ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΙΑ, ΤΟΝ  ΑΝΤΙΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΙΟΜΑΧΙΑ ΕΝΙΩΝ ΟΨΙΜΩΝ ΑΝΕΠΙΓΝΩΣΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ, ΕΠ’ ΑΦΟΡΜΗΣ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ 

Α. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Την τελευταία δεκαπενταετία, με την διάχυση της γνώσης, σε συνδυασμό με την αλματώδη εκκοσμίκευση του εκκλησιαστικού φρονήματος και την επαύξηση της ατομικότητας και εγωκεντρικότητας των προσώπων, έχουν αναπτυχθεί διάφοροι αντιπατερικοί και εξωθεσμικοί κύκλοι στα περί της ορθόδοξης πίστης.

Πάντοτε καλείται ο πιστός να πορευθεί την «μέση και βασιλική οδό», επιλέγοντας τη μεσότητα του Κυρίου, αποφεύγοντας τα ψυχώλεθρα άκρα του οικουμενισμού και του ζηλωτισμού. Δυστυχώς, υπερτονίζεται στις ημέρες μας το ένα άκρο. Συγκεκριμένα, υπερτονίζεται ο οικουμενισμός εντέχνως και σκοπίμως από τους «ζηλωτές», ώστε να παρασιωπάται ο εξίσου κίνδυνος από τον ζηλωτισμό. Αμφότερα είναι φευκταία άκρα και αποτελούν υπαρκτά προβλήματα, για τα οποία παραπέμπουμε τον φιλέρευνο αναγνώστη στο εξαίρετο βιβλίο «Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός: τα δύο άκρα», εκδόσεις Ιεράς Μονής Κεχαριτωμένης Τροιζήνος, το οποίο συνέγραψε ένας λαμπρός ιερέας, ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Β. ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΓΝΩΣΜΕΝΟΥ ΚΥΡΟΥΣ

Ο αγιασμένος και πνευματοφόρος σύγχρονος γέροντας Παϊσιος Αγιορείτης έγραψε σχετικά, μεταξύ άλλων:

1. «Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδερφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και έχουμε ανάγκη πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς, που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας) τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού…»

2. «…ας γνωρίσουμε καλά, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με Πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί· όμως δεν είναι ανησυχητικό. Η Εκκλησία, είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός Την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός, που κτίζεται με πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός· “και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται· εφ' όν δ' αν πέση λικμήσει αυτόν” (Ματθ. Κα', 44-45). »

3. «Εις τους καρούς μας βλέπομεν, ότι πολλά πιστά τέκνα της Αγίας Εκκλησίας μας, μοναχοί και λαϊκοί, έχουν, δυστυχώς, αποσχισθή από Αυτή εξ' αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην, ότι δεν είναι καθόλου καλό ν' αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης· αλλά από μέσα, κοντά στη Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσιν ο καθένας να διαμαρτύρεται και ν' αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήσει ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον. Εάν διά την Α' ή την Β' λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών, χωριζώμεθα και κάνουμε δικές μας Εκκλησίες, - Θεός φυλάξοι- θα ξεπεράσουμε και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς έχουμε πολλές “Εκκλησίες” στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη.» 

Πβ. http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/01/blog-post_3452.html

Του ιδίου αποτελεί η πατρική και στοργική αποδοκιμασία των σχισμάτων και των αναιτίων χωρισμών από την Εκκλησία, με έμφαση στην εκκλησιαστική ενότητα, αφού γνώριζε καλύτερα από καθέναν μας πόσο ο Κύριος πονά για τον διασκορπισμό των τέκνων Του:

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=52431173649701766237

Γ. ΠΟΙΟΙ ΚΡΙΝΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ 

Κάποιοι από αυτούς τους κύκλους «κριτικώς θεολογούντων» αποτελούνται από ανθρώπους ορθοδόξους, εντός Εκκλησίας και εκφράζονται με πόνο και συνοχή καρδίας, με αγωνία για την πορεία της νοητής νηός, της Εκκλησίας και με λόγο γνώσης και περίσκεψης.

Άλλοι από τους κύκλους αυτούς, οι συντριπτικά περισσότεροι, αποτελούνται από ανθρώπους ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, συνήθως παλιοημερολογίτες ή αποσχισμένους («αποτειχισμένοι» προτιμούν να αυτοονομάζονται). Αυτοί γράφουν στο διαδίκτυο πύρινα κείμενα ή εκφωνούν ομιλίες εναντίον συγχρόνων ιεραρχών και επισκόπων της Εκκλησίας, κατακρίνοντάς τους για κινήσεις προσέγγισης με αλλοδόξους, ιδίως με λατίνους.

Δυστυχώς, το αντιεκκλησιαστικό, αντικληρικαλιστικό και αγιομαχικό μένος ορισμένων μετέρχεται αήθων μεθόδων, προσωπικών επιθέσεων, ύβρεων, λοιδοριών, αδιάκριτων υπερβολών, αυτοδικαίωσης, καθώς και προσωπικών υποτιμήσεων σε σημείο μισανθρωπίας.

Ερώτημα 1ο:

Είναι δυνατόν οι αήθως και αδιακρίτως φερόμενοι να είναι εκκλησιαστικότεροι, σωστότεροι, πατερικότεροι των προσώπων εναντίον των οποίων βάλλουν;

Απάντηση 1η: Οπωσδήποτε ΟΧΙ.

Ερώτημα 2ο:

Θα υπήρχε κατάκριση της Εκκλησίας, επισκόπων της και αγίων, εάν δεν υπήρχαν διαχριστιανικοί διάλογοι και ορισμένες συμπροσευχές ορθοδόξων με αλλοδόξους;

Απάντηση 2η:

Οπωσδήποτε ΝΑΙ. Πρόκειται για αφορμή, οι εκκλησιομάχοι απλώς εκφράζουν μέσω της συγκεκριμένης πρόφασης το μένος και το μίσος τους για την Εκκλησία, τους επισκόπους της και τους αγίους, ιδίως τους συγχρόνους.

Ερώτημα 3ο:

Πώς εξηγείται η στάση κάποιων που νομίζουν πως υπερασπίζονται την Εκκλησία με θέρμη, αλλά στην πραγματικότητα την πολεμούν με δαιμονική επιμονή;

Απάντηση 3^η:

Πρόκειται για ζηλωτές ου κατ’ επίγνωσιν. «Ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν», Προς Ρωμαίους κεφ. 10, 2.

http://parembasis.gr/2013/13_06_15.htm

Ερώτημα 4ο:

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτού;

Απάντηση 4η:

Από τον άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως:

Ὁ μὴ κατ' ἐπίγνωση ζηλωτὴς ἔχει τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικὰ (βλ. «Γνῶθι σ' αὐτὸν», κεφ. Ζ΄, § 36, σελ. 179):
 -«Πλανᾶται στὶς σκέψεις καὶ στὶς ἐνέργειές του». Δηλαδὴ οὔτε σκέπτεται σωστά, οὔτε ἐνεργεῖ σωστά. Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος λάθος.
 -«Πράττει τὰ ἐναντία πρὸς τὰς διατάξεις τοῦ Θείου Νόμου». Αὐτοχαρακτηρίζεται «ζηλωτὴς» καὶ «φρουρὸς τῶν πατρικῶν παραδόσεων». Προφανῶς, ἀπὸ ὑπερεκτίμηση τῶν ἀπόψεών του καὶ τῆς ἀποστολῆς του. Χαρακτηρίζει ἄλλους, ἐκείνους ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς ἀπόψεις του, «προδότες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως» καὶ «σὲ δογματικὰ ζητήματα μειοδότες». Ἐπικρίνει καὶ κατακρίνει. Χάριν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Δηλαδή;
 -«Διαπράττει τὸ κακόν, ὅπως ἐπέλθη τὸ ὑπ' αὐτοῦ ποθούμενον ἀγαθὸν» (=καταντάει ἐσωτερικὰ ἰησουϊτης).
 -«Εὔχεται τῷ θεῷ νὰ ρίψη πῦρ ἐξ οὐρανοῦ νὰ κατακαύση πάντας τοὺς μὴ δεχόμενους τὰς ἀρχὰς καὶ πεποιθήσεις του». Ἐκφωνοῦν ἐναντίον τους ἀναθέματα!
 -«Πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, μίσος, θυμός, φθόνος, ἐμπάθεια (=ἀσφαλῶς αὐτὰ δὲν εἶναι ποτὲ ἐκ θεοῦ). Παράλογος ἐπιμονὴ ἐν τῇ προασπίσει τῶν ἰδίων φρονημάτων (=πλήρης ἔλλειψις ταπείνωσης) παράφορος ζῆλος πρὸς κατίσχυσιν ἐν πᾶσι (=θέλει παντοῦ νὰ τοῦ περνάει, νὰ ἔχει τὸν τελευταῖο λόγο), φιλοδοξία, φιλονικία, ἔρις, φιλοτάραχον».

Συμπεραίνει ὁ ἅγιος Νεκτάριος: «Ὁ μὴ κατ' ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς εἶναι ἄνθρωπος ὀλέθριος». 

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=20943699997346339525

Δ. ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΝΑ ΣΥΝΔΙΑΛΕΓΕΤΑΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΕΙ

Οφείλουμε, πρώτον, να διασαφήσουμε πως ο ίδιος ο Κύριος κάλεσε τα τέκνα του να είναι ένα μεταξύ τους  και να είναι ένα μαζί Του. Παραβάλετε από το κατά Ιωάννην, κεφ. 17:  

18 καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον, κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον.  19 καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ.  20 Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευσόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ,  21 ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας.  22 καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν,  23 ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας.  24 πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου. 

Ακολουθώντας η Εκκλησία την Κυριακή προτροπή οφείλει προς τον κόσμο τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική ιεραποστολή: Δεν είναι μόνο οι αλλόθρησκοι στόχος ευαγγελισμού, αλλά και οι ήδη χριστιανοί άλλων ομολογιών/δογμάτων. Οι λατίνοι, οι προτεστάντες, οι παλιοημερολογίτες, οι πεντηκοστιανοί, οι μουσουλμάνοι, οι ιουδαίοι, οι βουδιστές κλπ έχουν ανάγκη την ορθόδοξη κατήχηση και προς αυτό εντέλλονται οι ορθόδοξοι αρχιερείς (και πας πιστός, κατά τη διεσταλμένη έννοια, λόγω και ιδίως έργω) από τον ίδιο τον Κύριο. Στο πλαίσιο αυτό αναγκαίος είναι ο διάλογος με τον αλλόθρησκο και με τον αλλόδοξο. Δεν πρόκειται αορίστως για τον «άλλο», μα για τον συνάνθρωπο, που βεβαίως δεν είναι έξω από την αγάπη του Χριστού. Ο Κύριος για ανεξαιρέτως όλους τους ανθρώπους ενανθρώπησε, δίδαξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε! «28 οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» Προς Γαλάτας, κεφ. 3. Μάλιστα η παγχριστιανική καταλλαγή με εκπροσώπους κληρικών από τις βασικές μονοθεϊστικές θρησκείες συμβάλλει τα μάλα στην παγκόσμια ειρήνη, που τόσο έχει ανάγκη ο κόσμος. Θα ήταν ανεπίτρεπτο η Εκκλησία να αφήσει σήμερα, κατ’ επιλογήν επισκόπων της, έξω από τα όρια της αγάπης της τους ανθρώπους άλλων θρησκειών. Υπάρχουν άγιοι που έχουν καθορίσει τον τρόπο και την στάση των ορθοδόξων έναντι των αλλοδόξων. Μεταξύ άλλων περί αυτού έγραψε ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως http://www.oodegr.com/oode/oikoymen/nektarios1.htm

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/agios-nektarios/heresies.htm

και βεβαίως πολεμήθηκε και κατασυκοφαντήθηκε από μερίδα παλιοημερολογιτών (πβ. αιρετική Μαγδαληνή Κοζάνης).

Πώς είναι δυνατόν να έρθει ο συνάνθρωπος στην Εκκλησία εάν δεν γνωρίσει ποιοι είναι οι ορθόδοξοι και ποια η Εκκλησία; Πώς είναι δυνατόν να θέλουμε να λεγόμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί, πολλώ δε μάλλον να γίνουμε αφορμή έλξης συνανθρώπων στην Εκκλησία, εάν δεν είμαστε ταπεινοί οι ίδιοι, εάν δεν έχουμε αυτοσεβασμό και σεβασμό, εάν επιχειρούμε να διαλεχθούμε υπεροπτικά, «από καθέδρας» ή υποτιμώντας τον συνάνθρωπο; Αναγκαίος ο διάλογος με όλους επομένως, αναγκαίο το αληθώς ταπεινό μας φρόνημα, αναγκαία η θεολογική κατάρτιση, αναγκαίος ο αυτοσεβασμός, αναγκαίος ο σεβασμός προς το πρόσωπο και την άποψη του συνανθρώπου, αναγκαίο οπωσδήποτε το εν Χριστώ εκκλησιαστικό βίωμα.

Ε. Ο ΕΚΤΙΜΩΜΕΝΟΣ ΩΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Οφείλουμε, δεύτερον, να διασαφήσουμε πως είναι υπαρκτός ο προβληματισμός σε υγιώς σκεπτόμενους ορθοδόξους, κληρικούς και λαϊκούς, σχετικά με τις επαφές ορθοδόξων ιεραρχών με αλλοδόξους ομολόγους, ειδικά όταν σε αυτές εμπλέκονται συμπροσευχές, που κατακρίνονται από τους ιερούς κανόνες (βλ. Πηδάλιο της νοητής νηός, αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου). Πολλοί θεωρούν κατακριτέες τις συμπροσευχές αυτές, προτιμώντας εν προκειμένω την εφαρμογή κατ’ ακρίβειαν στους ιερούς κανόνες (είναι η άποψη με την οποία οι γράφοντες συμφωνούμε). Άλλοι δέχονται κατ’ οικονομίαν κάποιες τέτοιες συμπροσευχές. Σε πολλά επίπεδα διαλόγων ορθοδόξων με τους αλλοδόξους, αυτοί συνεχίζονται επί μακρόν, χωρίς ορατή κατάληξη. Η κυρίως ευκταία κατάληξη τέτοιων διμερών ή πολυμερών διαχριστιανικών διαλόγων θα ήταν η διαπίστωση των αλλοδόξων ότι η όντως Εκκλησία, η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία (πβ. το Σύμβολο Πίστεως της Νικαίας) είναι η καλούμενη Ορθόδοξη Εκκλησία. Άλλα ευκταία τέτοιων διαλόγων θα ήταν π.χ. η παύση της δόλιας επιβουλής των λατίνων εις βάρος των ορθοδόξων μέσω της ουνίας, σχήματος παραπλανητικού ιδίως για την Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Ρουμανία, την Τσεχία, τη Σλοβενία, τη Σλοβακία, τους Αγίους Τόπους κλπ. Μέχρι τώρα υπάρχουν θετικά βήματα, όπως η ενεργός υποστήριξη του λατίνου πάπα Ρώμης σε θέματα θρησκευτικοπολιτικά, αμιγώς πολιτικά ή αμιγώς θρησκευτικά, πολιτιστικά κλπ, όπως για τη συνέχιση της ύπαρξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, πίεση για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, το Κυπριακό ζήτημα εισβολής και κατοχής, η επιστροφή κλεμμένων αρχαιοτήτων από το κατεχόμενο κυπριακό τμήμα (υπόθεση Aydin Dikmen, Κανακαριάς κλπ), η επιστροφή λειψάνων αγίων (Δημητρίου Μυροβλήτου, Ιωάννου Χρυσοστόμου, Αναστασίου του Πέρση), η κινητοποίηση διεθνών οργανισμών για την απελευθέρωση ομήρων του συριακού εμφυλίου (απαχθείσες μοναχές, απαχθέντες ιεράρχες), παραχώρηση ναών αλλοδόξων στην αλλοδαπή για τέλεση ορθοδόξων λειτουργιών, η διευκόλυνση των ορθοδόξων ναών, ενοριών και μητροπόλεων στην ενσωμάτωση στο κανονιστικό και κοινωνικό γίγνεσθαι χωρών της αλλοδαπής κλπ. Οι συμπροσευχές με αλλοδόξους είναι το ερώτημα σε τι χρειάζονται, ειδικά όταν υπάρχουν ευκολοσκανδάλιστοι αφ’ ενός και φίλοι της κατάκρισης/ιεροκατηγορίας αφ’ ετέρου, και κυρίως όταν ρητά ιεροί κανόνες τις απαγορεύουν, επί προνοία αποτροπής σύγχυσης των πιστών περί των ορίων της Εκκλησίας. Υπάρχει το ερώτημα κατά πόσο η μίξη ορθοδόξων και αλλοδόξων συμβάλλει στην άμβλυνση των ορθοδόξων κριτηρίων των πιστών, άρα ενδεχομένως και στην εύκολη ή άκριτη αποδοχή αιρετικών δογμάτων και εκκλησιαστικοφανών σχημάτων.

Στ. Ο ΕΚΤΙΜΩΜΕΝΟΣ ΩΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ – ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΗ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ «ΑΚΡΑΙΑ ΤΑΣΗ»

Οφείλουμε, τρίτον, να διασαφήσουμε πως η πλειοψηφία (όχι η ολότητα) των «αντιρρήσεων» για τους διαλόγους των ορθοδόξων ιεραρχών με αλλοδόξους και τις (όποιες) γινόμενες συμπροσευχές μαζί τους:

1. δεν προέρχεται από ορθοδόξους, αλλά από παρασυνάγωγους παλιοημερολογίτες και από σχισματικούς, δηλαδή από εξωεκκλήσιαστικούς, από αλλοδόξους ουσιαστικά.

2. δεν έχει στόχο τη «διόρθωση» των εκκλησιαστικών πραγμάτων, αλλά την αυτοδικαίωση, τον εγωισμό ή την δικαιολόγηση παρασυναγωγών και σχισμάτων, που απαγορεύονται ρητά και κατηγορηματικά από τους ιερούς κανόνες (πβ. Πηδάλιο).

3. δεν συνοδεύεται από σεβασμό, φιλαλληλία, ειλικρινή διάθεση νουθεσίας ή, έστω, εξωτερίκευσης αγωνίας

4. συνοδεύεται από έλλειψη σεβασμού, από πεζοδρομιακή γλώσσα, από ακατονόμαστες ύβρεις και έντονο αντικληρικαλισμό.

5. συνοδεύεται από φωτογραφίες ή βίντεο που εικονίζουν ορθόδοξους ιεράρχες είτε όντως να συμπροσεύχονται με αλλοδόξους είτε απλώς να… βρίσκονται στον ίδιο χώρο, π.χ. από συνέδρια, ομιλίες, πολιτιστικά δρώμενα κλπ. Στις φωτογραφίες και τα βίντεο αυτά συχνά αποδίδονται ευφάνταστοι υπέρτιτλοι ή υπότιτλοι, δηλωτικοί «προδοσίας της πίστης» και άλλων δολίων υπερβολών και επιβουλών.

6. συνοδεύεται από επίκληση ιερών κανόνων που δήθεν «καταπατούνται», ενώ οι ίδιοι παραθέτουν αποσπασματικά και διαστρεβλωτικά τέτοιους κανόνες. Το ρεκόρ διαστρέβλωσης και αποσπασματικής ερμηνείας το έχουν με τον ΙΕ’ κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Γενικά, οι ιεροί κανόνες τονίζουν με κάθε σοβαρότητα την ανάγκη παραμονής εντός της Εκκλησίας και σε κοινωνία με τον επιχώριο επίσκοπο, την ανάγκη αποτροπής σχισμάτων με κάθε μέσον (όταν «πίστις εστί το κινδυνευόμενον») και ρητά δηλώνουν πως αγιαστικά μυστήρια τελούνται μόνο εντός Εκκλησίας και όχι εκτός αυτής.

Ζ. ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΙΟΜΑΧΙΑΣ ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΟΝ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ»

Θεωρούμε ότι τα ανωτέρω χαρακτηριστικά συνθέτουν ένα νοσηρό φαινόμενο πέριξ ή εντός της Εκκλησίας, που έχει να κάνει

1. με τον ανθρώπινο εγωισμό

2. με τον γνωστό αντικληρικαλισμό και την εκκλησιομαχία των παρασυνάγωγων και των σχισματικών (συνήθως παλιοημερολογιτών)

3. με την παράλογη θέση εαυτού στη θέση υπερ-συνόδων και υπερ-ιεραρχών, ουσιαστικά στη θέση ενός φαντασιακού «αλάθητου πάπα», που όλους και όλα τα κρίνει και τα κατακρίνει, σαν «εωσφορική υπερ-σύνοδος», σαν «απαιτητής ανθρώπινης τελειότητας».

Υπενθυμίζουμε πως η Εκκλησία είναι Θεανθρώπινη, όχι μόνο θεϊκή, οπότε στην Εκκλησία οπωσδήποτε εμφιλοχωρούν σφάλματα, σε ό,τι σχετίζεται με το ανθρώπινο στοιχείο Της. Η απαίτηση της τελειότητας από τον άνθρωπο, δεν είναι απλώς παράλογη, είναι δαιμονική.

Στη βάση μίας τέτοιας απαίτησης

1. η Εκκλησία λοιδορείται και ταπεινώνεται σε επίπεδο «κουρελιού», «λυκοσπηλιάς», «μασονικής στοάς», πως «έχασε την αγιαστική χάρη» κλπ. Τα αγιορείτικα μοναστήρια κατηγορούνται πως «αλώθηκαν από τους μασόνους και από το χρήμα».

2. οι ορθόδοξοι επίσκοποι ονομάζονται «μασόνοι», «ψευδοποιμένες», «λυκοποιμένες» κλπ. Κατηγορούνται ότι «δεν έχουν αποστολική διαδοχή», ότι «συλλειτουγούν» με λατίνους, προτεστάντες, ιουδαίους, μουσουλμάνους και παγανιστές! Καμμία διαβεβαίωση δεν τους αρκεί, οι υβριστές «πάντοτε ξέρουν», ακόμη και για τα μελλούμενα ακόμη και για τα κρύφια της καρδίας των ορθοδόξων ιεραρχών! http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=5659&catid=3

3. κάποιοι άγιοι ονομάζονται «μάγοι», «οικουμενιστές», «πλανεμένοι», «εγωιστές», «καταραμένοι», «αφορισμένοι» κλπ.

http://www.egolpion.com/zhlwtes_poioi_2.el.aspx

http://www.egolpion.com/zervakos_gox.el.aspx

Θεωρούμε πως δαιμονικώς γράφουν τα ανωτέρω κάποιοι αυτόκλητοι τιμητές των πάντων και ζηλωτές ου κατ’ επίγνωσιν. Επιμένουν να τα γράφουν, παρότι στερούνται επιχειρημάτων, σοβαρότητας και στοιχειώδους ανθρώπινης κοσμιότητας. Εφαρμόζουν την αποθέωση της εντυπωσιοθηρίας, της μετάθεσης του βάρους απόδειξης, της συκοφαντίας και της πλημμυρικής παράθεσης ασύστολων κατηγοριών «If you can't dazzle them with brilliance, baffle them with nonsense» του W. C. Fields. Ο Θεός να τους ελεήσει!

Η. ΕΥΛΟΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΥΣ ΖΗΛΩΤΕΣ «ΥΠΕΡΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ» ΚΑΙ ΔΗΘΕΝ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΟΥΣ

Θα θέλαμε να βλέπαμε τι θα έλεγαν όλοι αυτοί που αρθρώνουν με περισσή ευκολία λόγους κατάκρισης και ύβρεων εναντίον ορθοδόξων ιερέων, επισκόπων ή Πατριαρχών, αλλά και έναντι συγχρόνων αγίων, π.χ. έναντι του π. Παϊσίου ή του π. Πορφυρίου:

1. εάν υπήρχαν φωτογραφίες με τον Ιησού Χριστό να συνομιλεί με ιουδαίους στη συναγωγή της Ιερουσαλήμ, να μιλά ή να αγκαλιάζει εκμεταλλευτές, παμπόνηρους ή αμαρτωλούς ανθρώπους της κοινωνίας του και της εποχής του, να συντρώγει μαζί τους και να τους νουθετεί με Αγάπη. Νομίζουμε πως οι «υπερζέοντες ζηλωτές των πληκτρολογίων» θα ήταν ανάμεσα σε αυτούς, που κρατούσαν τον λίθο του αναθέματος για την μοιχό γυναίκα, την οποία ο Ιησούς υπερασπίστηκε, λέγοντας «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», Κατά Ιωάννη 8,7.

2. εάν υπήρχαν φωτογραφίες με τον Άγιο Μάρκο Ευγενικό στη Φερράρα δίπλα στον αιρετικό πάπα Ρώμης και καρδιναλίους με πλήρη ιερατικά άμφια, σε κοινές συμπροσευχές, κηδεία, εσπερινούς και θείες λειτουργίες… «Προδότη» θα τον ονόμαζαν, τον άγιο Μάρκο Ευγενικό και «πουλημένο», δεν θα τον ξέπλενε στα μάτια τους η ρητή και κατηγορηματική στάση του κατά των λατίνων.

http://fdathanasiou.wordpress.com/2014/01/18/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1/

3. εάν υπήρχαν φωτογραφίες των εξής:

α. μέγα μέρος κληρικών και λαϊκών της Εκκλησίας κοινωνούσε με τον όντως αιρετικό επίσκοπο Νεστόριο, έως την ημέρα που καθαιρέθηκε από την Γ’ οικουμενική σύνοδο στην Έφεσο.

β. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων έλαβε επισκοπική χειροτονία από τον μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος ήταν δεδηλωμένος αρειανός και μάλιστα αρχηγός μίας παράταξής τους, προτού ο αρειανισμός καταδικαστεί από την Α’ οικουμενική σύνοδο.

γ. Ο άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε επίσκοπος και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο οποίος ήταν μονοφυσίτης, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ’ οικουμενική σύνοδο.

Περισσότερα στο http://enotitapisteos.blogspot.gr/2014_04_01_archive.html

4. εάν υπήρχαν φωτογραφίες της εγκαρτέρησης, της υπομονής και της προσευχητικής διάθεσης του π. Παϊσίου Αγιορείτου ή του π. Ιωσήφ Ησυχαστού ή του π. Εφραίμ Κατουνακιώτου, όταν κακολογούνταν και λοιδορούνταν από σχισματικούς ζηλωτές.

Το ζηλωτικό ή παλιοημερολογίτικο «ορθοδοξόμετρο» τους βγάζει ΟΛΟΥΣ -λαϊκούς, κληρικούς και αγίους- ελλιποβαρείς ως προς την πίστη, όλους τους κρίνει,  κανέναν δεν συγχωρεί… Το έκτακτο «εκκλησιαστικό στρατοδικείο» ξέρει καλά να υβρίζει και να λοιδορεί τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του! «Ο μνημονεύων τον μη μνημονεύοντα μη εξουθενείτω και ο μη μνημονεύων τον μνημονεύοντα μη κρινέτω», Προς Ρωμαίους 14,3. Πολλοί αυτόκλητοι «τιμητές των πάντων» όχι μόνον εξουθενούν και περιπαίζουν Εκκλησία, επισκόπους και αγίους, αλλά και λοιδορούν και συκοφαντούν, ενώ αυτοονομάζονται «ομολογητές», «γνήσιοι ορθόδοξοι» κλπ!

Θ. Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ, ΙΔΙΩΣ ΤΟΥ ΙΕ’ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ

βασισμένο σε σχετικές δημόσιες απόψεις του κου Παναγιώτη Νούνη, τις οποίες ασμένως αποδεχόμαστε, πβ. http://apologitikaa.blogspot.gr/2014/03/blog-post_9461.html

1. Η παύση του μνημοσύνου οιουδήποτε ορθοδόξου επισκόπου, είναι το έσχατο όριο, το οποίο επιτρέπουν οι ιεροί κανόνες. Οι ιεροί κανόνες δεν επιτρέπουν οτιδήποτε πέραν αυτού, π.χ. αποδοχή μνημοσύνου άλλων κανονικών επισκόπων, πολλώ δε μάλλον αντικανονικών, παρασυνάγωγων ή καθηρημένων, όπως συνήθως πράττουν οι αήθη κριτική ασκούντες ζηλωτές των πληκτρολογίων παλιοημερολογίτες.

2. Η τυχόν αποκήρυξη οιουδήποτε ορθοδόξου επισκόπου, όπως πράττουν κατά καιρούς διάφοροι αποσχισμένοι και σχισματοαιρετικοί ημερολογιολάτρες-παλιοημερολογίτες, ή η διακήρυξη ότι αυτός είναι «αυτομάτως έκπτωτος» ή «αυτομάτως καθηρημένος» ή δήθεν εστερήθη της αγιαστικής χάριτος ή ότι δεν τελεί έγκυρα μυστήρια κλπ είναι καθαρός προτεσταντισμός, απόδειξη παχυλής άγνοιας, αντιπατερική, καινοφανής και κακόδοξη διδασκαλία, εν τέλει αίρεση! Είναι το τελεταρχικό άγιο Πνεύμα αυτό που τελεί τα μυστήρια διά των αναξιών χειρών οιουδήποτε κανονικού κληρικού.

3. Ο ΙΕ΄ ιερός Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου επιτρέπει –ως έσχατο βήμα, κατόπιν προφανώς νουθεσιών, συζητήσεων, επιχειρημάτων, ευλογίας από πνευματικό πατέρα κλπ-την παύση του μνημοσύνου ενίων επικόπων που θεωρούμε πως κηρύττουν αιρετικά προ «Συνοδικής διαγνώσεως», αλλά δεν μας αναθέτει τις δίκες και καταδίκες των οιονεί αιρετιζόντων ή αιρετικών επισκόπων μας. Το τελευταίο είναι έργο όχι ατόμων, αλλά Ιεράς Συνόδου!

http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_8245.html

4. Οι σχισματοαιρετικοί παλιοημερολογίτες, από τις παρατάξεις των οποίων προέρχεται το 90% των αήθων ιεροκατηγόρων και αυτόκλητων «εκκλησιαστικών εισαγγελέων», είναι υπεύθυνοι όχι διότι διατήρησαν το παλαιόν ημερολόγιο, αλλά διότι απεκήρυξαν ως δήθεν σχισματική ή αιρετική την Εκκλησία της Ελλάδος και διέκοψαν κάθε κανονικήν κοινωνία και εξάρτηση υπό αυτής. Σαν να μην έφτανε αυτό, προχώρησαν και σε συλλήβδην «καταδίκη» συμπάσης της Εκκλησίας, δηλαδή όλων των τοπικών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και όλων των πατριαρχείων!

5. Οι ιεροί κανόνες παρέχουν –ως έσχατο μέσον- το δικαίωμα παύσεως του μνημοσύνου επισκόπων, υπό την βασική προϋπόθεση να κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, αλλά δεν παρέχουν κανένα δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου και εκείνων, οι οποίοι δεν επιλέγουν την παύση μνημοσύνου των αυτών επισκόπων προ «Συνοδικής διαγνώμης»! Τα παραδείγματα από την Εκκλησία και τις επιλογές των κληρικών και των λαϊκών, ακόμη και αγίων, είναι πάμπολλα. Πβ. http://enotitapisteos.blogspot.gr/2014_04_01_archive.html

6. Άλλο θέμα είναι ο κηρύσσων αιρετικά φρονήματα και όχι ακόμη καταδικασθείς από Σύνοδο (άρα παραμένων εντός Εκκλησίας) και άλλο ο βαρέως ή ευκόλως σκανδαλιζόμενος και εθελουσίως αυτοαποκοπτόμενος, ο αυτοβούλως εξερχόμενος από την Εκκλησία. Πολλώ δε μάλλον ο αποσχιζόμενος και ιδρύων δική του «εκκλησία» ή προσχωρών σε κάποια από τις πάμπολλες αιρετικές ή σχισματικές ομάδες, ιδίως αυτές «παλιού ημερολογίου».

7. Με τους μη καταδικασθέντες, έστω και αιρετίζοντες, βεβαίως δικαιούμαστε να έχουμε κοινωνία, μέχρι της συνοδικής καταδίκης αυτών. Υπενθυμίζουμε πως έχουμε το δικαίωμα (ως έσχατο βήμα), υπό των ιερών κανόνων, να παύσουμε το μνημόσυνο αυτών, δεν είμαστε όμως υποχρεωμένοι να το πράξουμε! Η διακοπή του μνημοσύνου, «προ Συνοδικής διαγνώσεως» και καταδίκης, ΔΕΝ ΕΧΕΙ την έννοια αποφυγής μολυσμού εκ της κηρυσσομένης αιρέσεως!

8. Με τους σχισματικούς και παρασυνάγωγους άπαντες οι ορθόδοξοι απαγορεύεται ρητά (από τους ιερούς κανόνες) να έχουμε οιαδήποτε κοινωνία.

9. Εάν οι ιεροί κανόνες επέβαλλαν υποχρεωτική απόσχιση κάθε φορά που θα κρίναμε πως κάποιος επίσκοπος λέγει (ή μόνο σκέφτεται) κάτι αιρετικό, αυτό θα ήταν πραγματική δυναμίτιδα στα θεμέλια της Εκκλησίας. Κάθε πιστός θα ίδρυε τη δική του «καθαρή εκκλησία», με ολέθρια αποτελέσματα για την ίδια την υπόσταση της Εκκλησίας. Αυτό είναι καθαρός παλιοημερολογιτισμός, δηλαδή προτεσταντισμός. Επίσης, κάθε τοπική Εκκλησία, σε κάθε τόπο και χρόνο θα ήταν αυτομάτως υπό ανάθεμα και υπό τιμωρία, εάν δεν έσπευδαν πάραυτα να αποσχίζονται οι πιστοί κάθε φορά που ο Χ ή Ψ επίσκοπος θα έλεγε (ή απλώς θα σκεφτόταν;) κάτι εσφαλμένο, το οποίο θα εκλαμβανόταν από έναν τουλάχιστον πιστό ως «αιρετικό». Παραλογισμός ή παλιοημερολογίτικη αναρχία και εκκλησιολογική ακαταστασία;! Πβ. http://enotitapisteos.blogspot.gr/2014_04_01_archive.html

Ι. ΣΥΝΟΨΗ ΤΩΝ ΣΤΟΧΩΝ, ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΩΝ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΛΗΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΩΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ»

Ακραίες θέσεις και αήθεις επιθέσεις εναντίον της Εκκλησίας, επισκόπων και αγίων, συνηθίσαμε να διαβάζουμε από «ζηλωτές των πληκτρολογίων» κακοδόξους, είτε από ακραίους οργανωσιακούς ορθοδόξους (Κορναράκης, οργάνωση «Ζωή» κλπ) είτε ιδίως από ΕΞΩΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΑΛΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ. Κρίνουμε ως τραγελαφικό αυτοί να αναλαμβάνουν αιχμηρό και αήθη λόγο εναντίον π.χ. του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως από την άνεση της οικίας τους, και ενώ είναι οι ίδιοι… εκτός Εκκλησίας. Ας δοκιμάσουν να γίνουν οι ίδιοι Πατριάρχες στην Πόλη των 17 εκατομμυρίων αλλοθρήσκων και θα είμαστε πολύ περίεργοι να δούμε τι θα καταφέρουν! Επίσης, κρίνουμε ως τραγικό να καταφέρονται εναντίον συγχρόνων αγιασμένων ασκητών, που βοήθησαν χιλιάδες ανθρώπους και έλαμψε δι’ αυτών το πανάγιο Πνεύμα. Πολεμούν έτσι πολλούς σύγχρονους αγίους γέροντες, όπως τους π. Πορφύριο, π. Παϊσιο, π. Σωφρόνιο, π. Εφραίμ Κατουνακιώτη, π. Ιωσήφ Ησυχαστή, π. Ιάκωβο Τσαλίκη, π. Αμφιλόχιο Μακρή κλπ. Ας δούμε τι λέει η ίδια η Εκκλησία για τις ιεροπραξίες του παλιοημερολογίτικου δόγματος:

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/dogma/aftoxeires.htm

Οι «ζηλωτές των πληκτρολογίων» παλιοημερολογίτες με ακραίες διαδικτυακές θέσεις:

Τρία πράγματα μάχονται:

1. τους αγίους, διότι δεν μπορούν να «χωνέψουν» ότι η Εκκλησία («του νέου», όπως λεν) εξακολουθεί να χαριτώνεται από το άγιο Πνεύμα και να αναδεικνύονται άγιοι εντός αυτής. Λυπούμαστε, αλλά οφείλουμε να συμβάλλουμε στο ξεσκέπασμα του μίσους των παλιοημερολογιτών για τους συγχρόνους αγίους:

http://www.egolpion.com/zhlwtes_poioi_2.el.aspx

2. τους επισκόπους της Εκκλησίας, διότι συγκρίνουν την κατάσταση της πραγματικής Εκκλησίας με το κακό παλιοημερολογίτικο χάλι της θρησκευτικής ανταρσίας και της πνευματικής ακαταστασίας

http://www.egolpion.com/zhlotes.el.aspx

3. όσους αρθρώνουν λόγο αγάπης, αυτούς που επικαλούνται τα λόγια του Κυρίου. Οι σε φανατισμό και πλάνη ευρισκόμενοι παλιοημερολογίτες δεν καταλαβαίνουν ότι ο Χριστός κήρυξε πρωτίστως ΑΓΑΠΗ, οπότε κατηγορούν όλους αυτούς σαν «υποκριτές και γλυκανάλατους αγαπολόγους». Εντούτοις, ο Κύριος πρωτίστως «αγάπη εστί».

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/peri_agaphs.htm

Τρία πράγματα θέλουν να πετύχουν:

1. την ψυχολογική τους εκτόνωση

2. την μετάδοση του ανεπίγνωστου ζήλου και της εσωτερικής αστάθειας και εμπάθειάς τους και σε άλλους

3. την απόσπαση μελών της Εκκλησίας και την πρόσδεσή τους σε κάποιο από τα δεκάδες παλιοημερολογίτικα εξωεκκλησιαστικά σχήματα (το δικό τους!).

http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxisma_Zilwtikou_Palaioimerologitismou/perieh.htm

Τρία πράγματα φανερώνουν:

1. πλήρη άγνοια του συνοδικού πολιτεύματος της Εκκλησίας και της σαφούς διάκρισης των τάξεων σε αυτή. Άλλα τα καθήκοντα των λαϊκών και άλλα των κληρικών και δη των μητροπολιτών και πατριαρχών, που ασκούν διοίκηση στην Εκκλησία, είναι οι οιακοστρόφοι της ορατής νηός.

2. υφαρπαγή της διοίκησης και της πνευματικής ευθύνης διαποίμανσης των λογικών προβάτων από τους πνευματικούς ποιμένες, άρα έπαρσης, εμπιστοσύνης στον λογισμό και εγωπάθειας

3. εσωτερική πνευματική αταξία και ακαταστασία, με έλλειψη εσωτερικής ειρήνης, προσευχητικής διάθεσης και ελέγχου του εαυτού, άρα και εμπαθούς πολεμικής προς τους άλλους, κατάκρισης, ιεροκατηγορίας και αδιακρισίας.

Τρία πράγματα διαρκώς επικαλούνται:

1. κατηγορίες πεζοδρομιακού τύπου, ύβρεις και υπερβολές εναντίον ορθοδόξων ιεραρχών (ιδίως εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη, του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου και του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου, που τους θεωρούν «αγκάθι στο μάτι τους»)!

2. ημερολογιολατρεία και υποκριτικό αντιοικουμενισμό, ανάγοντας τον τρόπο μέτρησης του χρόνου σε χριστιανικό… δόγμα ή όρο σωτηρίας και υποκρινόμενοι τους μοναδικούς γνήσιους ορθοδόξους χριστιανούς επί γης!

3. δήθεν τήρηση ιερών κανόνων εκ μέρους τους, ενώ βρίσκονται… ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας! Κάνουν επιλεκτική επίκληση και διαστρέβλωση ιερών κανόνων, για να δικαιολογήσουν εκ των υστέρων σχίσματα και προσωποπαγή εξωεκκλησιαστικά σχήματα.

Οφείλουμε να κάνουμε σαφή τον διαχωρισμό ανάμεσα σε φανατικούς ανεπίγνωστους «ζηλωτές των πληκτρολογίων», που συνεχώς υβρίζουν την Εκκλησία, επισκόπους και αγίους ή προπαγανδίζουν συνεχώς υπέρ συγκεκριμένης παράταξης «παλιού ημερολογίου», και σε απλούς φιλήσυχους παλιοημερολογίτες, που δεν διεκδικούν για τον εαυτό τους τον ιδιότυπο ρόλο του διαδικτυακού «πνευματικού καθοδηγητή» σε θέματα πίστης. Τα ανωτέρω αποτελούν χαρακτηριστικά της πρώτης κατηγορίας ζηλωτών/παλιοημερολογιτών.

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

Επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε στο θέμα. Ο Κύριος και όλοι οι άγιοι να μας ευλογούν όλους πάντα!