθειας επανεύρεσης κοινών στοιχείων μεταξύ ορθοδόξων και λατίνων. Αλλά όσο αυστηρά κι αν δει κάποιος τις μνημονεύσεις και τις επαφές αυτές, δεν παύουν να είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ΚΟΙΝΩΝΙΑ με τους αιρετικούς. Άλλες φορές διαβάζουμε ότι ο Πατριάρχης μνημονεύει στα δίπτυχα τον Πάπα. Αν υπάρχουν τέτοιες αποδείξεις, γιατί δεν τις έχουμε δει ποτέ;;;
(δ) Πώς είναι δυνατόν να μιλάτε για μολυσμό από τους κατάκριτους αιρετικούς όταν εσείς οι ίδιοι «φλωρινοσεραφειμικοί» παλαιοημερολογίτες είστε χειροτονημένοι από (i) τον νεοημερολογίτη Θεόφιλο και (ii) τον Λεόντιο Φιλιππόβιτς, ο οποίος καταπατώντας τους Ι.Κανόνες (για τους οποίους τόσο πολύ κόπτονται οι παλαιοημερολογίτες) είχε συχνές επαφές με τους παπικούς; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όπως μπορείτε να δείτε σε ομολογία του (σελ. 8, δεξιά στήλη), δεν θεωρούσε αμαρτία τις επαφές αυτές, και πιο συγκεκριμένα, την συμμετοχή του σε κηδεία καρδιναλίου! Είναι λοιπόν ή δεν είναι μολυσμένοι και οι πνευματικοί «απόγονοι» του Λεοντίου, οι «φλωρινοσεραφειμικοί» παλαιοημερολογίτες, από αυτές τις επαφές; Μήπως τους «καθάρισε» κανείς;
(ε) Είναι απορίας άξιον να μιλάτε για τον μολυσμό από την εκκλησιαστική επικοινωνία με τους εκκλησιαστικούς ταγούς του ν.ημερολογίου, όταν αυτός ο μολυσμός περνά και στην παλαιοημερολογίτικη «εκκλησία» μέσω των νεοημερολογιτών πιστών που τυχαίνει να εκκλησιάζονται (αλλά και να κονωνούν πολλές φορές!!!) από άγνοια σε ναούς των παλαιοημερολογιτών! Παρομοίως, πώς είναι δυνατόν να μην περνά κάποια «ποσότητα μολυσμού» όταν νεοημερολογίτες «μολυσμένοι» τελούν μυστήρια με παλαιοημερολογίτες επισκόπους;

(3)    Συμφωνούμε με το πνεύμα της εγκυκλίου, καθώς αυτή εκδόθηκε μια εποχή που η σταδιακή ανάπτυξη της τεχνολογίας (τηλεπικοινωνίες, γρήγορα μεταφορικά μέσα κλπ) θα βοηθούσε κι αυτή με τον τρόπο της τις επαφές με τους ετεροδόξους, με απώτερο σκοπό βέβαια την «εν Χριστώ ένωση» (και όχι φυσικά κάποια συγκρητιστική ή οικουμενιστική ένωση, όπως θέλουν να πιστεύουν οι παλαιοημερολογίτες), αφού βασικό μέλημα της Εκκλησίας πάντα ήταν και είναι ο λόγος του Χριστού «ίνα πάντες έν ώσιν». Οι συνθήκες των προηγούμενων αιώνων (τουρκοκρατία, και μετά η εμπόλεμη κατάσταση μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) δεν βοήθησαν στο σκοπό αυτό. Από την άλλη, το χωρίο «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» και οι λόγοι πολλών αγίων που αποτρέπουν τις επαφές με αιρετικούς (π.χ. λέει ο άγ. Μάρκος ο Ευγενικός «φευκτέον αυτούς ως φεύγει τις από όφεος») εννοείται πως δεν αποτελούν δόγματα της Ορθοδοξίας ούτε αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων (ούτως ώστε να αποτελούν εμπόδιο για αυτές τις επαφές), αλλά μόνο συμβουλές. Το ιδανικό σενάριο βέβαια θα ήταν όλες αυτές οι επαφές να μην συνοδεύονταν από συμπροσευχές με τους αιρετικούς ή άλλες καταπατήσεις Ι.Κανόνων, αλλά όπως και να’χει το πράγμα, αυτές οι παραβάσεις βαραίνουν ΜΟΝΟ τους παραβάτες των Ι.Κανόνων και όχι ολόκληρη την Εκκλησία. Όποιος διαφωνεί, τον παραπέμπουμε στα παραπάνω σημεία υπ’αριθμόν 2β, 2δ, 2ε, και ας αναρωτηθεί κατά πόσο αυτός είναι εντελώς αμόλυντος από τα οικουμενιστικά φαινόμενα κάθε εποχής.

(4)    Μπορεί η εγκύκλιος του 1920 να πρότεινε μεταξύ άλλων και την παραδοχή ενός ενιαίου ημερολογίου για τον ταυτόχρονο εορτασμό των εορτών με τους αιρετικούς, όμως αυτό δεν συνέβη ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ποτέ στην πράξη. Διότι, ο συνεορτασμός που προτείνει η εγκύκλιος, δεν σημαίνει μόνο την απλή σύμπτωση των ημερομηνιών των εορτών (κάτι που ούτως ή άλλως ίσχυε και μέχρι το 1582, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς) αλλά (κυρίως) το να παρευρίσκονται ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ στις εορτές, εκατέρωθεν αντιπρόσωποι των εκκλησιών. Αυτό εννοείται ότι δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ! Πιο συγκεκριμένα, σχετικά με το παράδειγμα των Χριστουγέννων που αναφέρει το κείμενο, ας μας βρείτε έστω έναν κληρικό, οποιασδήποτε βαθμίδας, που βρέθηκε σε αιρετικό ναό για τον συνεορτασμό αυτό. Τέτοια πανηγυρική ημέρα, όπως είναι τα Χριστούγεννα, κάθε Πατριαρχείο, κάθε Μητρόπολη, κάθε κληρικός είναι υπερ-απασχολημένοι και αφοσιωμένοι στον εορτασμό με το ορθόδοξο ποίμνιό τους, παραμερίζοντας τις (όποιες) διπλωματικές επαφές με τους ετεροδόξους. Παρομοίως, ας μας βρείτε έστω κι έναν ορθόδοξο πιστό ο οποίος την πανηγυρική αυτή ημέρα ασχολείται (μεταξύ άλλων των εορταστικών και οικογενειακών υποχρεώσεών του) με τον κοινό (χρονικά) εορτασμό με ετεροδόξους ή αιρετικούς. Θεωρούμε παντελώς αστεία τη συναφή και πολυπροβαλλόμενη θέση ότι στον «συνεορτασμό» αυτό (ο οποίος υπονοείται ως απαράδεκτος, προδοτικός κλπ) οφείλεται και η εισαγωγή ξενόφερτων χριστουγεννιάτικων εθίμων (ο κοκκινωπός «αη-Βασίλης» της coca-cola, το δέντρο, η επικράτηση της ξένης χριστουγεννιάτικης μουσικής κλπ) αφού μάλλον ξεχνούν οι φιλοκατήγοροι ότι αυτά (δυστυχώς) εισήλθαν στην ελληνική πραγματικότητα λόγω της επαφής με άλλους λαούς και λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης των τηλεπικοινωνιών, οι οποίες βοήθησαν τα μέγιστα στη διάδοση των δυτικόφερτων τάσεων και στην Ελλάδα, καθώς έχει διαμορφωθεί νεοελληνική νοοτροπία που αποδέχεται εύκολα και αναπαράγει κάθε τι το ξενόφερτο. Εννοείται πως η Εκκλησία της Ελλάδος όχι μόνο δεν εγκρίνει αυτές τις τάσεις, αλλά δίνει αγώνα για την ενημέρωση περί του πλαστού «αη-Βασίλη» και για την εκμάθηση και εξάπλωση (στο μέτρο του δυνατού) των ελληνικών παραδοσιακών καλάντων και συναφών παραδόσεων. Μήπως αυτά τα ξενόφερτα έθιμα εκλείπουν παντελώς από τους δήθεν «αγωνιστές των πατρώων παραδόσεων» παλαιοημερολογίτες; Οπωσδήποτε όχι!
(5)    (α) Αμφισβητούμε έντονα το επιχείρημα ότι η εγκύκλιος του 1920 έμεινε άγνωστη μέχρι το 1965. Κι αυτό διότι όταν βγαίνει μια εγκύκλιος, ο σκοπός της είναι να γνωστοποιηθεί στους αρμόδιους παραλήπτες, και όχι να κρατηθεί μυστική! Πόσο μάλλον όταν αυτή απευθύνεται ανοιχτά «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» και έχει εκδοθεί και σε άλλες τρεις γλώσσες, εκτός από τα ελληνικά! Είναι δυνατόν λοιπόν να την αγνοούσαν οι πρώτοι παλαιοημερολογίτες εκείνης της εποχής; Και μάλιστα επί τόσα χρόνια; Είναι δυνατόν ο πρ.Φλωρίνης, Χρυσόστομος Καβουρίδης, όντας μέλος της Ιεραρχίας της Ελλάδος από το 1908, να μην είχε υπόψιν του μια συνοδική εγκύκλιο ενός γειτονικού (γεωγραφικά) Πατριαρχείου; Τότε με ποια λογική κατηγορείται το ν.ημερολόγιο ως αίρεση, εξαιτίας μιας εγκυκλίου που επί χρόνια ήταν στο σκοτάδι; Και γιατί λοιπόν όταν «ανακαλύφθηκε» αυτή, μαζί φυσικά και με την «ανακάλυψη της αίρεσης του οικουμενισμού»,  δεν καταδικάστηκε συνοδικά, όπως είναι χρέος των Ορθοδόξων (στην προκειμένη περίπτωση: των ΓΟΧ) να καταδικάζουν τις αιρέσεις; Γιατί επίσης, δεν έγινε καμιά προσπάθεια τότε (από τους «ορθόδοξους»-γοχ) για να φέρουν πίσω στην Ορθοδοξία τους «νεο-αιρετικούς οικουμενιστές»; Ας μην ξεχνούμε πως οι άγ.Πατέρες «έφτυναν αίμα» προκειμένου να βοηθήσουν τους αιρετικούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Οι θεωρούντες εαυτούς «γνησίους ορθοξόξους» παλαιοημερολογίτες (και μιμητές των αγίων), τι αντίστοιχο έκαναν;;;
(β) Μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που γίνεται πολύς λόγος για τη συγκεκριμένη εγκύκλιο, αλλά για μια άλλη προγενέστερη εγκύκλιο με πολλές ομοιότητες, δεν έχει μιλήσει κανείς. Πρόκειται για την Πατριαρχική και Συνοδική εγκύκλιο του 1902 η οποία θέτει κι αυτή το ζήτημα της ημερολογιακής μεταβολής, αποκαλώντας τις υπόλοιπες αιρέσεις ως «χριστιανικές αναδενδράδες». Είναι δυνατόν να υπάρχει και άλλη ΣΥΝΟΔΙΚΗ εγκύκλιος (μαζί με αυτή του 1920) και να μην έχει μιλήσει ούτε για αυτήν κανείς τότε; Μήπως ισχυρίζεστε ότι και αυτή παρέμεινε άγνωστη; Παρομοίως, λίγο πιο πριν από τον Ιωακείμ Γ’, και ο Πατριάρχης Άνθιμος ο Ζ’ εκφράζει «πόθους και ευχάς υπέρ ενός ενιαίου ημερολογίου δι’άπαντας τους χριστιανικούς λαούς» (Θ.Η.Ε. τόμ6, σελ.48). Άγνωστες λοιπόν και αυτές οι απόψεις ενός ακόμα Πατριάρχη;
(γ) Η εκτίμησή μας είναι πως ο πρ. Φλωρίνης δεν γινόταν να μη γνωρίζει τις εγκυκλίους αυτές, διότι (i) είχε εκκλησιαστική μόρφωση από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, δηλ. ζούσε στο γεωγραφικό χώρο του Πατριαρχείου (ii) χειροτονήθηκε διάκονος (όντας φοιτητής ακόμα) από τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ’ το 1901, που επί της θητείας του εκδόθηκε η πρώτη εγκύκλιος το 1902, (iii) παρέμεινε ως κληρικός για κάποια χρόνια στο Φανάρι, πριν χειροτονηθεί Επίσκοπος το 1908, (iv) χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Κων/πόλεως. Όλα αυτά τα δεδομένα συνηγορούν (κατά την άποψή μας) ότι θα είχε τις επαφές και τον τρόπο ώστε να έχει πρόσβαση και ενημέρωση σε ό,τι σχετικό αφορούσε το Πατριαρχείο, ανά πάσα στιγμή. Ακόμα κι αν αναλογιστούμε τις δυσκολίες για αυτήν την πρόσβαση και την ενημέρωση όσο διάστημα ήταν εξόριστος (περ. 1918-1925), θεωρούμε πως είναι σχεδόν αδύνατον να μην είχε πληροφορηθεί την ύπαρξη των εγκυκλίων αυτών (1902, 1920) ως τον θάνατό του.
(δ) Το συμπέρασμά μας, με βάση τα παραπάνω, είναι ότι γνώριζε για τις εγκυκλίους, αλλά δεν τις θεωρούσε αιρετικές, κι αυτό αποδεικνύεται αφού δεν θεωρούσε αιρετική την Εκκλησία της Ελλάδος. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι «πνευματικοί του απόγονοι», οι λεγόμενοι φλωρινοσεραφειμικοί δεν συμμερίστηκαν τις απόψεις του ηγέτη τους και την στάση του (να μην χειροτονήσει επισκόπους, όταν έμεινε μόνος του). Μήπως αυτοί ήξεραν καλύτερα από αυτόν για τις απόψεις και τις πράξεις του;
(ε) Επομένως, θεωρούμε ότι αφού οι σημερινοί παλαιοημερολογίτες καυχώνται ότι αποσχίστηκαν από την Εκκλησία της Ελλάδος εξαιτίας της «αιρετικής» εγκυκλίου του 1920, μπορούμε να πούμε ότι άργησαν αρκετά, αφού η αίρεση του οικουμενισμού είχε ήδη κηρυχθεί από το 1902 με την παρόμοια εγκύκλιο του Πατριαρχείου! Πράγμα που σημαίνει ότι επί τουλάχιστον 22 χρόνια (μέχρι το 1924) ήταν κοινωνοί της αίρεσης (συν άλλα 11 οι τρεις πρώτοι Ιεράρχες των παλαιοημερολογιτών, μέχρι το 1935). Ποιος τους καθάρισε[3] από αυτήν την αίρεση; Κανείς! Δεν θα έπρεπε να τηρηθούν ο 7ος  Κανόνας της Β’ Οικουμενικής ή ο 95ος  της Πενθέκτης Συνόδου (από τους λάτρεις της ακρίβειας των Ι.Κανόνων) που μιλούν για την επιστροφή των αιρετικών στην Ορθοδοξία; Τότε πώς είναι σίγουροι για την «γνήσια ορθόδοξη» ιδιότητά τους; Παρομοίως, τίθεται εν αμφιβόλω και η χειροτονία του Χρυσόστομου Καβουρίδη σε επίσκοπο το 1908 μιας κι αυτή έγινε αφού ήδη κηρύχθηκε η αίρεση του οικουμενισμού (το 1902), άρα ΟΛΟΙ (και οι «ματθαιϊκοί) οι παλαιοημερολογίτες σήμερα πρέπει να αναρωτηθούν για την ορθοδοξία τους.
(στ) Αλλά έστω, ας δεχτούμε προς στιγμήν το επιχείρημά σας ότι η εγκύκλιος του 1920 ήταν άγνωστη μέχρι το 1965. Ο μοναδικός λόγος για διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας, προ συνοδικής διαγνώμης, είναι όταν κάποιος κληρικός κηρύττει αίρεση, λόγω του 15ου Κανόνος της ΑΒ’ Οικ.Συνόδου. Σας ερωτούμε λοιπόν: (i) Ήταν κάποια αίρεση η επιβολή του ν.ημερολογίου; Το ότι ο ιερός Δοσίθεος χαρακτηρίζει ως αίρεση το νέο καλενδάριο, καταλαβαίνει εύκολα ο καθένας ότι εννοεί το γρηγοριανό ημερολόγιο (βλ. και παρακάτω, παράγρ.17, περί ι.Δοσιθέου). Το νέο (διορθωμένο) ημερολόγιο που ακολουθεί η Εκκλησία της Ελλάδος είναι πολύ μεταγενέστερο, η μόνη του ομοιότητα με το γρηγοριανό είναι η ταύτιση των ημερομηνιών, ενώ διαφέρει από αυτό (i) στο πασχάλιο, (ii) στον αριθμό δίσεκτων ετών και (iii) στο εορτολόγιο (π.χ. υπάρχουν πολλές εορτές που γιορτάζουμε οι ορθόδοξοι και δεν γιορτάζουν οι καθολικοί, και το αντίστροφο, καθώς επίσης γιορτές, όπως π.χ. των αγ.Πάντων, που τις γιορτάζουμε σε διαφορετικές ημερομηνίες). Επομένως δεν νομίζουμε ότι μπορείτε να ισχυριστείτε ότι οι πρώτοι παλαιοημερολογίτες αποσχίστηκαν από την Εκκλησία της Ελλάδος εξαιτίας κάποιας αίρεσης. Άλλωστε, και οι ίδιοι στα γραφόμενά τους εκείνο τον καιρό, ΠΟΤΕ δεν έκαναν λόγο για καμιά αίρεση, ούτε φυσικά για τον 15ο Κανόνα της ΑΒ’ Συνόδου. (ii) Αν ισχυρίζεστε ότι η εγκύκλιος του 1920 παρέμεινε άγνωστη, άρα και η αίρεση του οικουμενισμού θα ήταν άγνωστη, τότε με ποια λογική οι σημερινοί παλαιοημερολογίτες καυχώνται ότι αποσχίστηκαν το 1924 εξαιτίας της αίρεσης αυτής; Αφού δεν είχαν ιδέα περί οικουμενισμού τότε! Λέτε να μην ήξεραν αυτοί τότε για ποιο λόγο μάχονταν, και να γνωρίζουν οι σημερινοί καλύτερα από τους τότε; Με ποια λογική επίσης, οι σημερινοί παλαιοημερολογίτες επικαλούνται τον 15ο  Κανόνα της ΑΒ’ Συνόδου; Ούτε ο πρ.Φλωρίνης τον επικαλέστηκε (ούτε και οι ακόλουθοί του), ούτε ο Ακάκιος Παππάς (ούτε και οι ακόλουθοί του, χειροτονημένοι από αυτόν). Άλλους λόγους δηλ. επικαλούνταν αυτοί, και άλλους λόγους επικαλούνται οι ακόλουθοι (πνευματικοί απόγονοι) αυτών σήμερα. (iii) Επιπλέον, οι παλαιοημερολογίτες μπορεί να επικαλούνται τον 15ο Κανόνα της ΑΒ’ Συνόδου (και μερικές φορές και τον 31ο Αποστολικό) αλλά αυτός είναι ΑΣΧΕΤΟΣ με την απόσχισή τους, αφού μιλάει [πρώτον] για κατεγνωσμένη αίρεση από αγίους πατέρες ή συνόδους, [δεύτερον] για κήρυξη της αίρεσης επ’εκκλησίας (ήταν ο οικουμενισμός το 1924 κατεγνωσμένη αίρεση, ή μήπως κηρύχτηκε επ’εκκλησίας;), [τρίτον] μιλάει για διακοπή μνημόνευσης από μεμονωμένους κληρικούς και όχι από όλη την Εκκλησία, και [τέταρτον] μιλάει για κήρυξη της αίρεσης «γυμνή τη κεφαλή» (κήρυξη αίρεσης «γυμνή τη κεφαλή» θα πει ότι δηλώνεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ ότι «δεν είναι μοναδική η Ορθοδοξία αλλά αναγνωρίζουμε οδό σωτηρίας και στις αιρέσεις»). Και το κυριώτερο: μιλάει μόνο για διακοπή μνημόνευσης από αιρετικούς, και όχι για δυνατότητα δημιουργίας ΝΕΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (αυτής των παλαιοημερολογιτών-γοχ), με ΝΕΑ Σύνοδο, από νέους χειροτονηθέντες επισκόπους! Το παρελθόν φυσικά δεν δικαιώνει τους παλαιοημερολογίτες αφού σε όλες τις περιπτώσεις διακοπής μνημόνευσης των αιρετικών, οι Ορθόδοξοι, μετά από τη διακοπή μνημόνευσης, καταδίκαζαν ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ τους αιρετικούς, και ΠΟΤΕ δεν χειροτόνησαν νέους επισκόπους για την «κατασκευή» νέας εκκλησίας, με νέα Ιεραρχία, εκ του μηδενός. Η μοναδική στα χρονικά ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ που έλαβε χώρα με τις χειροτονίες του 1935 είναι αποκλειστικό γνώρισμα των υπερασπιστών της παράδοσης, των Ι.Κανόνων και της ακρίβειας.… (iv) Αν υπονοείτε ότι η εγκύκλιος κρατήθηκε μυστική σκόπιμα, τότε άλλος ένας λόγος ο οποίος ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την απόσχιση είναι η υποσημείωση του αγ.Νικοδήμου στο Πηδάλιο (στην ερμηνεία του 15ου Κανόνα της ΑΒ Συνόδου), που τονίζει ότι αν ο κληρικός είναι αιρετικός αλλά κρατά την αίρεσή του μυστική, τότε απαγορεύεται οποιαδήποτε διακοπή μνημόνευσης από αυτόν. Επομένως με βάση αυτές τις θέσεις, πιστεύουμε ότι ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ αποσχίσθηκαν οι τότε παλαιοημερολογίτες από την Εκκλησία.
(ζ) Θεωρούμε αβάσιμο επίσης τον ισχυρισμό ότι η εγκύκλιος αυτή αποτελεί «τον καταστατικό χάρτη του οικουμενισμού», κι αυτό διότι τα πρώτα οικουμενιστικά γεγονότα, μετά την έκδοση της εγκυκλίου, έλαβαν χώρα το 1965. Πώς είναι δυνατόν το Πατριαρχείο να θέλει να εισάγει μια αίρεση αλλά να αργεί 45 έτη στην εφαρμογή της, αντί εκείνης της εποχής που το έδαφος ήταν πολύ πιο πρόσφορο (η αλλαγή του ημερολογίου, οι φημολογούμενοι μασώνοι ιεράρχες και πατριάρχες, η άγνοια της ύπαρξης της εγκυκλίου που θα βοηθούσε στην πιο εύκολη εξάπλωση της αίρεσης κλπ);

(6)    Μιλάτε για τη διάσπαση της εκκλησιαστικής ενότητας. Θεωρούμε πως κι εδώ σφάλλετε. Διότι η εκκλησιαστική ενότητα ταυτίζεται με την εκκλησιαστική κοινωνία που διατηρούν ΟΛΕΣ οι τοπικές Εκκλησίες και Πατριαρχεία, και όχι στις λειτουργικές διαφορές αυτών μιας κι εσείς στα γραφόμενά σας συσχετίζετε την εκκλησιαστική ενότητα με την εορτολογική ενότητα. Κι αυτό αποδεικνύεται από την εκκλησιαστική κοινωνία που έχει η Εκκλησία της Ελλάδος με το άγ.Όρος παρόλο που έχουν εορτολογική ανομοιομορφία, κι επίσης από την εκκλησιαστική ενότητα που ΔΕΝ έχουν οι παλαιοημερολογίτες με το άγ.Όρος, παρόλο που έχουν εορτολογική ομοιομορφία μαζί του. Αν ισχυρίζεστε πως η εκκλησιαστική ενότητα ταυτίζεται με την εορτολογική, τότε θα πρέπει να παραδεχτείτε ότι υπήρχαν μεγάλες περίοδοι στην ιστορία της Εκκλησίας κατά τις οποίες αυτή ήταν διηρημένη, αφού: (i) Η εορτή των Εισοδίων εισήχθη τον 6ο αιώνα από την Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Όχι μόνο δεν κατηγόρησε κανένας την Εκκλησία των Ιεροσολύμων για την καινοτομία αυτή αλλά στην Κων/πολη ο εορτασμός των Εισοδίων καθιερώθηκε μετά από 150-200 χρόνια! (ii) Η εορτή των Χριστουγέννων διαχωρίστηκε από αυτή των Θεοφανείων πρώτα στην Δυτ. Εκκλησία γύρω στο 336, ενώ άλλες περιοχές εφάρμοσαν τον διαχωρισμό αργότερα και σταδιακά. Έχουμε δηλαδή σε μια χρονική περίοδο τουλάχιστον μερικών δεκαετιών (μέχρι και ενός αιώνος), άλλες Εκκλησίες να εορτάζουν τα Χριστούγεννα την 25η Δεκεμβρίου, και άλλες να διατηρούν την 6η Ιανουαρίου. Πιο συγκεκριμένα: Στην Κων/πολη η εορτή των Χριστουγέννων μεταφέρεται την 25η Δεκεμβρίου το 379 από τον άγ.Γρηγόριο Ναζιανζηνό, στην Αλεξάνδρεια το 431, στα Ιεροσόλυμα το 433. (iii) Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της Κοίμησης της Θεοτόκου που ενώ αρχικά ήταν κινητή εορτή, και κάθε τοπική Εκκλησία την εόρταζε ανεξάρτητα από τις άλλες, με διάταγμα του Αυτοκράτορα Μαυρικίου μετατέθηκε σταθερά την 15η Αυγούστου. Είναι αυτό μεγάλη καινοτομία ή δεν είναι, δηλ. να μετατίθεται η μεγαλύτερη θεομητορική εορτή, όχι με απόφαση Συνόδου, αλλά του Αυτοκράτορα;; Για ποιο λόγο λοιπόν «θίχτηκαν» οι παλαιοημερολογίτες όταν το ν.ημερολόγιο το επέβαλαν δυο πρόσωπα (κατά τον ισχυρισμό τους), ο Μελέτιος Μεταξάκης και ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (σχετικά με τη φημολογούμενη μασωνική ιδιότητά τους, βλ. παρακάτω, παράγρ.19); (iv) Παρομοίως και το Πάσχα: Για τουλάχιστον δυο αιώνες μετά από την 1η Οικ.Σύνοδο που καθόρισε ακριβώς τις προϋποθέσεις εορτασμού του από όλη την Εκκλησία, υπήρχαν χρονικές διαφορές ανάμεσα στις τοπικές Εκκλησίες, και για μεγάλο διάστημα ο άγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος κατέκρινε αυτούς που δημιούργησαν σχίσμα στην Εκκλησία αντιδρώντας στην απόφαση της Συνόδου. (v) Στην Εκκλ.Ιστορία του Φειδά (σελ. 951-955) θα βρείτε, σχετικά με τις νηστείες, σημαντικές διαφοροποιήσεις από περιοχή σε περιοχή, τόσο σε θέματα διάρκειας, όσο και στο ποιες τροφές κατέλυαν, καθώς και στο πώς η νηστεία των αγ.Αποστόλων υπέστη τουλάχιστον δυο διαφοροποιήσεις (και μάλιστα χωρίς να αποφασιστούν από καμιά Σύνοδο!) στη χρονική διάρκειά της. Και πάλι, κανένας δεν αντέδρασε, κανένα σχίσμα δεν προκλήθηκε. Γιατί λοιπόν οι παλαιοημερολογίτες εμφανίζουν τη σύντμηση της νηστείας αυτής από το ν.ημερολόγιο ως επιχείρημα υπέρ των; Όπως βλέπουμε λοιπόν, πολύ κακώς ταυτίζουν οι παλαιοημερολογίτες την «εκκλησιαστική ενότητα» με την εορτολογική. Επίσης, αν για τους παλαιοημερολογίτες η εορτολογική ενότητα της Εκκλησίας είναι δογματικό θέμα το οποίο καθορίστηκε από την 1η Οικ.Σύνοδο, τότε η εορτολογική ανομοιομορφία συνεπάγεται αίρεση. Το παρελθόν όμως δεν τους δικαιώνει αφού στα προηγούμενα παραδείγματα εορτολογικής ανομοιομορφίας από περιοχή σε περιοχή και τα οποία αφορούν εορτές που καθιερώθηκαν ΜΕΤΑ από την 1η Οικ.Σύνοδο, όχι μόνο σχίσματα δεν έγιναν (με εξαίρεση στην περίπτωση του Πάσχα) αλλά ούτε μίλησε ποτέ κανείς για καμιά αίρεση εξαιτίας αυτής της ανομοιομορφίας, ούτε φυσικά αυτή καταδικάστηκε ποτέ από καμιά Σύνοδο, ούτε από Αγίους Πατέρες! Μήπως λοιπόν οι αγ.Πατέρες περιφρόνησαν την ενότητα της Εκκλησίας, όπως την ορίζουν οι παλαιοημερολογίτες; (vi) Επομένως, απορούμε γιατί το 1935 η νέα (τότε) παλαιοημερολογίτικη Σύνοδος κήρυξε σχισματική την Εκκλησία της Ελλάδος, με μόνο κριτήριο την ημερολογιακή «καινοτομία»! Γιατί ποτέ, κανείς στο παρελθόν δεν κήρυξε σχισματικές τις άλλες τοπικές Εκκλησίες που εισήγαγαν ένα σωρό εορτολογικές καινοτομίες;

(7)    (α) Αναφέρεστε σε μια προσωπική κίνηση του Αθηναγόρα. Εφόσον η άρση των αναθεμάτων δεν αποφασίστηκε συνοδικά, και ούτε την αποδέχτηκε στην πράξη η Εκκλησία στο σύνολό της, προς τι το επιχείρημα αυτό; Μήπως βλάπτει την Εκκλησία η «προδοσία» ενός κληρικού της, ακόμα κι αν αυτός είναι ο Πατριάρχης;
(β) Στη συνέχεια αναφέρεστε το ΠΣΕ. Μπορεί το «Ε» να σημαίνει «Εκκλησιών» αλλά όπως θα ξέρετε, το ΠΣΕ είναι μια οργάνωση για την διεξαγωγή θρησκευτικών διαλόγων, και μόνο αυτό! Εννοείται πως δεν είναι «εκκλησία» με λατρευτικές εκδηλώσεις, μυστήρια κλπ… Μπορεί πλέον να μην βγαίνει ουσιαστικό αποτέλεσμα από τη συμμετοχή της Ορθοδοξίας στο ΠΣΕ, όμως υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις ετεροδόξων που την γνώρισαν μέσα σε αυτό ή από παρόμοιες συναναστροφές και την ασπάστηκαν εξαιτίας της συμμετοχής των Ορθοδόξων εκεί. Οπότε είναι μεγάλο λάθος σας που χαρακτηρίζετε τη συμμετοχή των Ορθοδόξων εκεί (καθώς και κάθε επαφή τους με τους ετεροδόξους) ως «προδοσία πίστεως», αφού, αν γίνεται μεγάλη χαρά «εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15, 7), τότε πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάποιον αιρετικό! «Προδότης» μήπως και ο Απ.Παύλος ο οποίος έπραξε αναλόγως; (Α’ Κορ, θ’ 19-22)
(γ) Μια από τις (όντως) αρνητικές απόρροιες από τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στο ΠΣΕ, είναι και οι συμπροσευχές με αιρετικούς, όπως γράφετε στη συνέχεια. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, αυτές βαρύνουν μόνο τους συμπροσευχόμενους (με την ποινή της καθαίρεσης) και όχι την Εκκλησία. Ούτε και σημαίνει ότι ο συμπροσευχόμενος με αιρετικούς καθίσταται κι αυτός αυτόματα αιρετικός.
(δ) Ας θεωρήσουμε ότι καλώς κατηγορείτε τις συμπροσευχές, αφού οι Ι.Κανόνες πρέπει να τηρούνται. Οι παλαιοημερολογίτες όμως δεν φαίνονται και πολύ προσεκτικοί και συνεπείς στο θέμα αυτό. Δυο μόνο παραδείγματα: (i) Σε κάθε λατρευτική ευκαιρία σε ναούς των παλαιοημερολογιτών εκκλησιάζονται και πολλοί «αιρετικοί οικουμενιστές» νεοημερολογίτες (από άγνοια κυρίως, χωρίς να γνωρίζουν τις διαφορές και χωρίς να εκκλησιάζονται σε σταθερή βάση εκεί, αλλά όπου βρουν ευκαιρία) και οι οποίοι φυσικά (συμ)προσεύχονται μαζί με τους παλαιοημερολογίτες (και πολλές φορές προσκαλούνται εκεί και επίσημοι πολιτικοί, όταν πρόκειται για κάποια θρησκευτική πανήγυρη). Γιατί λοιπόν οι παλαιοημερολογίτες δείχνουν τέτοια αμέλεια προς τους Ι.Κανόνες; Θα έπρεπε να ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ την είσοδο στους παλαιοημερολογίτικους ναούς για τους «οικουμενιστές νεοημερολογίτες», οι οποίοι μπαινοβγαίνουν εναλλάξ στους παλαιοημερολογίτικους και τους νεοημερολογίτικους ναούς! Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ (τους πολιτικούς άρχοντες του τόπου)! Η απάντηση που ακούμε σε αυτό το θέμα, ότι δηλ. «έρχονται γιατί δεν ανέχονται τον οικουμενισμό, ή για να νιώσουν τη ζεστασιά της Ορθοδοξίας, ή για να γνωρίσουν την αληθινή γνήσια Ορθοδοξία, και γι’αυτό δεν μπορούμε να τους αποκλείσουμε από τους ναούς μας», ας την κρίνει κάθε σοβαρός αναγνώστης. (ii) Κάθε μέρα, τα παιδιά των παλαιοημερολογιτών, συμπροσεύχονται στα σχολεία τους με τους «αιρετικούς νεοημερολογίτες» συμμαθητές και καθηγητές τους, κατά την πρωινή προσευχή. Γιατί οι γονείς τους δεν τους εφιστούν την προσοχή σε αυτό το ζήτημα; Ή μήπως θα ισχυριστούν ότι στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία μόνο με παλαιοημερολογίτες μαθητές και καθηγητές;;;!!!! Ή μήπως θα ισχυριστούν ότι όντως έχουν μεριμνήσει και όντως συστήνουν στα παιδιά τους να μη συμμετέχουν στην προσευχή του σχολείου τους; Θα μας ανταπαντήσετε βέβαια (πιθανόν ειρωνευόμενοι) ότι καμιά σχέση τα σημερινά «αίσχη» με αυτά τα καθημερινά παραδείγματα. ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ! Οι Ι.Κανόνες είναι σαφείς και δεν κάνουν ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ για το είδος των συμπροσευχών ούτε σε μικρούς και μεγάλους, ούτε σε κληρικούς και λαϊκούς, ούτε για σκόπιμα προγραμματισμένες ή όχι συμπροσευχές. Επομένως (αφού θέλετε να είστε – και να είμαστε όλοι - αυστηρά ακριβείς προς τους Ι.Κανόνες), αρμόζει και στους δικούς σας κληρικούς η καθαίρεση (λόγω του (i) πιο πάνω) και ο αφορισμός σε όλους τους λαϊκούς που η ασυνέπειά τους γίνεται αφορμή να συμπροσεύχονται με αιρετικούς-οικουμενιστές νεοημερολογίτες! Μπορείτε να αποδείξετε το αντίθετο;
(ε) Γράφετε αμέσως μετά: «καί τή μετάδοση τῆς νόσου τῆς αἱρέσεως μέσῳ τῶν Μυστηρίων σέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μαζί  του». (i) Αν η τελευταία λέξη «του» αναφέρεται στον Πάπα, τότε σας παραπέμπουμε (και πάλι) παραπάνω, στα σημεία 2(β), 2(δ), 2(ε), και αναρωτηθείτε κατά πόσο εσείς οι παλαιοημερολογίτες είστε αμόλυντοι από την αίρεση του παπισμού. (ii) Αν η τελευταία λέξη «του» αναφέρεται στον Βαρθολομαίο (και – έστω - δεχόμενοι την παλαιοημερολογίτικη θέση σας, ότι αυτός είναι αιρετικός), σας ερωτούμε: Ποια μόλυνση μπορεί να μεταδοθεί από αιρετικό ο οποίος βρίσκεται ακόμα μέσα στην Εκκλησία, ΠΡΙΝ από την καταδίκη του; Ας σκεφτεί ο καθένας πόση «μόλυνση» επήλθε στην Εκκλησία από την εισαγωγή του αιρετικού filioque μέχρι την καταδίκη του παπισμού ως αίρεση, μερικούς αιώνες πιο μετά![4]

(8)    Όπως είπαμε παραπάνω στο (6), η ενότητα της Εκκλησίας προέρχεται από την εκκλησιαστική κοινωνία όλων των τοπικών Εκκλησιών και Πατριαρχείων, ανεξαρτήτως ημερολογίου, ή εορτολογικής ενότητας/ομοιομορφίας. Και αυτή η ενότητα θα υφίστατο μέχρι σήμερα αν δεν εδημιουργείτο το σχίσμα (πολύ κακώς, όπως γράψαμε παραπάνω στο 5στ) από τους παλαιοημερολογίτες. Μάλιστα το ομολογεί (δεύτερο μονόστηλο) και ο πρ. Φλωρίνης, Χρυσόστομος Καβουρίδης σχετικά με το ποιοι είναι οι υπαίτιοι του σχίσματος κι επομένως θεωρούμε ότι πρέπει να αναθεωρήσετε τον ισχυρισμό σας – λίγο πιο κάτω - για το ποιος είναι ο ένοχος αυτής της διάσπασης. Αυτός γνώριζε καλύτερα ή οι σημερινοί παλαιοημερολογίτες;

(9)    Εδώ πιστεύουμε ότι βρίσκεται το μεγαλύτερο σφάλμα σας.
(α) Καταρχήν, αυτοαναιρείστε όταν λέτε ότι το Ιουλιανό ημερολόγιο το καθιέρωσε η 1η Οικ. Σύνοδος και μετά λέτε ότι δεν ενδιαφέρεται η Εκκλησία για ημερολόγια.
(β) Βρείτε έστω έναν Ι. Κανόνα, ή μια απόφαση της 1ης Οικ.Συνόδου που να κάνει λόγο για την καθιέρωση του Ιουλιανού ημερολογίου, ή έστω (αν όχι καθιέρωση) και μια απλή αναφορά σε αυτό. Δεν θα βρείτε τίποτα!
(γ) Το μόνο που καθιέρωσε η 1η Οικ. Σύνοδος, σχετικά με κάποιον ταυτόχρονο εορτασμό από όλους τους χριστιανούς, ήταν οι όροι εορτασμού του Πάσχα. Κι αυτό το καθόρισε, όχι με ημερολογιακά δεδομένα, αλλά με αστρονομικά (ισημερία, πανσέληνος). Αν ήθελε η Σύνοδος (όπως λέτε) να καθιερώσει το Ιουλιανό ημερολόγιο, τι πιο απλό και βολικό θα ήταν από το να αναφερθεί στην εαρινή ισημερία με μια σαφή ημερομηνία που θα αντιστοιχούσε στο ημερολόγιο αυτό (στη συγκεκριμένη περίπτωση: 21η Μαρτίου); Αντιθέτως, ο Μ.Βλάσταρις παραθέτει (σελ. 404 του βιβλίου) τους αντίστοιχους μήνες κατά το αιγυπτιακό, εβραϊκό, μακεδονικό, ρωμαϊκό ημερολόγιο θεωρώντας ότι η 1η Οικ.Σύνοδος δεν αναγνώριζε ως μοναδικό το Ιουλιανό αλλά εξίσου όλα τα τότε γνωστά ημερολόγια.
(δ) Ισχυρίζεστε ότι η 1η Οικ.Σύνοδος καθιέρωσε το Ιουλιανό ημερολόγιο για να γιορτάζουν όλοι οι χριστιανοί ταυτόχρονα τις εορτές τους. Τα παραδείγματα που θέτετε, και έχοντας δεδομένες τις εορτολογικές ανομοιομορφίες που αναφέραμε παραπάνω (παράγρ. 6i, 6ii, 6iii) και οι οποίες συμβαίνουν ΜΕΤΑ από την 1η Οικ. Σύνοδο, δεν δικαιώνουν τον ισχυρισμό σας. Το αξιοσημείωτο είναι ότι την εποχή της Συνόδου, μόνο δυο μεγάλες εορτές υπήρχαν: Τα Θεοφάνεια μαζί με τα Χριστούγεννα (που δεν είχαν ξεχωριστή ημερομηνία) και το Πάσχα. Πώς λοιπόν στο κείμενο αναφέρονται τα παραδείγματα των Χριστουγέννων, του Ευαγγελισμού και του Δεκαπενταύγουστου, όταν αυτές οι εορτές εμφανίστηκαν μετά την 1η Οικ.Σύνοδο (η ημερομηνία εορτασμού του Ευαγγελισμού καθορίστηκε αφού πρώτα είχε γίνει ο διαχωρισμός των Χριστουγέννων από τα Θεοφάνεια, δηλ. πάλι μετά από την Σύνοδο); Το ίδιο ισχύει και με το 6(v) σχετικά με τις νηστείες. Σας ερωτούμε λοιπόν: Κατέκρινε κανένας άγιος ή καταδίκασε κάποια επόμενη Οικ.Σύνοδος αυτές τις ανομοιομορφίες επειδή αποτελούσαν παράβαση στην απαίτηση (κατά τη λογική του συγκεκριμένου επιχειρήματός σας) της 1ης Οικ. Συνόδου για ταυτόχρονο συνεορτασμό όλων των εορτών από τους χριστιανούς; Γιατί λοιπόν οι σημερινοί παλαιοημερολογίτες κόπτονται τόσο πολύ για την εορτολογική ανομοιομορφία όταν το παρελθόν δεν τους δικαιώνει;
(ε) Αντιθέτως, αν θα έπρεπε να καθιερωθεί από την 1η Οικ.Σύνοδο ένα ημερολόγιο, (i) γιατί να μην είναι αυτό που παραδίδει ο ίδιος ο Θεός στον Μωυσή (το σεληνιακό), όπως φαίνεται σε ολόκληρο το 23ο κεφάλαιο στο «Λευιτικόν» της Π.Διαθήκης; Καινοτόμοι λοιπόν οι πατέρες της Συνόδου; (ii) γιατί να μην είναι το μακεδονικό ημερολόγιο στο οποίο γίνεται αναφορά στον 37ο Αποστολικό Κανόνα, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι Απόστολοι σύμφωνα με τον άγ.Νικόδημο (σελ. 6, 4η γραμμή); Πόσο μάλλον όταν αυτό το ημερολόγιο εχρησιμοποιείτο μέχρι τον 6ο αιώνα, όπως μαρτυρεί ο άγ.Νικόδημος (σελ 46, σημ.1)! Σε αυτό το σημείο διαπιστώνουμε ότι μέχρι τον 6ο αιώνα εχρησιμοποιείτο το μακεδονικό ημερολόγιο, και ο μοναχός Διονύσιος ο (αποκαλούμενος) μικρός, εισάγοντας την χρονολόγηση από Χριστού, ουσιαστικά εισάγει το ιουλιανό ημερολόγιο στην Εκκλησία, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟ!!! Πρόκειται όχι απλώς για μια διόρθωση αλλά για ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ημερολογίου! Δεν γνωρίζουμε αν υπήρξαν αντιδράσεις από αυτή τη μεταβολή, ούτε και κάποιο σχίσμα με «παλαιοημερολογίτες και νεοημερολογίτες» εκείνη την εποχή. Πάντως δεν γίνεται σαφές στο συγκεκριμένο σημείο του Πηδαλίου για ποια περιοχή αφορά αυτή η αλλαγή. Σε κάθε περίπτωση πάντως, είτε  αφορά όλη την τότε εκκλησιαστική επικράτεια (ταυτόχρονη αλλαγή από όλες τις τοπικές Εκκλησίες), είτε μια ή μερικές περιοχές (με τις υπόλοιπες να εφαρμόζουν σταδιακά το Ιουλιανό), και πάλι καταρρίπτεται ο ισχυρισμός σας περί επιβολής του Ιουλιανού ημερολογίου από την 1η Οικ.Σύνοδο για ταυτόχρονο συνεορτασμό όλων των εορτών από τους χριστιανούς.
(στ) Όπως αποδεικνύεται από τα ακριβώς παραπάνω επιχειρήματα, ποτέ η 1η Οικ.Σύνοδος δεν καθιέρωσε το Ιουλιανό ημερολόγιο (ούτε και οποιοδήποτε άλλο). Γι’αυτόν τον λόγο, θεωρούμε εντελώς αβάσιμο και το επιχείρημα που ακούγεται ότι για να αλλάξει το ημερολόγιο, απαιτείται νέα Οικουμενική (ή έστω, Πανορθόδοξος) Σύνοδος. Για ποιο λόγο το 1924 θα έπρεπε να συγκληθεί Οικουμενική (ή Πανορθόδοξος) Σύνοδος για να αποφασιστεί αν η Εκκλησία της Ελλάδος θα αλλάξει το ημερολόγιό της; Τι ενδιαφέρει τις υπόλοιπες τοπικές Εκκλησίες και Πατριαρχεία μια αλλαγή η οποία αποτελεί λειτουργικό θέμα της Εκκλησίας της Ελλάδος; Μήπως για τις λειτουργικές διαφορές της Εκκλησίας της Ελλάδος με αυτές της Ρωσίας (π.χ. διαφορετικά άμφια, διαφορετικό είδος λατρευτικής μουσικής, διαφορετικό αγιολόγιο με πολλούς άγνωστους σε εμάς αγίους, κλπ) απαιτείτο κάποια Οικουμενική (ή Πανορθόδοξος) Σύνοδος για να αποφανθεί για αυτές τις διαφορές;[5]
(ζ) Βάσει όλων των παραπάνω σημείων, θεωρούμε τουλάχιστον αστείο τον ισχυρισμό σας (λίγο πριν από το σημ.8) ότι με το παλαιό ημερολόγιο συμβαίνουν κάποια θαυμαστά γεγονότα στους αγ.Τόπους. Ασφαλώς αυτά συμβαίνουν, όχι επειδή έχει κάποια ιερότητα ή κάποια θεόθεν επιβεβαίωση το Ιουλιανό (παλαιό) ημερολόγιο, αλλά επειδή εκείνη τη στιγμή των θαυμάτων υπάρχει ανάλογη εκκλησιαστική δραστηριότητα : (i) το Άγ.Φως το παραλαμβάνει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, (ii) η αναστροφή των υδάτων του Ιορδάνη ποταμού συμβαίνει μόνο όταν ευλογηθούν από τον αρμόδιο κληρικό την ημέρα των Θεοφανείων, (iii) η φωτεινή νεφέλη στο όρος Θαβώρ εμφανίζεται όταν ψάλλεται η αγρυπνία εκεί για την εορτή της Μεταμορφώσεως. Όλα αυτά τα θαύματα λοιπόν εμφανίζονται όταν ιερουργούν "αιρετικοί οικουμενιστές" (οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με τους παλαιοημερολογίτες - ΓΟΧ), κι όχι γενικά κι αόριστα επειδή εκεί ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο.

(10)Υπενθυμίζουμε:
(α) το γεγονός (βλ. 6i – 6v) πως υπήρξαν στο παρελθόν πολλές φορές που η εορτολογική ανομοιομορφία μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών δεν εμπόδισε ούτε στο ελάχιστο τις σχέσεις των. Επομένως μάλλον είναι περισσότερο από όσο θα έπρεπε προσβλητικός ο χαρακτηρισμός (λίγο πιο πριν) «κάποιοι ασυνείδητοι».
(β) Την ολωσδιόλου αντικανονική απόσχιση των παλαιοημερολογιτών βάσει των Ι.Κανόνων (βλ.5στ), καθώς και ποιοι την προκάλεσαν (βλ. 8).
(γ) Υποθέτοντας ότι οι παλαιοημερολογίτες όντως αποτελούσαν μετά από το 1935 την Εκκλησία του Χριστού (παρόλο που ο πρ. Φλωρίνης δεν το πίστευε αυτό), θα βρείτε πολύ περισσότερους ασυνείδητους που πραγματικά την ΕΣΧΙΣΑΝ (και συνεχίζουν να τη σχίζουν μέχρι σήμερα), αλλά οι αναφορές σε αυτούς από τα παλαιοημερολογίτικα έντυπα ή ιστολόγια είναι ελάχιστες. Γιατί αυτή η μεροληπτική στάση σας; Αν το κείμενό σας έχει και ομολογιακό χαρακτήρα, γιατί δεν αναφέρετε και τους «ασυνείδητους» (κατά τα γραφόμενά σας) που έσχισαν την παλαιοημερολογίτικη εκκλησία; Αν επιπλέον το κείμενό σας στοχεύει στην ένταξη των νεοημερολογιτών αναγνωστών στο π.ημερολόγιο (τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνουμε εμείς, από το ύφος του κειμένου), γιατί αφήνετε το «ιεραποστολικό» σας έργο στη μέση, αφού δεν αποκαλύπτετε την μία και μοναδική Ορθόδοξη Σύνοδο (εν αντιθέσει με τις πολλές άλλες σχισματικές) που θα πρέπει να ενταχθεί κάποιος ώστε να έχει ελπίδες να σώσει την ψυχή του;

(11)Υπενθυμίζουμε (βλ. 9) ότι είναι μεγάλο σφάλμα ο ισχυρισμός πως το π.ημερολόγιο καθιερώθηκε από Σύνοδο. Επίσης υπενθυμίζουμε πως για ένα λειτουργικό θέμα της Εκκλησίας της Ελλάδος (από τη στιγμή που δεν πρόκειται για αίρεση – βλ. 5, ή για παράβαση Ι.Κανόνων), είναι ανώφελο να αποφανθεί μια ολόκληρη Πανορθόδοξος Σύνοδος (βλ. 9στ). Από την άλλη, ο ισχυρισμός ότι η εισαγωγή του ν.ημερολογίου το 1924 έγινε χωρίς καμιά Σύνοδο, είναι αναληθής. Τον Δεκέμβριο του 1923 η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε την αλλαγή του ημερολογίου της, παρόλο που η απόφαση δεν ήταν ομόφωνη.

(12)(α) Θεωρούμε ότι ο συλλογισμός σας[6], οδηγεί σε στρεβλό συμπέρασμα. Στο διδακτορικό του μακαριστού Χριστόδουλου (σχόλια 40-43) θα βρει κάθε ενδιαφερόμενος σαφή απάντηση.
(β) Δεν κατανοούμε τη χρησιμότητα του επιχειρήματός σας. Είναι παράλογο κάποιος να αλλάζει γνώμη (για οποιονδήποτε λόγο) μετά; Την απάντηση ούτως ή άλλως την δίνει ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, όπως φαίνεται στο βιβλίο "Αθωνικά άνθη" του μακαριστού μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, σελ. 41 και εξής. Με την ίδια συλλογιστική σας, ερωτούμε κι εμείς: Σε επιτροπή σχετική με το ημερολόγιο, συμμετείχε και ο Δημητριάδος Γερμανός όπως φαίνεται εδώ (σχόλια 10-13), ο οποίος ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ στην αλλαγή του ημερολογίου, αλλά αργότερα ηγήθη των παλαιοημερολογιτών. Γιατί μετά άλλαξε γνώμη; Πιθανώς να επικαλεστείτε ότι πείστηκε από τα «ψεύδη του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου», όπως λέτε σε κάποιο σημείο σας. Η επιτροπή αυτή όμως έλαβε χώρα το 1919, πριν γίνει αρχιεπίσκοπος ο Χρυσόστομος, δηλ. πριν να «επιβάλλει με τα ψεύδη» (όπως ισχυρίζεστε) την αλλαγή.
(γ) Παρόμοια κατηγορία του προσάπτουν οι παλαιοημερολογίτες και όταν ήταν μητροπολίτης Αθηνών, ότι παραπλάνησε την Ιεραρχία στο θέμα του ημερολογίου. Ακόμα κι αν το δεχτούμε αυτό, γιατί άργησαν τόσα πολλά χρόνια να εγκαταλείψουν την «καινοτομούσα» Εκκλησία οι 3 πρώτοι Ιεράρχες των παλαιοημερολογιτών; Τόσο πολύ τους πήρε για να ανακαλύψουν την «απάτη» του Χρυσοστόμου ή μήπως άλλοι ήταν οι λόγοι που ηγήθηκαν των παλαιοημερολογιτών;

(13)Θεωρούμε ότι έχουμε αποδείξει προηγουμένως ότι το ζήτημα της αλλαγής του ημερολογίου δεν προσέκρουσε σε κανένα δόγμα, σε καμιά απόφαση Συνόδου, σε καμιά προγενέστερη καταδίκη του (βλ. 17). Επομένως, αν ο λαός (και ο κλήρος) είχε αποδεχτεί την απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν θα είχαμε κανέναν διχασμό. Κι έτσι έπρεπε να γίνει, αφού ο 13ος, 14ος, 15ος Κανόνας της ΑΒ’ Συνόδου απαγορεύουν οποιαδήποτε διακοπή κοινωνίας από τους ανώτερους ιεραρχικά κληρικούς για οποιοδήποτε παράπτωμά τους, εκτός από αυτό της αίρεσης. Και όπως αποδείξαμε, αλλά το αποδεικνύουν και τα γραπτά των πρωταγωνιστών τότε, δεν είχαμε καμιά αίρεση. Πιθανώς να επικαλεστείτε τον 31ο Αποστ.Κανόνα. Και πάλι σας ρωτάμε: Μίλησε ποτέ κανείς από τους τότε πρωταγωνιστές για αυτόν; Μάλλον όχι. Τότε γιατί οι σημερινοί παλαιοημερολογίτες τον αναφέρουν ως λόγο απόσχισης; Και όπως είπαμε και νωρίτερα, εντύπωση προκαλεί που αναφέρεστε κατά κύριο λόγο στον διχασμό μεταξύ νέου και παλαιού ημερολογίου, ενώ σχεδόν καθόλου στους εσωτερικούς διχασμούς των παλαιοημερολογιτών. Ας σκεφτεί ο καθένας πόσο ευλογημένη από τον Θεό ήταν η αντίδραση και η απόσχιση των τότε παλαιοημερολογιτών, βλέποντας τον σημερινό τους κατακερματισμό.

(14)(α) Ποτέ η Εκκλησία δεν υιοθέτησε ως παράδοση κάτι το ημερολογιακό. Μόνο εορτολογικό (παρεμφερές με το ημερολόγιο). Δηλ. ορίζει ότι (για παράδειγμα) η Υπαπαντή του Κυρίου εορτάζεται την 2α Φεβρουαρίου. Αυτό είναι παράδοση. Δεν είναι όμως παράδοση το «ποια ημέρα είναι η 2α Φεβρουαρίου»!
(β) Όσοι φύλακες της παράδοσης του ημερολογίου επικαλούνται το «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις» του απ.Παύλου τότε θα πρέπει να αποδείξουν ότι ο Απ.Παύλος χρησιμοποιούσε το ιουλιανό-πάτριο ημερολόγιο.
(γ) Δείτε στο «Ημερολόγιο-Εορτολόγιο» του Δ.Κόκορη (σελ 140-143) πόσες εκκλησιαστικές παραδόσεις άλλαξαν, και μάλιστα κάποιες ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΔΟ! Παρομοίως, στο πόνημα του π.Ιωήλ Γιαννακόπουλου (κεφ. Δ’). Γιατί δεν τις καταδίκασε ποτέ κανένας; Γιατί οι παλαιοημερολογίτες αποδέχονται αυτές τις ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ, ενώ αντίθετα (όπως ισχυρίζεται το κείμενο στο συγκεκριμένο σημείο) προτίμησαν να κρατήσουν την παράδοση του ημερολογίου; Και πάλι ρωτούμε: Πότε ήταν παράδοση εκκλησιαστική κάτι το ημερολογιακό;
(δ) Μερικές εορτές οι οποίες εισήχθησαν σχετικά πιο πρόσφατα, σε σχέση με τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, είναι η εορτή των Τριών Ιεραρχών, ο άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγ.Μάρκος Ευγενικός, ο άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο άγ. Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγ. Νεκτάριος κλπ. Είναι καινοτομία εναντίον της Παράδοσης λοιπόν η εισαγωγή νέων εορτών στο εορτολόγιο της Εκκλησίας (άρα και αλλοίωσή του) ή δεν είναι; Μήπως καθιερώθηκαν από καμιά Σύνοδο; Για παράδειγμα, ποια Σύνοδος καθιέρωσε την εορτή των τριών Ιεραρχών; Ποια Σύνοδος επίσης αποφάσισε τη μετακίνηση της εορτής του αγ.Μάρκου του Ευγενικού, αφού αυτός κοιμήθηκε την 23η Ιουνίου 1445 αλλά η Εκκλησία τον τιμά την 19η Ιανουαρίου; Γιατί οι ΧΡΟΝΟΛΑΤΡΕΣ παλαιοημερολογίτες δεν αντέδρασαν στη συγκεκριμένη καινοτομία; Γιατί δεν αντιδρούν σε αυτές τις αλλοιώσεις μιας (όντως) εκκλησιαστικής παράδοσης (του εορτολογίου), αλλά προτιμούν να μείνουν πιστοί στο ημερολόγιο (το οποίο ΠΟΤΕ δεν ήταν μια εκκλησιαστική παράδοση, και ΠΟΤΕ και ΚΑΜΙΑ Σύνοδος δεν ασχολήθηκε με αυτό);

(15)Δεν αρνούμαστε τις όποιες ευθύνες των Μεταξάκη και Χρ.Παπαδόπουλου για την αλλαγή του ημερολογίου. Αυτές όμως οι ευθύνες είναι προσωπικές, δικές τους. Δεν βαραίνουν ΟΛΗ την Εκκλησία. Διότι με όποιον τρόπο και αν εισήχθη το ν.ημερολόγιο, αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Εκκλησία (στο σύνολό της) αποδέχτηκε εντέλει την νεοημερολογίτικη Εκκλησία, διατηρώντας την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί της, ΚΑΙ ΟΧΙ με τους παλαιοημερολογίτες-γοχ. Αν οι παλαιοημερολογίτες είχαν έστω και λίγη ταπείνωση, θα προβληματίζονταν από την στάση αυτή των υπόλοιπων τοπικών (και κυρίως, αυτών που ΔΕΝ άλλαξαν το ημερολόγιό τους) Εκκλησιών.

(16)(α) Για το  θέμα της Ι.Μ.Εσφιγμένου, κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να δει εδώ και εδώ μερικά στοιχεία.
(β) Για τον «προδότη» Βαρθολομαίο, μπορείτε να δείτε εδώ τις απόψεις μας.

(17)Καμιά μεταβολή που αφορούσε αλλαγή μόνο ημερομηνιών δεν καταδικάστηκε ποτέ. Ούτε καν οι εορτολογικές μεταβολές που αναφέρονται παραπάνω! Διότι αν ήταν καταδικαστική μια οποιαδήποτε μεταβολή ημερομηνιών (ή εορτών), τότε δεν θα είχαμε τις αλλαγές που αναφέρουμε παραπάνω (βλ. 6). Θα ήταν σαν να καταδικάζουν οι Σύνοδοι του 16ου αιώνα την Εκκλησία των προηγούμενων αιώνων! Αυτό που συγκεκριμένα καταδικάστηκε ήταν το γρηγοριανό ημερολόγιο επειδή εμπεριείχε το τροποποιημένο πασχάλιο:
(α) Ο ιερός Δοσίθεος Ιεροσολύμων στο έργο του «Τόμος Αγάπης» αναφέρει τις αποφάσεις και τους κανόνες της Συνόδου του 1593 με τον εξής χαρακτηριστικό τίτλο: «Πράξις συνοδική εν ή και αποβολή του νέου καλενδαρίου ήτοι της περί το πάσχα λατίνων καινοτομίας» (σελ. 541, στίχ. 32-33). «Ήτοι» σημαίνει ΔΗΛΑΔΗ! Επεξηγεί τον λόγο της αποβολής/καταδίκης. Και αυτός ο λόγος είναι ΜΟΝΟ η τροποποίηση του πασχαλίου, και όχι των ημερομηνιών.
(β) Στο ίδιο βιβλίο, σελ. 547, στίχ.17,  ο 8ος Κανόνας της Συνόδου του 1593 διακυρήττει ότι «ασάλευτον διαμένειν βουλόμεθα το τοις Πατράσι διορισθέν περί του αγίου και σωτηρίου Πάσχα». Μιλάει μόνο για το Πάσχα. Ούτε λόγος εδώ για «λατινικό καλεντάρι»!
(γ) Παρομοίως και η Σύνοδος του 1583: σελ. 538, στίχ. 17-20, μιλάει για την μετάθεση των ορισθέντων της εορτής του Πάσχα από τους Πατέρες της 1ης Οικ. Συνόδου, από την Εκκλησίας της Ρώμης. Πάλι μιλάει ΜΟΝΟ για το Πάσχα, όχι για το καλεντάρι. Στην επόμενη σελίδα (σελ. 539, στίχ. 26-30) συστήνει στους Ορθοδόξους να τηρήσουν το πασχάλιο όπως το όρισαν οι Θείοι Πατέρες. Πάλι, μόνο το Πασχάλιο!
(δ) Στην ίδια Σύνοδο, ο Πατριάρχης Ιερεμίας δηλώνει (σελ. 124-125, υποσημ.5) ότι παρόλο που έχει προκληθεί ανωμαλία στην εορτή του Πάσχα, δεν θα καινοτομήσει στον Κανόνα των Πατέρων (προφανώς εννοεί τον όρο περί του Πάσχα – ή μήπως οι Πατέρες όρισαν ποτέ κάποιον κανόνα, γενικώς για το ημερολόγιο;). Στη σελ. 125 γράφει ότι η Σύνοδος «κυρίως καταδικάζει το γρηγοριανόν ημερολόγιον, διότι κατ’ αυτό συμβαίνει να εορτάζωμεν τοις Ιουδαίοις, όπερ εναντίον τη εν Νικαία συνόδω». Και πάλι εδώ, εξηγεί τον λόγο της καταδίκης του γρηγοριανού.
(ε) Με λίγο ψάξιμο θα βρούμε κι άλλες σαφείς παραπομπές που δηλώνουν σαφώς πως η καταδίκη του γρηγοριανού οφείλεται στην καινοτομία στο πασχάλιο. Να τονιστεί εδώ ότι θα βρούμε και αναφορές που γράφουν μόνο για το ημερολόγιο ή καλενδάριο (π.χ. σε άλλο σημείο της σελ. 125 του παραπάνω συνδέσμου από την Εκκλ.Ιστορία του Βαφείδη γράφει πως η Σύνοδος του 1587 κατέκρινε τη διόρθωση του ημερολογίου). Αυτό αποδεικνύει ότι οι έννοιες λατινικό καλεντάρι, γρηγοριανό ημερολόγιο, και παπικό πασχάλιο είναι συνυφασμένες, η μια εμπεριέχεται στην άλλη! Αν δεν συνέβαινε αυτό (δηλ. αν οι Σύνοδοι του 16ου αιώνα είχαν καταδικάσει επιπροσθέτως και την αλλαγή του ημερολογίου), τότε αυτό θα φαινόταν ξεκάθαρα σε όλες τις βιβλιογραφικές αναφορές (σαν αυτές που παραθέσαμε λίγο πιο πάνω) αφού θα έγραφαν παντού για καταδίκη ΚΑΙ πασχαλίου ΚΑΙ ημερολογίου, χρησιμοποιώντας πληθυντικό αριθμό.

(18)(α) Με βάση το παραπάνω πολλαπλό επιχείρημά μας, θεωρούμε ότι η φράση «νέον καλεντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων» σημαίνει ΜΟΝΟ το γρηγοριανό ημερολόγιο (όχι το νέο-διορθωμένο) αφού αυτό σχετίζεται ΑΜΕΣΑ με το τροποποιημένο πασχάλιο. Την ίδια άποψη έχουμε και για το θαύμα που αναφέρει ο άγ.Νικόδημος (σελ. 22) στην ερμηνεία του πάνω στον 7ο Αποστ.Κανόνα. Η ζύμη της λατίνιδος έγινε πέτρα: «Θαύμα βεβαιωτικόν μεν του ημετέρου καλενδαρίου, αναιρετικόν δε του των Λατίνων». Το θαύμα, παρόλο που αυτό έγινε την ημέρα του προφ.Ηλία, καταδικάζει το λατινικό καλενδάρι διότι είναι αλληλένδετο, συνυφασμένο, με το τροποποιημένο πασχάλιο.
(β) Άλλες φορές διαβάζουμε στην επιχειρηματολογία των παλαιοημερολογιτών ότι (i) οι νεοημερολογίτες εορτάζουν το Πάσχα με το παλαιό. Αφελέστατο επιχείρημα διότι το Πάσχα εορτάζεται και από τους νεοημερολογίτες κι από τους παλαιοημερολογίτες, όχι με το Ιουλιανό-παλαιό, ούτε με κανένα άλλο συγκεκριμένο ημερολόγιο αλλά βάσει του πασχάλιου κύκλου που καθόρισε η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας στηριζόμενη στους όρους της 1ης Οικ.Συνόδου, αμέσως μετά από τη Σύνοδο αυτή και η οποία δεν καθιέρωσε ΚΑΝΕΝΑ ημερολόγιο. (ii) το νέο (διορθωμένο) Ιουλιανό είναι στην πραγματικότητα το γρηγοριανό με το πασχάλιο του Ιουλιανού. Η γνώμη μας είναι ότι όσο μπορούμε να ονομάσουμε «τυρόπιτα» μια πίτα που αντί για τυρί έχει σπανάκι, άλλο τόσο μπορούμε να ονομάσουμε γρηγοριανό το νέο ημερολόγιο, που αντί για το πασχάλιο του γρηγοριανού έχει αυτό που αναφέραμε αμέσως πιο πάνω.

(19) Μιλάτε για μασωνία, υπονοώντας τον Μελέτιο Μεταξάκη και τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο. Πότε έγιναν μασώνοι; πριν ή μετά το 1924; Διότι αν έγιναν πριν από το 1924, τότε ΓΙΑΤΙ τους δέχτηκαν στα αξιώματά τους οι «πρώιμοι» ζηλωτές, χωρίς να αντιδράσουν; Μήπως άργησαν (αρκετά) για να το θυμηθούν; Μήπως όμως η μασωνική τους ιδιότητα βλάπτει και αυτούς τους παλαιοημερολογίτες, αφού αυτοί ήταν ενωμένοι μαζί τους μέχρι το 1924; Τότε μάλλον πρέπει να αναρωτηθείτε κατά πόσο είστε αμόλυντοι από τη μασωνική ιδιότητα των προσώπων αυτών. Αν πάλι δεν βλάπτει την Εκκλησία του Χριστού η μασωνική ιδιότητα κάποιου, τότε γιατί κάνετε λόγο για τη μασωνία; προς τι το επιχείρημα αυτό; Αν πάλι έγιναν μασώνοι μετά από την ημερολογιακή μεταρρύθμιση του 1924, και πάλι σας ρωτούμε: πώς ισχυρίζεστε ότι η αλλαγή του ημερολογίου ήταν μασωνική διάταξη; Αν πάλι ισχυρίζεστε ότι εξαιτίας αυτών των δυο μασώνων επλήγη όλη η Εκκλησία, δηλ. η Εκκλησία της Ελλάδος και όσες άλλαξαν το ημερολόγιό τους (λόγω της αλλαγής), και όλες οι άλλες που δεν άλλαξαν (λόγω της κοινωνίας τους προς αυτές), και ότι μόνον οι παλαιοημερολογίτες πλέον αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού (όντες αμόλυντοι από την μασωνία), μάλλον δεν θα γνωρίζετε τι σημαίνει ταπεινοφροσύνη… Μήπως το ότι θεωρούνται μοιχεπιβάτες των θέσεών τους μολύνει την Εκκλησία; Αν ναι, ρωτούμε πάλι, γιατί δεν αντέδρασαν έγκαιρα οι τότε «πρώιμοι» παλαιοημερολογίτες; Οι παλαιοημερολογίτες που δήθεν κόπτονται για την ακρίβεια στα της Εκκλησίας, αναγνωρίζουν τον άγιο Γεννάδιο Σχολάριο ως Πατριάρχη ή τον θεωρούν κι αυτόν… μοιχεπιβάτη, κατά τη στρεβλή συλλογιστική τους;

(20)(α) Συνυπολογίζοντας την θέση μας στο 1(β) περί οικουμενισμού, θεωρούμε ότι κι εδώ σφάλλετε επίσης. Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζετε ως οικουμενιστές και αυτούς που δεν άλλαξαν το ημερολόγιο; Μήπως προέβησαν και οι Ρώσοι, Σέρβοι κλπ σε συμπροσευχές με αιρετικούς ή σε «προδοτικές» κινήσεις (σε συχνή βάση, και όχι 1-2 φορές μεμονωμένα); Αν όχι, τότε πώς ισχυρίζεστε ότι η αλλαγή του ημερολογίου σχετίζεται με τον οικουμενισμό;
(β) Αμέσως μετά αναφέρετε και τις επαφές (μέσω των συμπροσευχών) των νεοημερολογιτών με τους αιρετικούς, ως συνέπεια της αλλαγής του ημερολογίου. Ο συσχετισμός της αλλαγής του ημερολογίου με τον οικουμενισμό είναι παντελώς υποκειμενικός, αφού (κατά τη γνώμη μας) δεν απαιτείται κανένα κοινό ημερολόγιο για να έρθει οποιοσδήποτε σε εκκλησιαστικές επαφές με οποιονδήποτε. Ή διαφορετικά: Κανένα διαφορετικό ημερολόγιο δεν μπορεί να εμποδίσει οποιουδήποτε είδους επαφές. Κι αυτό αποδεικνύεται ποικιλοτρόπως:
(i) Η διαφορά των ημερολογίων δεν εμποδίζει σε κανένα σημείο την εκκλησιαστική κοινωνία της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Άγιο Όρος και τις υπόλοιπες τοπικές Εκκλησίες και Πατριαρχεία που διατήρησαν το παλαιό ημερολόγιο. Πράγμα που δείχνει ότι αυτό που αφορά την Εκκλησία είναι Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ (που προκύπτει από την εκκλησιαστική κοινωνία) και όχι δευτερεύουσες λατρευτικές διαφορές.
(ii) Αντιθέτως, οι σχισματικοί παλαιοημερολογίτες δεν έχουν καμιά εκκλησιαστική επαφή ή κοινωνία με το Άγιο Όρος και τις υπόλοιπες τοπικές Εκκλησίες που δεν άλλαξαν το ημερολόγιο, παρόλο που όλοι αυτοί ακολουθούν το ίδιο, το παλαιό ημερολόγιο! Δεν ενδιαφέρει την Εκκλησία εν προκειμένω ο εξωτερικός τύπος, αλλά η ουσία. Το ίδιο αποδεικνύεται και για τις διάφορες αντιμαχόμενες παρατάξεις παλαιοημερολογιτών: Μπορεί όλες να ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο, μπορεί όλες τους να καυχώνται ότι «πολεμούν τον οικουμενισμό», μπορεί όλες τους να μην έχουν δογματικές διαφορές (επισήμως τουλάχιστον), αλλά καμία δεν βρίσκεται σε εκκλησιαστική κοινωνία με τις υπόλοιπες!
(iii) Κανένα κοινό ημερολόγιο δεν χρειάστηκε ώστε παπικόςκληρικός να φιλοξενηθεί στην υπό κατάληψη Μονή Εσφιγμένου στο Άγιο Όρος από ζηλωτές σχισματικούς παλαιοημερολογίτες ρασοφόρους και να κινηματογραφήσει χωρίς άδεια.
(iv) Κανένα κοινό ημερολόγιο δεν χρειάστηκε παλαιοημερολογίτης «επίσκοπος» (μιας από τις διάφορες παρατάξεις παλαιοημερολογιτών) για να τελέσει ιεροπραξίαβάπτισης για λογαριασμό νεοημερολογιτών ορθοδόξων, που οι παλαιοημερολογίτες χαρακτηρίζουν υβριστικά «αιρετικούς οικουμενιστές νεοημερολογίτες» και μάλιστα σε ναό μητρόπολης που ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδος.
(v) Και το κυριότερο: Κανένα κοινό ημερολόγιο δεν χρειάστηκε ούτως ώστε ο παλαιοημερολογίτης αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παππάς να «χειροτονηθεί» στις ΗΠΑ το 1960 αντικανονικά, υπερόρια, λάθρα κλπ[7] από νεοημερολογίτη επίσκοπο (Θεόφιλος Ιονέσκου), και στη συνέχεια να συγχειροτονήσει με τον παπόφιλο επίσκοπο Λεόντιο τον αρχιμανδρίτη Αυξέντιο Πάστρα, από τον οποίο κατάγονται οι λεγόμενες φλωρινοσεραφειμικές παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών, ακυρώνοντας έτσι τους «αγώνες» των προκατόχων του πρωτεργατών του ημερολογιακού σχίσματος του 1935 (ο τρόπος υφαρπαγής τέτοιων αντορθοδόξων χειροτονιών συνάντησε εύλογες ενστάσεις και αντιδράσεις [1] [2] [3] [4] ακόμη και από παλαιοημερολογίτες). Κανένα κοινό ημερολόγιο επίσης δεν χρειάστηκε ο παλαιοημερολογίτης επίσκοπος της ROCOR Λεόντιος Φιλιππόβιτς για να έχει εκκλησιαστικές επαφές με παπικούς, ακόμη και να αναγινώσκει από το ρωμαιοκαθολικό ευχολόγιο εντός λατινικού ναού στο Καράκας της Βενεζουέλα. Συνεπώς, όποιος θέλει (ή δεν θέλει) να έρθει σε επαφές με άλλους, βρίσκει (ή δεν βρίσκει) τρόπους ανεξαρτήτως διαφοράς (ή ομοιότητας) ημερολογίων.

(21)(α) Είναι απλοί οι λόγοι για τους οποίους δεν αναγνωρίζεται η ιερωσύνη των παλαιοημερολογιτών:
(i) Επειδή αυτή προέρχεται από καθηρημένους ιεράρχες. Είναι απορίας άξιον που οι φλωρινοσεραφειμικοί παλαιοημερολογίτες πιστεύουν πως έχουν ιερωσύνη παρόλο που ο πρ.Φλωρίνης αναγνώριζε εγκυρότητα μυστηρίων (άρα και εγκυρότητα στην απόφαση για την καθαίρεσή του) στη νεοημερολογίτικη Εκκλησία!
(β)Δεν νοείται ορθόδοξος, ο οποίος γνωρίζοντας τα βασικά της Ορθοδοξίας, που να αναγνωρίζει μυστήρια στους αιρετικούς[8]. Είναι σχεδόν βέβαιο πως η «αναγνώριση» ιερωσύνης στους αιρετικούς, από μερίδα Επισκόπων/Πατριαρχών αποτελεί μέρος της στοιχειώδους ευγένειας που οφείλουν να δείχνουν οι Ορθόδοξοι κατά τις επαφές τους με τους ετερόδοξους. 

(22)Για την κοινωνία με τους αιρετικούς, παραπέμπουμε στην θέση μας, όπως την διατυπώσαμε παραπάνω, στο 2(γ).

(23)Θεωρούμε απαράδεκτο να παραλληλίζετε την σημερινή κατάσταση (με τις φιλενωτικές προσπάθειες, στο όνομα της μιας Αποστολικής Εκκλησίας) με την περίπτωση του Βέκκου, ο οποίος (i) ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΕΝΩΘΕΙ με τους Λατίνους, στη συνέχεια (ii) ΑΠΑΙΤΗΣΕ να υποταχθούν και οι Ζωγραφίτες μοναχοί, (iii) τους οποίους και ΣΚΟΤΩΣΕ μετά. Πραγματικά λυπούμαστε που βρίσκετε κοινά στοιχεία με την σημερινή εποχή.

(24)Το εορτολόγιο καθορίζει πότε εορτάζεται μια εορτή. Τα Χριστούγεννα π.χ. εορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου, και με το παλαιό και με το νέο ημερολόγιο. Το ίδιο Συναξάρι διαβάζεται στους ναούς. Επομένως νομίζουμε ότι πάλι σφάλλετε νομίζοντας ότι οι παλαιοημερολογίτες ακολουθούν το πάτριο εορτολόγιο και οι νεοημερολογίτες το παπικό. Αμφότεροι χρησιμοποιούν αυτό που χρησιμοποιεί εδώ και αιώνες η Εκκλησία με τις όποιες μικροαλλαγές συμβαίνουν κατά καιρούς (αλλαγές στις ημερομηνίες των εορτών, προσθήκη νέων εορτών, διαφοροποίηση εορτολογίου από περιοχή σε περιοχή λόγω τοπικών αγίων άγνωστων σε άλλες περιοχές κλπ). Αυτό που συμβαίνει είναι ότι δεν ταυτίζονται ημερολογιακά. Αλλά όπως είπαμε παραπάνω, αυτό δεν σημαίνει τίποτα αφού ποτέ η Εκκλησία δεν είχε ως παράδοση κάτι που αφορούσε ημερομηνίες ή ημερολόγια.

(25)Ο σύνδεσμος που υπάρχει και πιο πάνω (βλ. 8), σας διαψεύδει εν μέρει. Διότι μπορεί να σας αποκαλούσαν έτσι οι «καινοτόμοι», αλλά και ο ίδιος ο πνευματικός πατέρας σας, Χρ.Καβουρίδης. Αν υπονοείτε πως αποτελεί χλευασμό αυτή η προσφώνηση, τότε πώς ανέχεστε τον Χρυσόστομο να σας αποκαλεί έτσι αλλά όχι τους νεοημερολογίτες;

(26)(α) Δεν αρνούμαστε ότι ο τρόπος βαπτίσματος των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας γινόταν με την ολόκληρη κατάδυση και ανάδυση του βαπτιζομένου κι ότι καλό θα ήταν να τηρείται αυτή η αρχαία παράδοση. Όμως αυτό δεν αποτελεί και κανόνα απαράβατο για να αποκτήσει εγκυρότητα το Μυστήριο. Ο Άγιος Νικόδημος στην ερμηνεία του Ν´ Αποστολικού Κανόνος νουθετεί τους Ιερείς "να μη χρησιμοποιούν διάφορες λεκάνες καί σκαφίδια, όπου μέρος τί μόνον τών ποδών βρέχεται, αλλά και αυτά πολλάκις ανατρέπονται, με φρικτό αποτέλεσμα να χύνονται τά Άγια Ύδατα, αλλά να έχουν κολυμβήθρες βαθειές, που να χωρούν ολόκληρο το σώμα του βαπτιζομένου". Παρόλο λοιπόν που ομιλεί ο Άγιος για Βάπτισμα που γινόταν στην εποχή του με βρέξιμο μόνο των ποδιών, δεν συνιστά την επανάληψή του, όπως κάνουν οι περισσότερες παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών! Επίσης, φαίνεται καθαρά (από τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο Άγ. Νικόδημος - λεκάνη, σκαφίδιο) ότι αυτό που έχει σημασία, σύμφωνα με τον Κανόνα αυτόν, είναι η τριπλή ανάδυση και κατάδυση του βαπτιζομένου στο νερό, και όχι η πλήρης βύθισή του (η οποία δεν αναφέρεται καθόλου ως υποχρεωτική). Εννοείται πως το βάπτισμα τελείται εγκύρως εν Αγίω Πνεύματι στην Εκκλησία και όχι «εν ύδατι μόνο» σε θρησκευτικά σχήματα εκτός Εκκλησίας.
(β) Ο ισχυρισμός μας αυτός ενισχύεται βλέποντας το μέγεθος της κολυμβήθρας που βαπτίστηκε ο όσιος Γέροντας Παΐσιος από τον Άγιο Αρσένιο, όπως και πάμπολλοι Φαρασιώτες επί πολλά χρόνια, δεδομένου ότι πρόκειται για παμπάλαια κολυμβήθρα. Μήπως θεωρείται αβάπτιστος λοιπόν και ο όσιος Παΐσιος;! Ή μήπως ο άγ.Αρσένιος δεν ήξερε να βαπτίζει σωστά;
(γ) Επίσης, στο ανωτέρω φαινόμενο της εποχής του, που θίγει ο άγιος Νικόδημος, κάνει μνεία και ο συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911) εδώ και εδώ. Μεταξύ άλλων, αναφέρει για την εποχή του τα εξής: «πολλοί των ιερέων, χαριζόμενοι εις την τυφλήν και μωράν πολλάκις φιλοστοργίαν αμαθών και προληπτικών γονέων, οίτινες νομίζουν, ότι κάτι θα πάθη το χαϊδευμένον νεογνόν των εν τη ιερά κολυμβήθρα, εκτελούσι σχεδόν ράντισμα, και όχι βάπτισμα», συστήνοντας επαναφορά του ορθού τρόπου του ορθοδόξου βαπτίσματος. Μήπως τόσοι και τόσοι Έλληνες ορθόδοξοι του 19ου αιώνα είναι αβάπτιστοι;!
(δ) Η Ορθόδοξη Εκκλησία μετά το σχίσμα ανεγνώριζε την εγκυρότητα των λατινικών μυστηρίων, και βεβαίως και του βαπτίσματος με τον τρόπο που γινόταν από αυτούς, κατά δε την επιστροφή των εφάρμοζε σ’ αυτούς τον ζ’ της Β’ Οικουμενικής ή τον 95ό της Πενθέκτης, ή και κάποτε τους δεχόταν και δι’ απλής αποκηρύξεως των ετεροδιδασκαλιών των. Ακόμη και μετά τις σταυροφορίες και τη Σύνοδο Φερράρας/Φλωρεντίας (1438/9), οπότε, μετά την ένταση που επήλθε στις σχέσεις Ορθοδόξων και Λατίνων, έγινε αυστηρότερη η απέναντι σ’ αυτούς στάση της Ορθοδόξου Ανατολής, η τελευταία θεωρούσε ως ικανοποιητικό αμυντικό μέτρο την εφαρμογή του ζ’ της Β’, δηλαδή την δια μύρου και λιβέλλου αποδοχή τους, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΒΑΠΤΙΖΕΙ! Την πράξη αυτή επικύρωσε επίσημα η τοπική Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως που συνήλθε το 1484, με την συμμετοχή όλων των Πατριαρχών της Ανατολής, και η οποία συνέταξε και ειδική ακολουθία[9].

(27)Ξαναδείτε τις φωτογραφίες και (μιας και μιλάτε για το ορθόδοξο βάπτισμα των παλαιοημερολογιτών) αναρωτηθείτε (πάλι) κατά πόσο ορθόδοξο μπορεί να είναι το βάπτισμα για λογαριασμό νεοημερολογιτών-οικουμενιστών από έναν παλαιοημερολογίτη επίσκοπο. Σας καλούμε ΠΑΛΙ να αναρωτηθείτε, όπως και παραπάνω στην παράγρ.2 κατά πόσο είναι αμόλυντοι από τον οικουμενισμό οι παλαιοημερολογίτες.

(28)Μιλάτε (πάλι) για καινοτομίες, αυτή τη φορά για τις μεταφράσεις των λειτουργικών κειμένων. Σας ρωτούμε: (i) Πρόκειται για κάποια αθέτηση δόγματος η τροποποίηση της αρχαίας Ελληνικής προς την νεοελληνική γλώσσα; Μήπως κάποια αίρεση; (ii) Πρόκειται για παράβαση κάποιου Ι.Κανόνα, ή κάποιας απόφασης Οικουμενικής ή Πανορθοδόξου Συνόδου; (iii) Μήπως όταν τα λειτουργικά κείμενα μεταφράστηκαν για πρώτη φορά για τους ξενόγλωσσους ορθόδοξους, μίλησε κανείς για καμιά καινοτομία; (iv) Μήπως ισχυρίζεστε ότι (όπως και το ημερολόγιο) και η γλώσσα των λειτουργικών κειμένων είναι μια εκκλησιαστική παράδοση που δεν πρέπει να αλλάξει ποτέ; Η γλώσσα είναι μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, που εναρμονίζεται στα δεδομένα κάθε λαού, κάθε τόπου, κάθε χρονικής περιόδου, και μόνο αυτό![10] Από πού κι ως πού λοιπόν θεωρείτε αλληλένδετη τη γλώσσα με τα λειτουργικά κείμενα που γράφτηκαν υπό διαφορετικές συνθήκες από τις σημερινές; (v) Μήπως εννοείτε ότι θα χαθεί όλος ο πλούτος των νοημάτων αυτών των κειμένων; Όχι βέβαια, το νόημα δεν χάνεται από μια μετάφραση, αρκεί να γίνει σωστά, παρόλο που θα μας ξενίζουν πάρα πολλά μεταφρασμένα σημεία (π.χ. «κλίνον Κύριε το ους σου» = σκύψε Κύριε το αυτί σου!!!) (vi) Μήπως τελικά εννοείτε ότι αν μεταφραστούν τα κείμενα, θα χαθεί και η εγκυρότητα των Μυστηρίων;

(29)Νομίζουμε πως δεν είναι λογικό να μπορεί κανένας να κατηγορεί για παραποιήσεις της αλήθειας, μια διδακτορική διατριβή, η οποία έχει αξιολογηθεί και βαθμολογηθεί από πανεπιστημιακούς καθηγητές, χωρίς να δίνει περεταίρω αποδεικτικά στοιχεία. Μια τέτοια διατριβή αποτελεί μια επιστημονική εργασία και περιουσιακό στοιχείο της εκπαιδευτικής κοινότητας. Θεωρούμε ακόμα πιο τραγελαφικό το ότι ο κατήγορος είναι κι αυτός μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας, ως φοιτητής. Η απορία μας είναι, γιατί επέλεξε να γίνει φοιτητής σε μια σχολή παρεμφερή με αυτήν που αξιολόγησε ελλιπώς (κατά την άποψή του) μια εργασία, όταν κι αυτός αργότερα θα χρειαστεί να περάσει από ανάλογη αξιολόγηση; Είναι δυνατόν να έχει εμπιστοσύνη στην ποιότητα της μόρφωσης και της αξιολόγησης που θα του παρέχουν καθηγητές με (πολύ πιθανώς) παρόμοιες πεποιθήσεις με αυτούς που αμφισβητεί; Θα έπρεπε επίσης να γνωρίζει ότι η «πενία επιχειρημάτων» για την οποία (επίσης) κατηγορεί την διατριβή, είναι βασικό γνώρισμα μιας οποιασδήποτε πανεπιστημιακής εργασίας, μιας και ο σκοπός της δεν είναι να πείσει με επιχειρήματα τον αναγνώστη για κάποιο θέμα έναντι κάποιου άλλου, αλλά να παρουσιάσει με πλήθος παραπομπών την πολύπλευρη πραγματικότητα ενός θέματος και να εξάγει συμπεράσματα. Θα παρακαλούσαμε όποιον μπορεί να μας υποδείξει (με στοιχεία φυσικά) έστω και 3-4 από τις «παραποιήσεις» που κατηγορείται η διατριβή.

(30)(α) Σε αντίθεση με το ανωτέρω διδακτορικό, εκθειάζετε το πόνημα του π.Θ.Μαύρου. Έχουμε ήδη διαμορφώσει την άποψή μας για την «εγκυρότητα» των γραφομένων και των «αναιρέσεων» που καυχιέστε ότι πέτυχε προς τον π.Επ.Θεοδωρόπουλο, η οποία φαίνεται εύκολα στις παραπομπές που χρησιμοποιήσαμε παρακάτω. Θεωρούμε ότι μάλλον τα δικά μας γραφόμενα αναιρούν το έργο του (ή έστω, μειώνουν το κύρος των επιχειρημάτων του) αλλά κάθε λογική και τεκμηριωμένη αντίρρηση είναι ευπρόσδεκτη!
(β) Ο π.Θεοδώρητος, σε μεγάλο μέρος του βιβλίου του επιχειρηματολογεί υπέρ της υποχρεωτικής διακοπής κοινωνίας πριν τη συνοδική κρίση. Εδώ θα αναφέρουμε και μια διπλή παραποίηση της Εκκλησιαστικής Ιστορίας που διαπράττει, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. (i) Στη σελ. 108 κάνει λόγο για τους διακόψαντες την εκκλησιαστική κοινωνία κατά την περίοδο της εικονομαχίας, υποστηρίζοντας πως η διακοπή έγινε προ συνοδικής διαγνώμης. Αυτό δεν είναι αληθές! Οι ορθόδοξοι τότε διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία κάνοντας υπακοή σε τουλάχιστον 3 Συνόδους που έγιναν σε Συρία και Ρώμη, μεταξύ 726 και 732 (σελ. 221 του βιβλίου, παράγρ. 1,3,4,6) (δηλ. με την έναρξη των εικονομαχικών έριδων) οι οποίες είχαν καταδικάσει την εικονομαχία! Δηλ. είχε προηγηθεί η καταδίκη της εικονομαχίας και όχι η διακοπή μνημόνευσης. Το παράδοξο είναι πως τις Συνόδους αυτές κατά έναν περίεργο τρόπο τις αγνοούν (εσκεμμένα ή όχι; ) και άλλοι λόγιοι θεολόγοι (είτε αποτειχισμένοι, όπως ο π.Ευ.Τρικαμηνάς είτε των ΓΟΧ, όπως ο π. Νικ. Δημαράς) όπως φαίνεται στις απαντήσεις που τους απευθύνουν η Ι.Μητρόπολη Πειραιώς (15ος Κανόνας και αποτείχιση: κεφ. «η αποτείχιση στα χρόνια της εικονομαχίας») και ο π. Βασίλειος Παπαδάκης (Το σχίσμα του ζηλωτικού παλαιοημερολογιτισμού: μέρος 3ο, κεφ. Γ’, παράγρ. ιδ) αντίστοιχα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι παλαιοημερολογίτες αποφεύγουν την έρευνα «καταπίνοντας αμάσητο» ό,τι τους προσφέρουν; (ii) Αμέσως μετά, στη σελ. 109 κάνει λόγο για «μη κοινωνείν εν αιρέσει…και προ του γενέσθαι ελεγχθείη», συσχετίζοντας τον Πατριάρχη Ι.Βέκκο, ο οποίος είχε ήδη ενωθεί με τους λατίνους στην ψευδοένωση της Λυών (1274). Μα εκεί ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι δεν υπάρχει περίπτωση διακοπής μνημόνευσης πριν τη συνοδική κρίση, αφού έχουμε διαφορετική περίπτωση, δηλ. ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΗΔΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, για την οποία οι 1ος και 2ος Κανόνας της 3ης Οικουμενικής Συνόδου ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ άμεσα διακοπή κοινωνίας από τους ενωμένους με τους αιρετικούς! Προφανώς εδώ ο π.Θεοδώρητος συνδέει τα ασύνδετα, προκειμένου να ισχυροποιήσει τη θέση του για το «υποχρεωτικό» του 15ου Κανόνα της ΑΒ’ Συνόδου…
(γ) Πιθανόν να ρωτήσει κάποιος: «Γιατί αυτές τις διαστρεβλώσεις δεν τις αναίρεσε ο π.Επιφάνιος;». Όντως ο π.Επιφάνιος δεν ασχολήθηκε με τα συγκεκριμένα ζητήματα που σχολιάσαμε σε όλο το κείμενο αυτό. Τον λόγο τον έχει εξηγήσει ο ίδιος στο βιβλίο του «Τα δυο άκρα». Γράφει λοιπόν πως ο σημαντικότερος λόγος που απαντούσε στον π.Θεοδώρητο ήταν για να κατευνάσει και να ηρεμήσει κάποιες συνειδήσεις που ανησυχούσαν από τα επιχειρήματα του π.Θεοδωρήτου. Όταν αυτοί πείστηκαν από τις απαντήσεις του π.Επιφανίου, τότε δεν υπήρχε λόγος να δώσει συνέχεια στην αντιπαράθεση. Διότι, όπως πάλι γράφει για τους ζηλωτές ο π.Επιφάνιος σε άλλο σημείο: «ένα πράγμα τους γράφεις, δέκα σου απαντούν αυτοί»!

31 (α) Ποτέ οι άγ.Πατέρες, τους οποίους (υποτίθεται) μιμείσθε, δεν ενήργησαν με τον τρόπο που περιγράφετε, δηλ. να δουν εκ των προτέρων μια «προδοσία» (όπως γράφετε) με κάποιο προφητικό χάρισμα, και να αποτειχιστούν. Ούτε σε καμιά από τις καινοτομίες που αναφέραμε παραπάνω (παράγρ.6 και 14γ - εκεί μάλλον θα λέγαμε ότι δεν έπραξαν τίποτα… προδότες λοιπόν οι άγ.Πατέρες;;;), ούτε και σε καμιά αίρεση. Σε κάθε περίπτωση αίρεσης έδιναν μεγάλες προσπάθειες να επαναφέρουν τους αιρετικούς στην Ορθοδοξία. Για παράδειγμα, ο άγ. Μάρκος ο Ευγενικός, ακόμα ΚΑΙ ΜΕΤΑ από την αποκοπή των παπικών από την Ορθοδοξία, και σχεδόν γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αρνητικό αποτέλεσμα (λόγω των απαράδεκτων συνθηκών από τους παπικούς), εντούτοις ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ για να τους πείσει να αρνηθούν τις κακοδοξίες τους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά βρισκόταν σε κοινωνία (δηλ. δεν είχε διακόψει τις εκκλησιαστικές επαφές) με τους λατινόφρονες κληρικούς μέχρι αυτοί να υπογράψουν την ψευδοένωση, αφού γράφει «Εντεύθεν οι μεν τα εαυτών έπραξαν και προς την συνθήκην του όρου και τα λοιπά της ενώσεως έβλεψαν∙ εγώ δε χωρισθείς αυτών έκτοτε και εμαυτώ σχολάσας…». Λέει «χωρισθείς ΕΚΤΟΤΕ»! Χωρίστηκε μετά την ψευδοένωση! Οι παλαιοημερολογίτες με ποιον τρόπο λοιπόν τον μιμήθηκαν; Μήπως ισχυρίζεστε ότι ο Θεός δεν έδωσε το «προφητικό χάρισμα» στον Άγ.Μάρκο (ώστε να δει την επερχόμενη προδοσία και να διακόψει τις επαφές νωρίτερα από την ψευδοένωση) και το έδωσε στους παλαιοημερολογίτες; 
(β) Ακόμα κι όταν στο παρελθόν οι Ορθόδοξοι διέκοπταν προ συνοδικής κρίσης την κοινωνία με τους αιρετικούς, ποτέ δεν έφτιαξαν νέα Εκκλησία, χειροτονώντας νέους επισκόπους, για νέα Σύνοδο! Οι παλαιοημερολογίτες μιμήθηκαν τα παραδείγματα του ανωτέρω συνδέσμου ή μήπως ΔΥΟ φορές (μέχρι στιγμής – το 1935 και το 1962 οι λεγόμενοι «φλωρινοσεραφειμικοί») έφτιαξαν εκ του μηδενός ΝΕΑ Εκκλησία (με ΝΕΑ Σύνοδο), αυτή των παλαιοημερολογιτών-ΓΟΧ; Από την άλλη, μας φαίνεται τραγελαφικό το ότι μπόρεσαν και «πρόβλεψαν» (και μάλιστα, με τη χάρη του Θεού, όπως γράφετε) την επερχόμενη «προδοσία» (40 χρόνια αργότερα, δηλ. 1924-1965, με την έναρξη των οικουμενιστικών φαινομένων) όταν για τα δικά τους εσωτερικά σχίσματα (σε πολύ λιγότερα χρόνια) δεν «είδαν» τίποτα… Ή όπως θα λέγαμε σήμερα λαϊκιστί: «Βρήκαν στον Άρη νερό ενώ δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους»!




[1] Στο ίδιο λανθασμένο (κατά τη γνώμη μας) συμπέρασμα οδηγεί και το ίδιο «επιχείρημα» που διατυπώνει ο π.Θεοδώρητος Μαύρος στο «Αντίδοτον», σελ. 206.
[2] Είναι πολύ πιθανόν να χρησιμοποιήσετε την απάντηση που δίνει ο π.Θεοδώρητος Μαύρος, στις σελ. 42-43 του «Αντίδοτου» στον π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ο οποίος (π.Θεοδώρητος) κάνει λόγο για μεμονωμένες περιπτώσεις κληρικών που δεν μπορούν να βλάψουν την Εκκλησία. Ανατρέξτε στους παραπάνω συνδέσμους και θα διαπιστώσετε ότι αυτό δεν ισχύει, αφού υπάρχουν «οικουμενιστικές» περιπτώσεις όχι μόνο μεμονωμένων απλών κληρικών αλλά και περιπτώσεις που αποφασίστηκαν συνοδικώς(!!!), καθώς και άλλες που διεπράχθησαν από επισκόπους! Τουλάχιστον, σήμερα, δεν υπάρχει καμιά συνοδική απόφαση για τα τωρινά οικουμενιστικά φαινόμενα… Είστε λοιπόν εσείς οι παλαιοημερολογίτες αμόλυντοι από αυτά τα φαινόμενα μόλυνσης; Κι αν ναι, ποιος σας «καθάρισε» από την αίρεση;
[3] Αξιοσημείωτη (γιατί φαίνεται τουλάχιστον αστεία, σε κάθε λογικό νου) είναι η απάντηση του π.Θεοδώρητου Μαύρου στο «Αντίδοτον» (σελ. 27) στο παρεμφερές ερώτημα του π.Επιφανίου Θεοδωρόπουλου: «Ποιος καθάρισε από την καινοτομία τους τρεις Μητροπολίτες όταν το 1935 ηγήθηκαν των παλαιοημερολογιτών;». Απαντά λοιπόν ο π.Θεοδώρητος ότι «ευλογήθηκαν από το κρείττον (δική μας υπόθεση ότι μάλλον εννοεί την αλήθεια και την ομολογία που παρέχει το π.ημερολόγιο) κι έτσι δεν χρειάστηκε περαιτέρω καθαρισμός των, λόγω της συμμετοχής των στην ημερολογιακή καινοτομία επί 11 έτη». Με αυτήν την λογική, ρωτάμε κι εμείς, τι χρειάζεται η εξομολόγηση του αμαρτωλού στον πνευματικό, εφόσον αυτός (ο αμαρτωλός) μετανοεί και αρχίζει μια νέα, πιο πνευματική ζωή; Τι χρειάζονται οι προαναφερθέντες Ι.Κανόνες (7ος της Β’ και 95ος της Πενθέκτης Οικ.Συνόδου) εφόσον ένας αιρετικός επιστρέφει στο «κρείττον» και ευλογείται από αυτό (όπως γράφει ο π.Θεοδώρητος); Ο π.Θεοδώρητος δεν μιλάει για αίρεση σε αυτό το σημείο, αλλά αν ισχυριστούν κάποιοι πως η αίρεση του ν.ημερολογίου επεβλήθη το 1924, άρα οι τρεις Ιεράρχες το 1935 είχαν την αρχιερατική τους ιδιότητα, τους θυμίζουμε πως ο Ζακύνθου Χρυσόστομος χειροτονήθηκε μετά το 1924, δηλ. ΜΕΣΑ στην αίρεση! Τον «καθάρισε» κανείς όταν συγχειροτονούσε το 1935 τους νέους επισκόπους των παλαιοημερολογιτών; Εφαρμόστηκαν (έστω σε αυτόν) οι ανωτέρω Ι.Κανόνες; Ο π.Θεοδώρητος τους δικαιολογεί μάλιστα ισχυριζόμενος ότι δεν υπήρχε ντε φάκτο Ορθόδοξη Σύνοδος τότε για να τους αποκαταστήσει στην ομολογία και την Ορθοδοξία. Στο τέλος της ίδιας σελίδας όμως αυτοαναιρείται αφού αναφέρεται  στις άλλες τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες! Και το πιο παράδοξο είναι πως με αυτές τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ο π.Θεοδώρητος και οι ομόφρονές του, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ (ούτε είχαν εκείνη την εποχή) εκκλησιαστική κοινωνία! Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί τον εαυτό του Ορθόδοξο και από την άλλη να αναγνωρίζει και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ξένες προς αυτόν; Είναι ή δεν είναι αυτό ένα είδος οικουμενισμού;
[4] Το ερώτημα αυτό το θέτει και ο π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος και η απάντηση που παίρνει από τον π.Θεοδώρητο Μαύρο στο «Αντίδοτο» (σελ. 22) είναι: «η προσθήκη στο σύμβολον της πίστεως ναι μεν εφέρετο ως διδασκαλία αόριστος των Παπών, αλλά δεν είχεν οριστικοποιηθεί∙ ου μην αλλά και ενηλλάσσετο με το ακαινοτόμητον». Θεωρούμε εντελώς αβάσιμη αυτήν την απάντηση διότι: (Α) Πώς είναι δυνατόν να παραδέχεται την προσθήκη στο σύμβολο της πίστεως (έστω και ως αόριστος διδασκαλία) και να μην την κατακεραυνώνει αφού στην περιοχή του δόγματος δεν χωρά καμιά χψ  συγκατάβαση; (Β) Πώς είναι δυνατόν να παραδέχεται την προσθήκη στο σύμβολο της πίστεως (δηλ. την αίρεση) πιθανόν ως οικονομία με τη δικαιολογία ότι «ενηλλάσσετο με το ακαινοτόμητον» (δηλ. δεν υπήρχε μια σταθερότητα στην αιρετική δοξασία αλλά μια εναλλαγή του ορθού με το ψευδές), και να μην παραδέχεται, πάλι κατ’οικονομίαν, την ορθόδοξη ιδιότητα του Πατριάρχη Αθηναγόρα (αλλά και των μετέπειτα Πατριαρχών, θα προσθέταμε εμείς σήμερα) αφού κι αυτοί εναλλάσσουν τις «αιρετικές» δοξασίες των με την ορθόδοξη αλήθεια; (Γ) Αμφισβητούμε πάρα πολύ τα συγκεκριμένα λεγόμενα του π.Θεοδωρήτου, αφού η προσθήκη στο σύμβολο της πίστεως εμφανίστηκε αρχικά στην Ισπανία το 589 από τη Σύνοδο του Τολέδο και επικυρώθηκε πάλι συνοδικά το 639. Είναι δυνατόν λοιπόν να είχε αποφασιστεί ΣΥΝΟΔΙΚΑ η προσθήκη στο σύμβολο της πίστεως, και μάλιστα η Σύνοδος να αναθεματίζει όποιον δεν την αποδέχεται, και ο π.Θεοδώρητος να ισχυρίζεται ότι αυτή η προσθήκη αποτελούσε μια «διδασκαλία αόριστος» και ότι «ενηλλάσσετο με το ακαινοτόμητον» μέχρι το 1054; (Δ) Έχουμε δυο καταστάσεις: Την αίρεση του filioque που εισήχθη συνοδικώς και την αίρεση του οικουμενισμού που (σύμφωνα με την παλαιοημερολογίτικη λογική) επίσης εισήχθη συνοδικώς, μέσω της εγκυκλίου του 1920. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι δεν μολύνθηκε η Εκκλησία από το filioque, και ότι μολύνεται από τον οικουμενισμό, όταν μάλιστα το filioque [πρώτον] κηρύττεται σαφώς και ευθέως (σε αντίθεση με την εγκύκλιο του 1920 στην οποία πρέπει να ψάξει κανείς αρκετά πίσω από τις λέξεις για να ανακαλύψει τον οικουμενισμό), [δεύτερον] η Σύνοδος του Τολέδο απειλεί με αναθεματισμό όποιον δεν την δέχεται (σε αντίθεση με την εγκύκλιο του 1920 που δεν κρύβει κανέναν αναθεματισμό) και [τρίτον και σημαντικότερο] η προσθήκη του filioque καταδικάστηκε από την (θεωρούμενη από πολλούς) 8η Οικ.Σύνοδο το 879-880, πράγμα που σημαίνει ότι για πολλά χρόνια η Ανατολική Εκκλησία βρισκόταν σε κοινωνία με καταδικασμένη αίρεση; Μήπως κάνουμε λάθος; Πολύ ευχαρίστως να μας το υποδείξτε, με ιστορικά ντοκουμέντα φυσικά!
[5] Το σημείο αυτό αποτελεί απάντηση και σε ανάλογα ερωτήματα που τίθενται στο «Αντίδοτον», σελ. 26-27.
[6] Στη σελ. 38 στο «Αντίδοτον» ο π.Θεοδώρητος εκθέτει κι αυτός έναν παρόμοιο συλλογισμό. Διαβάζοντας το κείμενο, κατανοούμε εύκολα ότι ο Χρυσόστομος (α) αποδέχτηκε την πρόσθεση των 13 ημερών χωρίς την αλλαγή του Πασχαλίου (την οποίαν είχαν εφαρμόσει οι παπικοί), (β) αποδέχεται την αλλαγή του Πασχαλίου ΜΟΝΟ ΑΝ την αποφασίσει το Πανορθόδοξο Συνέδριο της Κων/πολης, πράγμα απολύτως νόμιμο και φυσικό αφού το Πασχάλιο μπορεί να αλλάξει μόνο με Πανορθόδοξο Συνέδριο/Σύνοδο, (γ) νωρίτερα ισχυριζόταν ότι η εισαγωγή του νέου ημερολογίου από την Ρωμαϊκή Εκκλησία αποτελούσε παγκόσμιο σκάνδαλο.
Ακόμα και ο λιγότερο καλοπροαίρετος νους αντιλαμβάνεται πως ο Χρυσόστομος ήταν αντίθετος στο νέο ημερολόγιο ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ, αφού καταπατούσε το Πασχάλιο, και όχι στην απλή πρόσθεση των 13 ημερών ΧΩΡΙΣ την αλλαγή του Πασχαλίου (εκτός κι αν αποφασιζόταν αυτή από το ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ). Τόσο λοιπόν «καλοπροαίρετος» ήταν ο π.Θεοδώρητος;
[7] Ο π.Θεοδώρητος στο «Αντίδοτον» (σελ.33) υπερασπίζεται την αντικανονική «χειροτονία» του Ακακίου Παππά γράφοντας «εν καιρώ ανάγκης, και νόμου μετάθεσις γίνεται». Άστοχο το επιχείρημα διότι (i) ποια ήταν αυτή η «ανάγκη»; Μήπως το παλαιοημερολογίτικο κίνημα; Αν κινδύνευε όντως, δεν θα άφηνε την παράταξή του ο Χρ.Καβουρίδης χωρίς επίσκοπο. Φαίνεται πως ο φερόμενος ως αγιασμένη μορφή, πρ.Φλωρίνης δεν είχε επίγνωση του προβλήματος, ενώ είχαν οι μεταγενέστεροί του…! Μήπως η ανάγκη ήταν οι διωγμοί και οι δυσχέρειες που υπέστησαν οι παλαιοημερολογίτες από την Εκκλησία της Ελλάδος; Δεν το αρνούμαστε αλλά δεν νομίζουμε πως οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων όταν διωκόντουσαν κι αυτοί, να κατέφυγαν σε τόσο «προδοτικές κινήσεις» δηλ. να χειροτονηθούν από αιρετικούς ή κάτι χειρότερο… Αν όντως υπήρχε ανάγκη, γιατί δεν προσπάθησαν να ενωθούν με τους σχισματικούς τότε ματθαιϊκούς παλαιοημερολογίτες αλλά προτίμησαν την «προδοσία» της χειροτονίας από έναν νεοημερολογίτη επίσκοπο και από έναν παλαιοημερολογίτη αλλά κοινωνούντα με τους “σχισματικούς καινοτόμους”;  (ii) Άλλες φορές έχουμε ακούσει τη συγκεκριμένη φράση του π.Θεοδωρήτου λίγο αλλαγμένη: «εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως, και νόμου μετάθεσις γίνεται». Η πίστη κινδυνεύει μόνο όταν υπάρχει κάποια αίρεση (και μόνο έτσι μπορούμε να δικαιολογήσουμε την «ανάγκη» που γράφει ο π.Θεοδώρητος). Είχε μιλήσει κανείς για καμιά αίρεση μέχρι το 1960 όταν μετέβη στις ΗΠΑ ο Ακάκιος; Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι η πίστη κινδύνευε από τον οικουμενισμό της εγκυκλίου του 1920, και πάλι είναι άστοχο το επιχείρημα διότι η εγκύκλιος (σύμφωνα με την άποψή σας), άρα και η αίρεση του οικουμενισμού, ήρθε στο φως πιο μετά, το 1965!
[8] Ωστόσο, υπάρχουν έμπρακτες ενέργειες της Εκκλησίας που μας κάνουν επιφυλακτικούς για αυτόν τον ισχυρισμό μας. Έχοντας υπόψιν ότι μετά την καταδίκη του Μονοφυσιτισμού από την εν Χαλκηδόνι Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο (451), ανέδειξε Ορθοδόξους Πατριάρχες Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, εις αντικατάσταση των αιρετικών Κοπτών και Συρο-ιακωβιτών Πατριαρχών, γιατί ΠΟΤΕ η Εκκλησία, παρά τις μακραίωνες θυελλώδεις σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών (μετά το Σχίσμα) δεν τοποθέτησε Ορθόδοξο Πατριάρχη στον θρόνο της Ρώμης; Τι σημαίνει ότι ουδέποτε διανοήθηκε να αναδείξει Επισκόπους Λουγδούνου, Μεδιολάνων, Βενετίας ή Κορδούης; Ούτε μετά την Συνόδο του 879, ούτε έπειτα από εκείνην του 1351;
[9] Τις πληροφορίες αυτές στο (δ) τις αντλήσαμε από «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας» του Ι.Καρμίρη, σελ. 979-989. Γνωρίζουμε πως το συγκεκριμένο πρόσωπο δεν τυγχάνει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους ζηλωτές. Παρόλα αυτά, χρησιμοποιεί στο βιβλίο του παραπομπές τις οποίες κάθε αμφισβητίας μπορεί να ελέγξει για την εγκυρότητά τους.
[10] Ειδικά για τα αρχαία Ελληνικά, η θέση μας είναι πως αποτελούν έναν πνευματικό θησαυρό παγκόσμιου θαυμασμού, που πιο πολύ σχετίζονται με την εθνική μας ταυτότητα παρά με την Ορθοδοξία.